ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1414

เวลาสิบวัน ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็ถึงเวลาแล้ว

เชียนหยวนล๋ายเย่มีความสุขสุดๆ หลังจากที่ตื่นแต่เช้า ก็วิ่งไปหาศักราชแล้ว

“ศักราช งั้นวันนี้สามีของฉันออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอคะ?”

“อืม”

ไพบูลย์มองสาวน้อยคนนี้ ก็ชื่นชอบอย่างมากเช่นกัน ก็เขียนใบแจ้งการออกจากโรงพยาบาลใบหนึ่งให้เธอในทันที ขีดด้วยปากกาเพียงแกรกเดียว

“ถือไปด้วยก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่ว่านังหนู ต่อไปคุณยังต้องจำให้ขึ้นใจเลยนะว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนเขาให้มากๆนะ อันที่จริงสาเหตุส่วนใหญ่ที่ เขาป่วยโรคนี้ คือชอบนำเรื่องต่างๆไปกลั้นไว้ในใจ ถ้าในเวลาปกติคุณพูดคุยกับเขาให้มากขึ้น ปล่อยให้เขาพูดออกมา ก็จะดีขึ้นเรื่อยๆเอง”

ไพบูลย์ไม่ลืมที่จะเตือนสักหน่อยในตอนท้ายด้วย

และเหตุผลส่วนใหญ่ ที่เขาพูดแบบนั้น คือเขาดูออกแล้วว่า ชายหนุ่มคนนั้น อันที่จริงก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง และเป็นความสัมพันธ์ที่แยกจากเด็กสาวคนนี้ไม่ได้อีกด้วย

ประมาณว่าเธอเป็นแสงสว่างที่มาช่วยเหลือเขา

เชียนหยวนล๋ายเย่จึงรีบรับปากอย่างเชื่อฟัง หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็หยิบใบการออกจากโรงพยาบาลใบนี้วิ่งกลับไปอย่างมีความสุข

“ที่รัก เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ พวกเราออกจากโรงพยาบาลกันได้แล้ว !”

ทันทีที่ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออก ความสุขของเธอสามารถรู้สึก ได้ทั่วทั้งห้อง ราวกับว่าฤดูหนาวมาเยือนฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น และเหมือนกับคืนมืดมิดที่นำพาแสงสว่างเข้ามา

แม้แต่อารมณ์ของตัวเองก็สดใสขึ้นเช่นกัน

คณาธิปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เห็นว่าเธอวิ่งเข้ามาอย่างมีความสุขขนาดนี้ เขาก็เลยอมยิ้มตามไปด้วย

“โอเค งั้นเราก็ออกเดินทางไปญี่ปุ่นกันเถอะ เธอติดต่อกับทางบ้านของเธอไว้เรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ พอตื่นนอนตอนเช้าก็โทรศัพท์หาคุณแม่ของฉันแล้ว พวกเขาจะรอพวกเราไปทานข้าวที่บ้านค่ะ”

พอเด็กสาวได้ยินเรื่องนี้ ก็ยิ่งดีใจเข้าไปอีก

เพราะว่า เมื่อเช้านี้ตอนที่เธอโทรศัทพ์ไป ฟังจากโทนเสียงของเเม่แล้วว่า ยินดีต้อนรับพวกเรากลับไป แถมยังเตรียมอาหารกลางวันให้อีกด้วย นั่นก็หมายความว่า คุณพ่อและคุณปู่ ก็ไม่มีปัญหาแล้วเช่นกัน

สาวน้อยเดินทางกลับบ้านตัวเองพร้อมกับสามีด้วยอารมณ์แจ่มใส

ส่วนทางเมืองA คนที่นัดไว้ว่าจะออกเดินทางในวันนี้ ก็วุ่นวายกันอยู่ในกลุ่มแล้ว

[เส้นหมี่ : พี่ค่ะ ฝั่งพี่เป็นยังไงบ้างแล้ว เมื่อกี้นี้น้องชายพี่บอกว่า เอาเครื่องบินส่วนตัวไปลำเดียวก็พอเเล้วค่ะ แล้วพี่จะรอพี่เขาด้วยไหมคะ?”]

[เเสงดาว :เชี่ย!]

ด่าคำประจำชาติไปคำเดียว ก็สะท้อนให้เห็นถึงความอารมณ์ร้อนของผู้หญิงคนนี้

เพราะว่าม็อกโกเดิมทีก็ตกลงกันแล้วว่าจะมาเมืองAในวันหยุดเมื่อวานได้ จู่ๆทางกองกำลังทหารก็เกิดเรื่องเร่งด่วนนิดหน่อย เขาจึงล่าช้าไป จึงทำให้ตอนนี้ทุกๆคนกำลังจะออกเดินทางอยู่แล้วก็ยังไม่มาอีก

เขาไม่มา ไชยันต์และหนูดาราก็ไม่ได้มาแน่นอน

นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปไม่ได้ อารมณ์ดีจังเลยนะ

[แสนรัก : ให้พวกเขารออยู่ที่เดอะวิวซีนั่นเเหละ วกกลับไปก็พอแล้ว]

[แสงดาว : !!!!]