ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 132

“ทำไมพวกหนูสองคนมาอยู่นี่ล่ะ？เช้าขนาดนี้ แม่พวกหนูล่ะ？”

เคเห็นเด็กชายทั้งสองคนนี้แล้ว ก็ลงมาจากรถทันที ถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น？

ซึ่งสิ่งนี้ทำให้คนรู้สึกเป็นห่วงจริงๆ อากาศเย็นมาก ทั้งสองคนก็ยังเด็กมากด้วย เดินไปมาอยู่ตรงถนนแต่เช้า ใครบ้างจะไม่ห่วง

คุณชายคิวรีบอธิบาย：“คุณอาเค หม่ามี๊พวกเรานอนอยู่ เมื่อคืนเธอเหนื่อยครับ”

เค：“……”

เหนื่อยเหรอ？

นี่มันคือคำพูดแรงๆอะไรกัน？หรือที่เมื่อคืนประธานกลับไปซะดึก จะเป็นการยืนยันการคาดเดาของเขาได้จริงๆ？

เคนึกถึงคำพูดที่บอดี้การ์ดพวกนั้นบอกตัวเองเช้าวันนี้ ว่าเมื่อคืนBOSSผู้ยิ่งใหญ่อยู่ชั้นบนนี้นานมาก ทันใดนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

“แบบนี้นี่เอง งั้น……พวกหนูลงมาทำอะไร？ซื้ออาหารเช้าเหรอ？”

“ครับ ซื้อให้หม่ามี๊กับน้องสาวกิน”

ดวงตาเล็กๆของคุณชายคิวก็กะพริบเป็นพระจันทร์เสี้ยวอีกครั้ง บอกคุณอาคนนี้ไปอย่างตรงไปตรงมา

เคเห็นแบบนี้ จึงจอดรถไว้ด้านข้าง

“งั้นตอนนี้คุณอาเคจะขึ้นไปส่งพวกหนูเอง เมื่อกี๊แด๊ดดี้พวกหนูโทรหาอาแล้ว ให้อารีบพวกหนูไปโรงเรียนอนุบาล รีบขึ้นไปบอกหม่ามี๊พวกหนูดีกว่า”

เคมองนาฬิกาบนข้อมือ อยากรีบพาเด็กชายทั้งสองคนนี้ไป

แต่ว่า พอคุณชายคิวได้ยินว่ามารับพวกเขาไปโรงเรียนอนุบาล ก็ไม่ฟังนัก

“ไม่ได้ หม่ามี๊ผมยังไม่ตื่นเลย พวกเราไม่ได้บอกหม่ามี๊ แล้วก็ น้องสาวก็ไม่ไป พวกเราก็จะไม่ไป ใช่ไหม ชินจัง！”

เด็กชายมองไปยังพี่ชายที่อยู่ข้างๆ

ชินจังก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเล：“อือ”

เค：“……”

ไม่สิ เรื่องนี้เขาไม่ได้เป็นคนตัดสินใจ ทำไมท่านทั้งสองคนนี้ต้องโกรธเขาล่ะ？

แต่ตอนที่ตะลึงงันอยู่นั้น เด็กสองคนนี้ก็จูงมือกัน ถือถึงอาหารเช้าแล้วหันหน้าวิ่งออกไปอย่างเร็ว

“เฮ้อ！คุณชายเล็กทั้งสอง รอก่อนสิครับ พวกหนูอย่าวิ่งสิ มีอะไรก็คุยกันดีๆได้ไหม”

เคย่ำเท้าไปอย่างร้อนรน

แสนรักทราบข่าวนี้ ก็ตอนที่เพิ่งถึงบริษัท

เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้นอนทั้งคืน หลังจากออกมาจากห้องเช่าเก่าๆโทรมๆนั้น ฟ้าก็จะสว่างอยู่แล้ว ดังนั้นสุดท้ายแล้วเขาจึงหลับไปครู่หนึ่ง แล้วก็มาทำงาน

ได้ยินว่ารับเด็กสองคนนี้มาไม่ได้ เขาที่นั่งอยู่ในโต๊ะทำงานแล้วเจ็บหัวมากอยู่แล้ว ทันใดนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าเส้นเลือดปูดมากขึ้น！

“ทำไมพวกเขาไม่ยอมกลับมา？”

“พวกเขาบอกแล้ว จะไปกับน้องสาวด้วย ถึงจะกลับ”

เคพูดในสายอย่างกลัวๆ

แสนรักได้ยิน ทันใดนั้น ตรงขมับก็ยิ่งปูดมากขึ้น：“พวกเขาดื้อใช่ไหม？ถึงได้มากล้าขู่แด๊ดดี้ของพวกเขา？เรื่องเมื่อวาน ผมไม่ได้จัดการพวกเขาก็ถือว่าดีแล้ว！”

เค：“……”

ได้ยินเสียงโกรธทางโทรศัพท์ จนเขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรทันที？

เป็นคนกลางนี่ ยากจริงๆ

ตอนที่ยืนตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ได้ เวลานี้เอง มือเล็กๆที่ขาวสะอาด จู่ๆกลับยื่นมา：“เอาโทรศัพท์มาให้ผม”