ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1335

สิบนาทีต่อมาพอทุกคนรวมถึงเชียนหยวนล๋ายเย่กลับไปแล้ว ที่ประตูตึกหิรัญชากรุ๊ปเหลือเพียงแสงดาวและคณาธิปเท่านั้นที่ยืนอยู่

"นาย...อยากพักสักหน่อยไหม? ไปญี่ปุ่นไหม?"

"ไม่ไป"

ชายที่กำลังจะขึ้นรถปฏิเสธอย่างเย็นชา

แสงดาว "..."

ทำได้เพียงมองดูเขาจากไปอย่างไม่สามารถทำอะไรได้เลย

สองนาทีต่อมา เมื่อเธอก็ขึ้นรถของตัวเองเสร็จ เธอก็โทรติดต่อกับน้องชายอีกคนที่อยู่ห่างไกลในญี่ปุ่น

[แสงดาว : ฉันมาแล้ว หลังจากที่หมอนุชนาถมาอาการของเขาก็ดีขึ้น ฉันแนะนำให้เขาพัก แต่เขาปฏิเสธ]

[แสนรัก : ...]

จริงๆแล้วสถานการณ์แบบนี้เขาคาดเดาเอาไว้แล้ว

เพราะก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะส่งข้อความถึงแสนรัก เขาได้รับผลรายงานการวินิจฉัยที่สมบูรณ์จากหมอนุชนาถแล้ว

"ถ้างั้นก็เกิดจากอดีตที่เลวร้ายในวัยเด็กที่ทำร้ายเขาอย่างหนัก เขาถึงกลายเป็นแบบนี้ใช่ไหม?"

ในตอนเย็นเส้นหมี่ได้เอาผ้าก๊อซที่ปิดตาออกแล้ว ในเวลานี้เธอสามารถมองเห็นเงาคนมัวๆแล้ว ดังนั้นหลังจากที่เธอได้ยินเสียงก็มองไปที่เงาคนนี้

เขาทำอะไรอยู่?

ทำอะไรให้เธอกินเหรอ?

เธอเห็นว่าเขาดูเหมือนกำลังก้มหน้าอยู่ตรงนั้นราวกับกำลังทำอะไรอยู่ ดังนั้นจึงรออย่างเงียบๆ

แน่นอนว่าหลังจากนั้นไม่นาน เงาคนที่พร่ามัวก็เดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร เห็นเพียงแขนของเขาขยับอย่างกะทันหัน มีของที่เย็นๆและหวานปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ

"นี่คืออะไร กีวี่แช่เย็นเหรอ?"

ดวงตาสวยที่หายแดงเป็นประกายทันที

แสนรักพยักหน้า

"เธออยากกินไม่ใช่เหรอ? ก่อนหน้านี้เธอกินไม่ได้เพราะต้องทำการรักษา เธอยังงอแงอยู่เลย" ชายหนุ่มหยิบช้อนแล้วป้อนเข้าปากอีกคำของหญิงสาวแล้วแซวอย่างไม่เกรงใจ

เส้นหมี่ยิ้มอย่างเขินอายในขณะที่ได้กินผลไม้ที่ทั้งสดและหวาน

จริงๆแล้วเธอไม่รู้ว่าสองวันก่อนเกิดอะไรขึ้น เธออยากกินของเย็นๆหวานๆอย่างบ้าคลั่ง นอกจากสิ่งนี้กินอะไรก็ไม่อร่อย เธอจึงงอแงกับชายหนุ่ม

ดังนั้นตอนนี้พอมาคิดดูแล้วก็น่าอายจริงๆ

หลังจากกินกีวี่แล้ว ทั้งสองก็กลับมาคุยเรื่องคณาธิป

"หมอนุชนาถบอกมาอย่างนี้ เธอบอกว่าตอนที่แม่ของเธอมารับเขาที่สถานีรถไฟ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล มีทั้งรอยถลอก โดนก้นบุหรี่จี้ มีดบาด...และยังมีที่ร้ายแรงที่สุดคือชิ้นเนื้อที่แขนถูกกัดหลุด"

"..."

ประโยคนี้ทำให้เส้นหมี่ที่นั่งลงบนเตียงผู้ป่วยกลืนผลกีวีที่ยังไม่ได้กลืนในปากไม่ลง

บุหรี่จี้? มีดกรีด?