ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1449

เป็นภาพที่แสนจะอบอุ่นอย่างมาก

เพราะว่าโดนบลูลี่ที่ตระกูลโรแกน ผู้ชายที่อารมณ์ไม่ดีจึงดื่มเหล้าไปเล็กน้อยที่ชั้นล่างหลังจากที่กลับมาแล้ว เด็กสาวเห็นเข้า เธอจึงวิ่งเข้าไปอยู่ข้างๆเขา

“ที่รัก พี่จะทานโยเกิร์ตด้วยไหมคะ ฉันเพิ่งทำ อร่อยมากเลยนะ”

“ไม่ทาน”

คณาธิปอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆนั่นเเหละ พอได้ยินสิ่งนี้ จึงปฎิเสธไปตรงๆ

แต่เด็กสาวกลับไม่แคร์ หลังจากที่เธอถาม ก็วิ่งไปห้องครัว หลังจากนั้นก็หยิบโยเกิร์ตที่ตัวเองทำกับมือออกมาจากในตู้เย็น

“ที่รัก ฉันจะบอกอะไรให้นะ ความโกรธน่ะ เป็นเพราะว่าในร่างกายของคนเราหลั่งสารโดปามีนมากไป ส่วนโยเกิร์ต สามารถปรับสมดุลกันได้ โดยเฉพาะโยเกิร์ตแบรนด์ของภรรยานี่ ทานแล้วก็จะดียิ่งขึ้นอีกด้วยน่า”

เอ่ยจบ เด็กสาวที่หน้ารักสวยแฉล้มคนนี้ก็หยิบช้อนเล็กๆเปิดโยเกิร์ต หลังจากนั้นก็ปีนขึ้นมากระเถิบไปข้างๆสามี และยิ้มกริ่มตักไปหนึ่งช้อนป้อนให้เขาแล้ว

พิมแสงแทบจะไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอยู่ชั้นบนในเวลานี้

เพราะว่า เธอไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน

ในสิ่งที่เธอจำได้ ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่าหลงใหลความหัวรั้นกับเส้นหมี่ เเบบนี้เองจึงทำให้ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาได้ มาเป็นเวลาหลายปีนี้

ดังนั้น เธอจึงไม่เคยเห็นภาพแบบนี้ และยิ่งไม่เคยคาดดิดมาก่อนว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ด้วย

“แต่ว่าตอนนี้……”

“อ๋อเหรอ”

ภายใต้แสงไฟปรับเป็นสีโทนอุ่น เธอตกตะลึงจนตาค้างเมื่อเห็นผู้ชายคนนี้ชั้นล่าง อ้าปากทานโยเกิร์ตที่เด็กสาวตักให้

ทานหมดแล้ว ข้างมุมปากยังแฝงด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพะเน้าพะนอเล็กน้อยอีกด้วย

พิมแสงตกใจราวกับถูกสายฟ้าฟาด!

เธอยืนเหม่อลอยอยู่ตรงทางขึ้นบันไดนี้ ในมือยังถือผ้าขนหนูผืนใหญ่ผืนหนึ่งไว้ และคนก็ไม่ขยับเขยื้อน อยู่นานกว่าหนึ่งนาที

จนกระทั้งเด็กสาวที่ชั้นล่างรับรู้ถึงสายตาจากชั้นบนได้ ดังนั้นเธอก็เลยหันกลับมา

“เอ๊ะ? พี่พิมแสง พี่อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ จะดื่มโยเกิร์ตด้วยไหมคะ? น้องจะไปหยิบมาให้”

เธอยิ้มเเย้มสดใส และกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

คณาธิปก็มองมาแล้ว

หลังจากที่เห็นคนท้องโตคนนี้ยืนอยู่ด้านบนราวกับคนโง่งมคนหนึ่ง เขาจึงวางแก้วในมือลง และลงมาจากเก้าอี้สูงแล้ว

“จริงด้วย จะทานอะไรสักหน่อยไหม? ตอนนี้อากาศหนาวมาก ต้องสวมเสื้อผ้าให้อุ่นๆนะ เธอกำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย”

เขามองเสื้อคลุมอาบน้ำบางๆบนตัวของเธอ ก็ขมวดคิ้วกำชับด้วยความเป็นห่วงเป็นใยมาประโยคหนึ่ง

พิมแสง : “……”

เพียงครู่เดียว ระหว่างหน้าอกของเธอ ที่ๆกำลังจะหลุดออกมานั้น จู่ๆเสมือนว่ามีบางสิ่งกระแทกเข้ามาอย่างแรง เธอเจ็บปวดเสียจนเอามือกุมขมับโน้มตัวของตนเองลงมาตรงสถานที่นั้น

“พี่พิมแสง?”

เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นจากชั้นล่าง จึงกระโดดลงมาทันทีด้วยความตกใจ

แต่ว่า ผู้หญิงชั้นบน กลับปล่อยเสียงร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมา

เธอจับราวบันไดไว้ แล้วนั่งยองๆอยู่ตรงนั้น หลังจากที่น้ำตาหยดใหญ่ไหลลงมาคดเคี้ยวผ่านง่ามนิ้วมือของเธอ ทั้งในวิลล่า จึงเป็นเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของเธอทั้งหมด

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “……”