ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1366

แต่เมื่อตอนที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วและสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่และหลวมที่กลิ่นของผู้ชายนั้นออกมา เธอพบว่า คนที่อยู่ด้านนอกกลับยังคงเปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คทำงานอย่างจริงจังอยู่บนโต๊ะทำงาน

“ที่รัก ฉันอาบเสร็จแล้ว”

เธอเห็นแล้วมีความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แต่หลังจากที่เดินออกมาก็วิ่งมาตรงหน้าของเขา แล้วเรียกด้วยเสียงหวานๆ

คณาธิปแหงนหน้าขึ้นมา

ผิวขาวเนียนนุ่มดุจดั่งน้ำนมโผล่ออกมาจากในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ตัวนั้น ต้นคอที่ดูสง่า ผมหยิกธรรมชาติสีดำขลับปล่อยลงมาอย่างสบายๆ กลับทำให้เธอมีความเป็นผู้หญิงขึ้นมานิดหน่อย

แน่นอนว่าความเป็นผู้หญิงนี้ ก็ไม่ใช่จะเป็นเพียงเพราะสิ่งนี้

ยังเป็นเพราะ.......

ส่วนโค้งเว้าที่ดูดีมากของเธอด้วย

คิดไม่ถึงว่า สาวน้อยที่วันวันเอาแต่ชอบใส่ริมขอบมีลูกไม้สีชมพูนานาชนิด หลังจากที่เปลี่ยนเป็นใส่เสื้อเชิ้ตตัวนี้แล้ว ภายใต้ผ้าบางๆนั้น กลับไม่ได้ว่างเปล่า

แต่ล้วนทำให้รู้สึกได้ถึงส่วนโค้งเว้าที่สวยงามของด้านล่างได้แทน

แม้แต่ตำแหน่งหน้าอกของเธอ.....

ทันใดนั้น ดวงตาของคณาธิปก็หมองหม่นลง และกลืนน้ำลายอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“งั้นคุณไปนอนเถอะ ผมยังไม่เสร็จธุระ” เขาแทบจะละสายตากลับมาภายในทันที และตกลงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอีกครั้ง

“หา?”

สายน้อยยืนอยู่ตรงนั้น ได้ยินประโยคนี้ดวงตาทรงผลอัลมอนด์ฉ่ำน้ำคู่นั้นก็เบิกกว้างขึ้นมา

เธอไม่ได้ตั้งใจอย่างแน่นอน

คนที่ความคิดใสซื่ออย่างเธอจะมีความคิดที่สกปรกแบบนั้นได้อย่างไร เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าเวลานี้ตัวเองดึงดูดคนมากเพียงใด

“แบบนี้เอง งั้นก็ได้ค่ะ”

เธอเม้มปากด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม บนใบหน้าที่ขาวหมดจดและสวยงามยังคงหน้าแดงระเรื่ออยู่ ได้เพียงแค่ก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง จากนั้นหันหลังเดินไปยังเตียงนอนใหญ่นั้น

คณาธิปเงยหน้าขึ้นเหลือบมองอีกครั้งจากทางด้านหลัง

แค่แวบแรก ลมหายใจก็หยุดชะงักลงอีกครั้ง

นั่นคือขาที่สวยงามอย่างมากคู่หนึ่ง ทั้งขาวและเรียวเล็กเหมือนกับหน่อไม้ที่เพิ่งปอกเปลือกเสร็จมากเลยทีเดียว ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่นั้น ให้ความรู้สึกถึงกลิ่นอายของสาวน้อยไร้เดียงสา

ซึ่งทำให้คนคิดอยากจะไปทำลายมันอย่างรุนแรง

คณาธิป: “……”

“แกร๊ก!”

ปากกาที่เขากำอยู่ในมือหักออกจากกัน

หญิงสาวตัวน้อยที่เดินไปถึงข้างเตียงแล้วหันหน้ามามอง: “เป็นอะไรคะ ที่รัก?”

น้ำเสียงอันอ่อนนุ่มละมุน ยังแฝงด้วยความไพเราะเพราะพริ้ง ทำให้คนอยากทำเรื่องผิดกฎหมายยิ่งนัก!

สองสามีภรรยาที่กำลังมาเป็นเพื่อนลูกชายเรียนหนังสือ ก็ได้เห็นฉากงานเลี้ยงทางนั้นในค่ำคืนนี้จากคุณพ่อดิลกที่ส่งรูปมาอยู่บ่อยๆ

เส้นหมี่: “แปลกมาก ทำไม คุณนายเชียนหยวน คนนี้ลูกสาวเพิ่งแต่งงานได้แค่สองเดือน? เธอก็มาหาแล้วลูกสาว?”

แสนรักได้ยิน เขาที่กำลังช่วยลูกชายแก้โจทย์ฟิสิกส์อยู่ เอียงหน้ามาเหลือบมองเธอ

“ทำไมล่ะ? มีปัญหาอะไรเหรอ?”

“เปล่า ก็แค่รู้สึกแปลกๆ ก็แค่นั้น ที่เจแปนทางนั้นให้ความสำคัญเรื่องมารยาทมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งชนชั้นสูงอย่างพวกเธอ ถ้าหากลูกสาวเพิ่งแต่งงาน แม่ยายก็ตามไปหาแล้ว อาจจะถูกชนชั้นสูงตระกูลอื่นหัวเราะเยาะพูดว่าพวกเขายกยอลูกเขยอะไรแบบนี้เอาได้”

ในขณะที่เส้นหมี่มองดูรูปภาพอยู่ ก็อธิบายให้ผู้ชายคนนี้ฟังไปด้วย

เธอก็เคยอยู่ที่นั่นมาสักพักหนึ่ง ดังนั้น จึงมีความรู้เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมเหล่านี้อยู่บ้าง

แสนรักได้ยินเพียงแค่นี้ เขาก็เผยให้เห็นสีหน้าแบบไม่สนใจ

“อยากมาหาก็มา จะมีกฎอะไรเยอะแยะ ใช่แล้ว พรุ่งนี้ ถมัตถ์ บอกว่าจะพาลูกชายไปดูฐานที่ตั้งสักหน่อย คุณจะไปด้วยกันไหม?”

“หา?”

เส้นหมี่รีบมองมาทางสองพ่อลูกนี้ทันที

ถมัตถ์ แท้จริงแล้วก็คือพ่อของเปรมไตร หลังจากที่พวกเขามาในครั้งนี้ ชินจังอยู่ในสถาบันวิจัย เขาก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี และเขาก็ยังไม่ได้มีความเกลียดชังอะไรต่อเด็กคนนี้ด้วยสาเหตุจากตอนนั้นที่ลูกชายของตัวเองถูกพัวพันจนต้องเสียชีวิต

ในทางกลับกัน เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างมากในการบ่มเพาะและฝึกฝน

“ฐานที่ตั้ง? จริงเหรอ? แป๊ปเดียวชินชินก็มีคุณสมบัติครบแล้วเหรอ?”