ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1317

แต่เธอก็ยังคงดูตั้งใจ

นี่ทำให้เธอพอใจมาก

ดูเหมือนว่าหญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้จะไม่เลวเลย

"เธอทำอะไรอยู่?"

กำลังคุยกันเพลินเลย จู่ๆประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก แสนรักถือยากลับมา

เส้นหมี่เห็นเช่นนั้นก็รีบเก็บโทรศัพท์

"เปล่า ฉันก็แค่คุยกับเหล่าพี่ๆ"

"คุยอะไร? บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าช่วงนี้เธอต้องพักผ่อน ดูสิตาของเธอแดงมาก โดโมโตะบอกแล้วว่าตอนนี้ตาของเธอไม่สามารถโดนแสงสีฟ้ากับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ได้"

ชายหนุ่มกังวลมากๆ ดวงตาดำสนิทมองหญิงสาวคนนี้ด้วยความโกรธ

เส้นหมี่ไม่กล้าส่งเสียง

เธอก้มหน้าอย่างละอายใจ แต่ก็อัดอั้นใจ

เธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่บางครั้งมันก็ทนไม่ไหว ตอนนี้ก็เจอวิธีการหยุดยั้งเชื้อโรคในร่างกายแล้วไม่ใช่เหรอ?

หรือว่าเธอจะตาบอดจริงๆ?

"โอเค พี่ชาย อย่าโกรธเลยนะคะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ดูแล้ว"

สุดท้ายเธอจึงทำได้แค่ประนีประนอม

แสนรักที่อยู่ตรงหน้าเธอเห็นเช่นนั้น อารมณ์ก็กลับมาเป็นปกติ เมื่อเห็นแม้แต่ดวงตาก็เริ่มแดงของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดและละอายใจสุดๆ ทำได้เพียงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

"ขอโทษ เมื่อกี้น้ำเสียงฉันแรงเกินไป"

"ไม่เลย ฉันรู้ว่าพี่ทำไปก็เพื่อฉัน ต่อไปฉันจะไม่ดูอีกแล้ว"

พอเส้นหมี่ได้ยินเขาโทษตัวเอง ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอกางแขนโอบกอดชายคนนี้ไว้

แสนรัก "รับปากฉันว่าก่อนที่พวกเราจะได้ยารักษาจะต้องเชื่อฟัง คุณหมอไม่ให้ทำอะไรก็ห้ามทำเด็ดขาด ได้ไหม?"

"ได้"

หญิงสาวในอ้อมแขนรับปากอย่างเชื่อฟัง

เพราะในช่วงเวลานี้ชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเธอทั้งหมด แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่เธอก็รู้ดี

เพื่อที่จะหาของสองสามอย่าง แค่ในเวลาสั้นๆขอบตาเขาก็ดำขึ้น ดวงตาดำสนิทที่แสนสวยก็เต็มไปด้วยรอยเส้นเลือด

เขาน่าจะลำบากมาก

และแบกรับไว้มากเกิน

ดังนั้นต่อจากนี้เธอต้องเชื่อฟัง ไม่ทำอะไรทั้งนั้น

สุดท้ายเส้นหมี่ก็หลับไปในอ้อมแขนของชายคนนี้ แสนรักห่มผ้าให้เธอเบาๆแล้วจึงออกมา

"ท่านประธานครับ คุณนายหลับแล้วเหรอครับ?"

"อืม"