ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1359

ดังนั้น สุดท้ายในตอนที่เส้นหมี่กับแสนรักเดินทางไป ก็พาไปเพียงแค่ชินจังลูกชายคนโต คนเล็กอย่างคิวคิวกับหนูรินจังทิ้งไว้ที่นี่

ตอนที่คณาธิปได้รับข้อความในที่บริษัท เขาตะลึงเล็กน้อย

【คณาธิป: ทำไมไม่ไปแล้วล่ะ? ไหนบอกว่าไปด้วยกัน?】

【เส้นหมี่: เจ้าหนูน้อยหนูรินจังไม่ยอม เธอโตแล้วต้องการเพื่อน ก็เลยให้คิวคิวอยู่เป็นเพื่อนด้วยกันกับเธอ พี่ธิป พวกเขาสองพี่น้องอยู่ที่นี่คงต้องรบกวนพี่แล้วล่ะ】

เธอทิ้งท้ายด้วยประโยคฝากฝังเขา

คณาธิปไม่ได้ตอบกลับ

แต่ไม่มีใครรู้ว่า ตอนที่เขาได้รับข้อความนี้ หลังจากที่เขาเสร็จจากงานแต่งงานนั้นก็เหมือนโดนสิ่งของกดทับอยู่ในหน้าอกมาโดยตลอด

ในที่สุด ดูเหมือนว่าคลายลงบ้างเล็กน้อย

อันที่จริงเขาเข้าใจชัดเจนมากกว่า ทำไมผู้ชายคนนั้นจึงต้องรีบพาคนทั้งครอบครัวไปจากที่นี่?

เพราะว่าเขาก็ค้นพบความลับนั้นแล้ว ยิ่งได้ค้นสาเหตุที่เขาคณาธิปทำไมสุดท้ายจึงตกลงแต่งงานกับ เชียนหยวนล๋ายเย่คนนี้ ดังนั้นเขาจึงตาไม่เห็นนับว่าสะอาด

จะมีเรื่องเรียนเป็นเพื่อนอะไรกัน?

ลูกคนหนึ่งจะไปเรียนหนังสือ ถึงแม้ว่าต่อให้เขาไม่สามารถปรับตัวได้ ด้วยความสามารถของผู้ชายคนนั้นแล้วสั่งการจัดการนิดหน่อยก็ได้แล้ว

จำเป็นต้องให้คนทั้งครอบครัวไปเรียนเป็นเพื่อนเหรอ?

ประมาณว่าเขาจำอารมณ์ความรู้สึกเมื่อได้ยินข่าวนี้หลังจากที่กลับมาในคืนนั้นได้โดยตลอด

เขารู้สึกเสียใจ รู้สึกเกลียดชัง มีชั่วพริบตาหนึ่งที่เขาถึงกับคิดอยากจะไปจากที่นี่ และหายสาบสูญไปต่อหน้าพวกเขาตลอดไป

แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ยังคงรอคอยอยู่

แล้วจะรอคอยอะไร?

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ บางที งานแต่งครั้งนี้เริ่มต้นขึ้น เขาได้เห็นความอบอุ่นมากมาย เขาเริ่มที่จะอาลัยอาวรณ์มันขึ้นมา จึงไม่สามารถเกิดความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะจากไปได้

จนกระทั่งตอนนี้ที่เขาได้รับข้อความนี้

“ประธานคณาธิป ถ้าหากคุณหนูรินจังกับคุณชายคิวคิวอยู่ที่นี่ต่อ งั้นคุณทางนี้จะจัดการยังไง? อาจจะต้องจัดคนไปเฝ้าดูแลพวกเขาโดยเฉพาะ ครั้งนี้ประธานแสนรักเองก็แปลกจัง ทำไมคุณหนูรินจังต้องการจะอยู่ที่นี่ต่อ เขาก็ตกลงแล้วล่ะ?”

เคมีเข้ามา ในขณะที่สอบถามเรื่องนี้ไปก็เกิดความสงสัยไปด้วย

ดวงตาคณาธิปมองต่ำลง

สักพักถึงได้เห็นเขาพยักหน้าอยู่ตรงนั้น: “อืม นายจัดคนไปเถอะ เรื่องชีวิตประจำวัน ช่วงนี้ล๋ายเย่ เธอไม่มีอะไรทำ สามารถเรีกเธอไปดูแลพวกเขาได้”

“ใช่สิ ทำไมผมคิดไม่ถึงนะ? ว่าคุณนายท่านประธานอยู่ที่บ้าน”

เมื่อเคมีได้รับการเตือน ในที่สุดดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา

ในตอนนั้นเรื่องนี้จึงได้ทำการสรุปเช่นนี้

ตอนกลางคืน หลังจากที่ เชียนหยวนล๋ายเย่ ได้ยินว่าตัวเองได้รับมอบหมายให้ไปรับผิดชอบดูแลหลานชายและหลานสาวทั้งสองคนที่เรืองรอง

“ที่รัก แล้วฉันต้องเอาอะไรไปบ้างล่ะ? จะต้องไปซื้อของขวัญสักหน่อยไหม? อ้อไม่ใช่สิ ฉันควรจะพาอาหารไปด้วย ได้ยินว่าหนูรินจังชอบกิน........”

“ที่รัก ฉันต้องลากกระเป๋าเดินทางสักใบไปไหม?”

“ที่รัก.......”