ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1318

"ประธานครับ ถ้า...คุณไม่อยากไป ผมสามารถช่วยได้"

"ไม่ต้อง"

คิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะปฏิเสธ

เขายืนนิ่งมองหญิงสาวที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยจากประตูห้องเป็นเวลานาน แม้ว่าตอนที่พูดถึงเด็กคนนั้นสายตาเขาจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ในตอนนี้เขากลับไม่ให้คนอื่นไปทำแทน

คืนนั้นเขาออกจากญี่ปุ่นแล้วบินไปเมืองหลวง

เดอะวิวซี

เมื่อได้ข่าวว่าเขาจะมา แม้ว่าตอนที่เครื่องบินมาถึงเมืองหลวงจะเป็นเวลาเช้ามืด แต่ไชยันต์ยังคงรออยู่ในห้องหนังสือ

"กลับมาแล้ว คุณชายเล็กกลับมาแล้ว!"

"จริงเหรอ? งั้นเร็วไปเอาซุปที่ตุ๋นเสร็จแล้ว แล้วก็กับข้าวไปจัดที่โต๊ะ เขานั่งเครื่องบินมานานจะต้องหิวแล้วแน่ๆ"

"ได้..."

เหล่าคนรับใช้ที่เดอะวิวซีก็ต่างยังไม่นอน

หลังจากที่รู้ว่าตอนเย็นคุณชายเล็กจะกลับมาก็รีบเตรียมอาหารเย็นไว้มากมายในครัวแล้ว และยังรอตั้งแต่ตอนนั้น

ดังนั้นตอนที่ม็อกโกรับแสนรักมาจากสนามบิน พอมาถึงประตูเดอะวิวซีก็เป็นเวลาตีหนึ่งตีสองแล้ว เขากลับเห็นไฟห้องโถงที่ยังคงสว่าง ชายชราผมขาวคนหนึ่งกำลังถือไม้เท้ายืนรอเขาหน้าโต๊ะอาหารที่แสนหลากหลาย

ส่วนด้านข้างก็เต็มไปด้วยคนรับใช้ที่มายืนต้องรับเขาอย่างดีใจ

"ดูสิ ทุกคนต่างตื่นเต้นที่เห็นนายกลับมา ตอนนี้นายรู้ถึงระดับความฮอตของตัวเองที่เดอะวิวซีแล้วใช่ไหม?"

ม็อกโกเห็นก็อดแซวอย่างอิจฉาไม่ได้

ต้องรู้ว่าคุณชายใหญ่อย่างเขาไม่มีการต้อนรับแบบนี้

แสนรักเม้มปากไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงทำได้เพียงพยักหน้าให้ทุกคนแล้วพูดว่า "ขอบคุณมาก"

ตีสองคืนนั้นปู่หลานทั้งสามคนต่างทานข้าวกันอยู่นาน

"ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ฉันกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ดี เด็กคนนั้นถูกบังคับให้เกิดมายังโลกนี้ ถ้าหากเขารู้ว่าเขายังสามารถช่วยแม่ของตัวเองได้ เขาที่ล่วงลับไปแล้วก็คงจะดีใจ"

ไชยันต์ได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็พูดเกลี้ยกล่อม

พูดจบแสนรักที่กำลังถือตะเกียบก็ชะงัก!

ดีใจ?

"ใช่ ฉันว่าที่คุณปู่พูดมีเหตุผล นายคิดดูนะ ครั้งนี้เขาสามารถช่วยแม่ได้ หากหลังจากนี้หมี่หายดีแล้ว ไม่แน่ว่าหากท้องอีกครั้ง เขาอาจมาเกิดใหม่ก็ได้?"

ม็อกโกพูดล้อเล่น

แสนรัก "..."

ชั่วขณะนั้นตรงหัวใจเขา หลังจากเหมือนมีอะไรหนักๆมาโจมตีอย่างแรง

หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนบ่าย ในใจก็ไม่รู้สึกผ่อนคลายมาก่อน ใจเขาหนักอึ้งราวกับกดทับด้วยก้อนหิน ในที่สุดก็หายไปแล้ว

ใช่ เขาควรจะคิดอย่างนั้น

ไม่ใช่เอาแต่ทุกข์ใจจากความรู้สึกละอายใจและเอาแต่โทษตัวเองที่คิดว่าการที่เด็กคนนั้นถูกทำให้เกิดมาในโลกนี้โดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นความผิดของเขา ที่เขาไม่สามารถปกป้องพวกเขาสองคนแม่ลูกได้