ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1351

ในท้ายที่สุดแสนรักก็ไม่ได้ตกลงรับปากกับเรื่องนี้ในทันที

เพราะว่าเขาจำเป็นต้องพิจารณาถึงสองเรื่อง เรื่องแรกคือ ลูกชายจะยินยอมไปหรือไม่? เรื่องที่สองคือ แน่นอนว่าจะต้องปรึกษากับเส้นหมี่แม่ของเขาก่อน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

ในคืนนั้น ทุกคนต่างมากันที่เรืองรอง

แสงดาว: “สถาบันวิจัยคือที่ไหนกัน? ดีกว่าโรงเรียนที่พวกเราหาให้ชินชินเหรอ?”

ม็อกโก: “นั่นคือสถานที่ที่บ่มเพาะบุคคลที่มีความสามารถสูงระดับประเทศ ตอนนี้ในประเทศไม่มีที่ไหนที่จะเทียบกับที่นี่ได้”

แสงดาว: “.......”

ดิลก: “จริงด้วย ฉันก็คิดว่าส่งไปได้นะ ชินชินเด็กคนนี้มีพรสวรรค์ชั้นเยี่ยม มีความสามารถแบบนี้อยู่ ไม่ควรจะสิ้นเปลืองไปโดยเปล่าประโยชน์ ควรจะทำคุณประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติ

คุณตาคนนี้ เพราะเขาเคยเป็นทหารมาก่อน ความรู้สึกรักชาตินั้นยังคงมีอยู่ในกระดูกของเขา

เส้นหมี่ที่อยู่ได้ข้างได้ยิน ขอบตาก็แดงขึ้นมานิดหน่อยอีกครั้ง

แน่นอนว่าเธอรู้ว่านี่เป็นเรื่องดี แต่ลูกเพิ่งจะอายุแค่สิบขวบ อีกทั้ง นิสัยของเขานั้นมีความสันโดษมากกว่าเด็กๆ ทั่วไป ถึงแม้ว่าในหลายปีมานี้มีความเปลี่ยนแปลงไปมากหลังจากที่น้องชายกับน้องสาวมาอยู่ด้วย แต่เธอกังวลใจมากว่า เมื่อเขาไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จะทำให้เขากลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนอีก

หากเป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่ยอมให้ไปเสียดีกว่า

เธอหวังอยากให้ลูกของตัวเองมีสุขภาพแข็งแรง ส่วนอย่างอื่นนั้นไม่สำคัญ

“พอแล้ว ผมไม่ใช่หน่วยงานสวัสดิการ ทำเพื่อประเทศนี้จนผมเองก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว ตอนนี้จะส่งลูกเข้าไปอีก ผมติดค้างอะไรนักเขาเหรอ?”

ในที่สุดแสนรักก็เอ่ยปากพูดขึ้น

เขาเหลือบมองดูผู้หญิงด้านข้างที่ไม่พูดอะไรอยู่อะไรเลยเอาแต่นั่งก้มหน้าเช็ดน้ำตาอยู่ ดวงตาจึงเปลี่ยนเป็นเย็นชาลงแล้วทิ้งประโยคนี้ออกมาแบบตรงๆ

ทุกคนได้ยินเข้าจึงไม่กล้าที่จะโต้แย้งใดๆ

และหลังจากที่เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตารูปทรงอัลมอนด์ที่ยังคงเปียกและแดงก็เต็มไปด้วยประกาย

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ในห้องของชินจังชั้นสอง หลังจากที่หนูรินจังกับคิวคิวต่างอาบน้ำกันเสร็จแล้ว ก็สวมชุดนอนแล้วมาที่ห้องของพี่ชาย

“พี่ชินจัง พี่คิดยังไง? พี่อยากไปที่สถาบันวิจัยอะไรนั่นจริงเหรอ?”

หนูรินจังเป็นสาวน้อยที่ใจอ่อนไหวเหมือนกับหม่ามี๊ เมื่อได้ยินว่าพี่ชายจะไปเรียนต่อในสถานที่ที่ห่างไกลกันมาก เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

ชินจังไม่พูดอะไร

แต่หลังจากคิวคิวที่อยู่ด้านข้างได้เห็นแล้ว ก็ยื่นมือเล็กๆ ออกมาตีพี่ชายฝาแฝดคนนี้เบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ พี่จะตัดสินใจยังไง พวกเราก็สนับสนุนพี่ อันที่จริงผมรู้สึกว่า แทนที่พี่จะแอบทำสิ่งนี้สิ่งนั้นอยู่ที่บ้านตลอดเวลา หากมีแพลตฟอร์มในการพัฒนาที่ใหญ่กว่า มันก็เป็นเรื่องดีนะ”

“จริงเหรอ?”

ในที่สุดชินจังก็เงยหน้าขึ้นมามองดูน้องชายด้วยดวงตาสวยงามคู่หนึ่งที่สับสนกังวลใจอยู่นานมากแล้ว

คิวคิวทุบหน้าอกน้อยๆ : “ใช่สิ ผมตัดสินแล้วว่าต่อไปเมื่อโตขึ้นอีกหน่อยจะไปที่ค่ายทหารกับลุงใหญ่ ผมจะเรียนรู้การขับรถถัง ขับเครื่องบินรบ ขับเรือรบกับเขา ผมจะเรียนรู้ให้หมดเลย!”

เมื่อเด็กหนุ่มคนนี้พูดถึงตรงนี้ดวงตาทั้งสองข้างก็ส่องเป็นประกายขึ้นมา

หนูรินจังที่อยู่ด้านข้างได้ยิน ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำเดี๋ยวก็มองไปที่พี่ชายคนนี้ เดี๋ยวก็มองไปที่คนนั้น ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้แล้ว