ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1341

ไม่เห็นด้วยก็ไม่เห็นด้วยสิ ปฏิเสธเรื่องนี้ได้พอดี ก็ยิ่งไม่เป็นการดีกว่าเหรอ?

แต่ว่า นึกไม่ถึงว่าเขาจะจองตั๋วไปญี่ปุ่นแล้ว

ใบหน้าที่หล่อเหลาของคณาธิปนั้นไม่ค่อยพอใจตลอดเวลาอยู่บนเครื่องบิน

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา โตเกียวประเทศญี่ปุ่น

“อากิยามะ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาได้รับข่าวคราวมาตั้งนานแล้ว หลังจากที่รอรับเขาที่สนามบิน ก็วิ่งเข้ามาทันที

คณาธิปกวาดตามองเขา โยนสมุดบันทึกและกระเป๋าอีกหนึ่งใบที่ถืออยู่ในมือโยนให้เขา เขาถามอย่างเย็นชาว่า “ทางด้านซาจาสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

ผู้ใต้บังคับบัญชา: “ช่วงนี้เพราะว่าเรื่องที่จะรวมทองเป็นแผ่นเดียวกัน บริษัทจึงครึกครื้นกันมากเลยครับ คุณเชียนหยวนยังโดนคุณชายรองพาไปที่บริษัทเมื่อวานนี้ด้วยครับ “

“อะไรนะ?”

ความเยือกเย็นจากกายผู้ชายคนนี้ร้ายแรงยิ่งกว่า

ซาจาเป็นบริษัทของเฮกัง หากพายัยเด็กนั่นเข้าไป นั้นก็ไม่ใช่กำลังประกาศหรอกเหรอว่า นั้นคือนายหญิงในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัยน่ะ

ในที่สุดคิ้วเขาก็ขมวดกันแน่น

ในเวลานี้ ช่วงเวลานั้นลอยเข้ามาในสมอง สาวน้อยที่มักจะหวีผมทรงดังโงะวิ่งขึ้นๆลงๆหิรัญชากรุ๊ปอยู่เสมอ ทุกๆคนต่างยอมรับว่าเธอเป็นคุณนายท่านประธานในอนาคต

แต่ว่า เขาคณาธิปกลับไม่เคยให้คำมั่นสัญญากับเธอสักคำเดียว

แล้วก็ ไม่เคยปรากฏตัวอยู่ด้วยกันเลย

มือที่เขาถือโทรศัพท์ไว้ ในที่สุดก็ขาววอกอยู่นิดหน่อย

ตรงไปขึ้นรถ เขาวิ่งตรงไปที่ย่านกลางเมืองโตเกียว และในเวลานี้ ที่บริษัทซาจา เพราะว่าเฮกังยะกะพาคู่หมั่นเข้ามาด้วยเมื่อวานนี้ ภายใต้ความสุขของเขา จึงประกาศเรื่องๆหนึ่งว่า

“ค่ำคืนนี้ เพื่อเป็นการต้อนรับภรรยาท่านประธานใหญ่ในอนาคตของพวกคุณ ผมขอเชิญทุกคนไปทานอาหารที่โรงแรมฮิลตันครับ!”

“ว้าว !”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้ออกมา ทั้งบริษัทต่างส่งเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้นกันหมด

โรงแรมฮิลตัน นั่นเป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่เลื่องชื่อลือนามในโตเกียว ทานอาหารในสถานที่แบบนั้น คนกินเงินเดือนธรรมดาอย่างพวกเขา ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไรถึงจะได้มีสิทธิ์นี้

ดังนั้นในช่วงบ่ายวันนี้ ทั้งบริษัทล้วนตื่นเต้นตั้งหน้าตั้งตารอกันทั้งนั้น

แป๊บเดียวข่าวก็เเพร่กระจายไปถึงตระกูลเชียนหยวน

“ฮิลตันเหรอ?”

หลังจากที่พ่อของเชียนหยวนได้ยินสถานที่นี้แล้ว ก็เผยสีหน้าที่พึงพอใจออกมา

ขอเพียงแค่เชียนหยวนล๋ายเย่ หลังจากที่ได้ยินว่าต้องไปทานข้าวเป็นเพื่อนผู้ชายที่เธอไม่ชอบคนนั้นอีก เธอตาเเดงๆ วิ่งไปที่ห้องของตัวเองและล็อคประตูไว้

“หนูเย่เย่? ลูกเปิดประตูหน่อย เป็นแม่เองลูก”

คุณนายเชียนหยวนเห็นลูกสาวเสียใจอีกแล้ว จึงรีบเดินเข้ามาอยากจะปลอบประโลม

เธอเห็นด้วย ลูกสาวคนโตก็ดีใจไปกับสถานการณ์นี้ เพราะว่าบุตรบุญธรรมคนนั้น เธอเห็นว่าไร้แนวโน้มที่ดี ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง แม่ของเขาเป็นมือที่สามอยู่ตระกูลเฮกังมาหลายปีแล้ว

ตัวตนแบบนั้น ไม่คู่ควรกับคุณหนูใหญ่ตระกูลเชียนหยวนอย่างเธอหรอก

ดังนั้น สุดท้ายจึงเปลี่ยนเป็นเชียนหยวนล๋ายเย่แทน

แต่ว่านึกไม่ถึงว่า ถึงเรื่องจะเป็นแบบนี้แล้ว คนๆนั้นก็ยังไม่ต้องการเธอ

“น้องสาว พี่เคยบอกตั้งนานแล้วนะ คนฐานะต่ำต้อย ไม่สามารถทำอะไรได้ดีหรอก ตอนนี้เเกควรจะดีใจนะ คนที่จะรวมทองเป็นแผ่นเดียวกันกับเเกน่ะเป็นผู้สืบทอดตระกูลเฮกังที่แท้จริง แต่ไม่ใช่บุตรบุญธรรมคนนั้น!”

ในตอนที่เชียนหยวน ชิกะเตรียมจะออกไปข้างนอก ก็ยังไม่ลืมที่จะเตือนน้องสาวไว้ด้วย

กลับนึกไม่ถึงว่า เธอเพิ่งจะพูดจบ เชียนหยวนล๋ายเย่ซึ่งถูกคนรับใช้ภายในบ้านพาไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้น นึกไม่ถึงว่าเงยหน้าขึ้นมาทันทีด้วยน้ำตาเอ่อเบ้าตา

“ไม่ใช่นะ พี่อย่ามาพูดจาเหลวไหล อากิยามะไม่ใช่คนฐานะต่ำต้อยสักหน่อย น้องไม่ยอมให้พี่ว่าเขาแบบนี้หรอกนะ”

“พี่พูดอะไรผิดไปเหรอ? เขาไม่ต้องการเธอนะ”

“น้อง……”

“เอาล่ะ พวกลูกทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันอีกเลย ชิกะลูกออกไปข้างนอก ให้น้องหวีผมล้างหน้าแต่งเนื้อแต่งตัวดีๆอยู่ในห้อง เตรียมตัวไปร่วมงานเลี้ยงตอนกลางคืน”

คุณนายเชียนหยวนพอเห็นลูกสาวทั้งสองคนทะเลาะกันอีกแล้ว จึงรีบเกลี้ยกล่อมเรื่องที่ชวนปวดหัวเอาไว้

หลังจากนั้น เขาก็ออกไปข้างนอกแล้ว

พลบค่ำ คนตระกูลเชียนหยวนออกเดินทางกันแล้ว เพราะว่างานเลี้ยงครั้งนี้จองอยู่ที่โรงแรมใหญ่ระดับห้าดาวในเมืองนี้ และคนในตระกูลอีกหลายคนก็เตรียมที่จะเข้าไปที่นั่น รวมถึงคุณปู่เชียนหยวนพวกเขาด้วย