ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1292

“ปัง——”

ในตอนที่แสนรักตกใจตื่นขึ้นมา ในหูของเขาได้ยินเสียงระเบิดที่ดังมากดังขึ้นมาแล้ว

เริ่มต้นขึ้นแล้ว?

ทันใดนั้นเขาก็มองไปรอบด้าน กลับพบว่า ในห้องใต้ดินนี้ คนที่กำลังเฝ้าเขาอยู่นั้นหลังจากได้ยินเสียงดังขนาดนี้ดังขึ้นมา ก็ตกใจมองไปรอบด้าน ทันใดมองมาที่เขาแล้ววิ่งเข้ามาแล้ว

ตามที่ทศราชได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้

ที่นี่ เป็นฐานปฏิบัติการของพวกเขา เมื่อเรื่องราวที่เมืองหลวงด้านโน้นเรียบร้อยแล้ว สถานที่แห่งนี้ก็เพียงรอให้เขากลับมาอย่างมีเกียรติ ทว่าไม่เหมือนกับตอนนี้ที่เกิดการระเบิดขึ้นแบบนี้

งั้นตอนนี้ เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหรอ?

คนคนนี้ก็พุ่งเข้ามาที่ข้างเตียงทันที

แสนรัก：“คุณจะทำอะไร?”

คนนี้：“มองไม่ออกเลย พวกคุณตระกูลเทวเทพมีความสามารถมาก ขนาดนี้แล้ว ยังสามารถเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดได้ ทำอะไร? แน่นอนว่าจะพาคุณออกไปจากที่นี่ คุณคิดว่า ผมจะให้คุณตกอยู่ในมือของพวกเขางั้นเหรอ?”

หลังจากนั้น เขาก็หยิบเข็มฉีดยาออกมาจากตู้ที่อยู่ด้านข้างอันหนึ่ง ยังมีของเหลวอะไรไม่รู้ออกมาหลอดหนึ่ง

แสนรักเห็นแล้ว นัยน์ตาหรี่ลงในทันใด！

“คุณจะทำอะไร? ผมจะบอกคุณนะ ถ้าคุณอยากจะรักษาชีวิตอันนั้นเอาไว้ ดีที่สุดคืออย่าทำอะไรมั่วซั่ว คุณไม่รู้หรือว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไร?”

เขาฝืนกลั้นความโมโหและความตกใจภายในใจเอาไว้ เริ่มเตือนสติคนคนนี้

คนคนนี้นิ่งไปแล้ว

“หมายความว่าอย่างไร? คุณรู้ว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไร?”

“ใช่ ผมรู้ เพราะว่าด้านนอกทั้งหมดทั้งมวล ต่างอยู่ในการควบคุมของผม ตอนนี้ถ้าคุณสามารถปล่อยผมไปได้ละก็ ผมสามารถรับรองได้ จะปล่อยคุณไป”

แสนรักโยนเงื่อนไขที่ดึงดูดคนออกมา

คำพูดนี้พูดออกมา คนคนนี้ปรากฏว่าอยู่ที่นั่นหยุดไปสักพัก เขาก้มหน้ามองเขา สีหน้าที่แสดงออกมาทั้งหมดเหมือนกับเริ่มเกิดความหวาดกลัวอย่างมากขึ้นมาแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้สักนิดเลย

หลังจากนั้น เขาก็เริ่มคิดไปคิดมา

ความจริงแล้ว เขาไม่เชื่อ ก็แล้วแต่เขา

เพราะว่า คนที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำให้พวกเขาเกิดความสูญเสีย แม้แต่นายท่านของพวกเขาต่างยังคิดว่า เขาเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของเขา

ดังนั้น ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา ความจริงแล้ว เขาเริ่มจะเชื่อขึ้นมาแล้ว บวกกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้นในเมื่อสักครู่

งั้นเขาจะปล่อยเขาไปงั้นเหรอ?

คนคนนี้บีบเข็มฉีดยาเอาไว้แน่นแล้ว

“คุณวางใจ ถ้าคุณปล่อยผมไป ผมไม่เพียงจะไม่คิดบัญชีกับคุณ ผมยังจะให้เงินคุณก้อนหนึ่ง ถึงเวลานั้น คุณอยากจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณ”

แสนรักมองเห็นเขาปล่อยความตึงเครียดลงแล้ว ภายในใจก็ปีติขึ้นมา

หลังจากนั้น เขาก็ให้เงื่อนไขที่อุดมสมบูรณ์กับเขา

แต่ว่า ทำให้เขาคาดไม่ถึง ไอ้คนโง่เง่าคนนี้ เขาคิดไปคิดมาอยู่นาน เขาก็ยังคงเลือกไอ้เดรัจฉานแก่คนนั้น

“ผมจะไม่มีทางหักหลังนายท่านของผม ผมจะบอกคุณนะ มีเพียงเขาที่เห็นว่าผมเป็นคนคนหนึ่ง ในตอนที่ผมเป็นขอทาน มีเพียงเขาที่ให้ผมมีกินให้ผมมีเสื้อผ้าใส่ แต่ทว่าพวกคุณคนมีเงิน พวกคุณไม่เคยแม้แต่จะมองมาที่พวกเราสักนิด”

“ดังนั้น แสนรัก ไม่ว่าเขาจะสำเร็จหรือว่าพ่ายแพ้ ผมก็จะไม่มีทางหักหลังเขาเด็ดขาด！”

เสียงคำรามที่บ้าคลั่งตะโกนออกมา！

ทันใดนั้น แสนรักที่ถูกใส่กุญแจมืออยู่บนเตียง มองเห็นเพียงคนคนนี้นำเอาของเหลวอันนั้นดูดเข้าไปในเข็มฉีดยา ปลายเข็มที่แหลมคมก็ตรงเข้ามาที่แขนของเขาแล้ว

“เคล้ง！”

ภายใต้ความแค้นในดวงตาทั้งคู่ แสนรักไม่มีวิธีใดแล้ว เลือกทำได้เพียงหลบหลีกอยู่บนเตียง

ทว่าหลังจากนั้น ก็แค่สถานที่ที่เล็กเพียงแค่นี้ เขายังถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ จะหลบพ้นได้อย่างไร

หลบไปได้หลายครั้ง เขาก็ถูกล็อกตัวเอาไว้แล้ว คนคนนี้ในดวงตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายหยิบเข็มฉีดยามาอีกครั้ง：“ไปตายซะเถอะ นายท่านพูดแล้ว ถ้าเขาแพ้แล้ว ก็ให้คุณไปนรกเป็นเพื่อนเขา！”

“！！！！”

ผมเส้นเดียวแบกรับภาระนับพัน ประตูของห้องใต้ดินแห่งนี้ ทันใดนั้น “ปัง”ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ถูกคนถีบเข้ามาจากด้านนอกแล้ว

คนคนนั้นได้ยินแล้ว หันกลับไปตามสัญชาตญาณ

“ปัง！”

ยิงกระสุนเข้ามาหนึ่งนัด

ทันใดนั้น แสนรักที่โดนจับเอาไว้บนเตียง หลังจากนั้นมองเห็นเพียงบริเวณหัวคิ้วของคนคนนี้มีเลือดจำนวนมากปรากฏขึ้นมา เขาหรี่ตาลงแล้ว เขาล้มลงไปทางด้านหลังอย่างนั้นแล้ว

“สมองมีปัญหา！”

มองเห็นคนคนนี้ในที่สุดก็ตายแล้ว คนที่ยิงปืนมาจากหน้าประตู ในที่สุดก็เข้ามาแล้ว

แสนรักนิ่งอึ้งไปแล้ว

กว่าจะได้สติขึ้นมา เขามองเห็นคนคนนี้เข้ามา ยากที่จะเชื่อได้อย่างมาก ：“ภาสดร? ทำไมถึงได้เป็นคุณ?”

ไม่ผิดหรอก คนที่มาช่วยชีวิตเขาในเมื่อสักครู่ก็คือเขา ภาสดรคนที่ถูกเขาปรามให้กลับเมืองYไปก่อนหน้านี้

“ทำไมถึงจะเป็นผมไม่ได้ล่ะ? คุณก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้? ผมคือลูกชายของวิบูลย์ งั้นคุณคิดว่าไอ้แก่นั่นอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสุดท้ายของความสำเร็จ จะไม่มาหาผม?”

ภาสดรก็ยังอยู่ในท่าทางที่ไม่จริงจังนัก

แต่ว่า การเคลื่อนไหวของเขาก็ค่อนข้างรวดเร็ว หลังจากเข้ามา มองเห็นแสนรักถูกใส่กุญแจเอาไว้ที่บนเตียง จึงนำเอาคนที่พึ่งจะถูกเขายิงตายเขี่ยกระเด็นออกไป หลังจากนั้นก็ค้นหากุญแจให้ตู้ขึ้นมา

แสนรักที่นอนอยู่นั่นได้เห็นแล้ว กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ภายในใจเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

ตอนนั้น เขาก็เพื่อไม่ให้เขาทำลายความสัมพันธ์ของแสงดาวกับม็อกโก จึงให้เขากลับไปที่เมืองYโดยทันที ความจริงแล้วมันค่อนข้างไร้มนุษยธรรม เขาเป็นลูกชายของวิบูลย์ แต่ตอนนั้น ช่วยเหลือพวกเขามากมายจริงๆ

แต่สุดท้าย เพราะว่าความคิดมากของเขา เขาจึงให้เขากลับไปแล้ว

แสนรักสุดท้ายเห็นคนคนนี้ถือกุญแจเดินกลับมา ในตอนที่ไขกุญแจ ในที่สุดเขาก็เม้มริมฝีปาก กล่าวคำขอโทษกับเขาแล้ว

 “ต้องขอโทษด้วย ตอนนั้นที่ให้คุณกลับเมืองYไปแบบนั้น คือผมขาดการพิจารณาแล้ว”