ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1333

"เธอยังมีหน้ามาแก้ต่างให้ตัวเอง? เธอช่างเหมือนกับพี่สาวพี่ชายเธอจริงๆ ตอนนั้นพี่ชายเธอฆ่าพ่อฉัน ชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีต่อหน้าฉัน"

"พี่สาวเธอ สุดท้ายก็บิดเบี้ยวจนอยากจะถลกใบหน้าของหมี่มาใช้เอง คนตระกูลนากาจิมะของพวกเธอมียีนความโหดเหี้ยมกันทุกคนใช่ไหม? หืม? และยังไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไร?"

ชายหนุ่มที่โกรธสุดๆไม่อดทนอีกต่อไป เขาเตะผู้หญิงที่กำลังจับขากางเกงตนอย่างแรงจนกระเด็น

"โอ๊ย--"

เกิดเสียงร้องอย่างน่าเวทนาอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้ แม้แต่ลุกก็ลุกไม่ไหมแล้ว

ไม่ใช่แบบนี้

เธอไม่เหมือนกับพี่ชายพี่สาวเธอ

ไม่อย่างงั้นในตอนนั้นเขาคงจะไม่เก็บเธอไว้ใช่ไหม?

อากิโกะ นากาจิมะยังคงคิดจะลุกขึ้นมา ยังคิดจะขอร้องผู้ชายคนนี้ให้ปล่อยเธอไป

แต่ว่าเธอไม่มีโอกาสแล้ว

เพราะต่อจากนั้นผู้ชายคนนี้เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงาน เขาเตรียมจะโทรแจ้งตำรวจให้เธอเข้าคุกไปด้วยข้อหาฆ่าคน

ในที่สุดอากิโกะ นากาจิมะก็หมดหนทาง!

"คณาธิป! ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้? อย่างน้อยตระกูลนากาจิมะของฉันก็ตายกันหมดเพราะแม่ของคุณ ก่อนที่เชียนหยวนล๋ายเย่จะมา ฉันไม่เคยทำผิดอะไรต่อคุณเลย หลายปีมานี้ฉันตั้งใจดูแลคุณโดยไม่ขออะไรตอบแทน ทำไมคุณถึงต้องฆ่าฉันด้วย?"

ในที่สุดเธอก็ร้องเสียงดังขึ้นมา

เธอยืนอยู่ตรงนั้นตะโกนถามออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่แหบอย่างไม่ยอม

คณาธิปที่ยืนถือโทรศัพท์ เดิมทีเขาไม่อยากตอบ แต่สุดท้ายก่อนที่จะกดโทร เขาหันหน้ากลับมามองอย่างเย็นชา

"ไม่ขออะไรตอบแทน? งั้นตอนนี้เธอทำอะไรอยู่? เป้าหมายของเธอก็คือปีนขึ้นมาเป็นภรรยาของประธานหิรัญชากรุ๊ปไม่ใช่เหรอ?"

"..."

"อีกอย่าง ฉันหวังว่าเธอจะฟังให้ชัดเจน บนโลกนี้คนที่รู้ความลับของฉันคณาธิปสุดท้ายทำได้เพียงกลายเป็นคนที่ตายไปแล้ว แม่ฉันตายแล้ว พี่ชายเธอก็ตายแล้ว ตอนนี้เธอยังกล้าเอาเรื่องเหล่านี้มากระตุ้นฉันอีก อากิโกะ นากาจิมะ เธอตายอีกหมื่นรอบก็ยังไม่เสียดาย!"

เขาพูดประโยคสุดท้ายออกมาเหมือนกับเป็นหุ่นยนต์ที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น

เขาหันหน้าแล้วกดโทร

อากิโกะ นากาจิมะ "..."

"อ๊าก--"

ผู้หญิงคนนี้กรีดร้องอย่างหมดหวัง เธอลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วแล้วอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือดกัดไปที่ชายหนุ่มอย่างแรง

คณาธิปย่อมหลบ

แต่ในระหว่างที่เขาหลบ เห็นปากที่เต็มไปด้วยเลือดอ้าอยู่นั้น ทันใดนั้นรูม่านตาหลังเลนส์แว่นของเขาก็หดลงอย่างมาก

สมองปรากฏภาพของตนในตอนเด็กที่ถูกกัดเนื้อหลุดออกมาราวกับสายฟ้าแลบ