ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1454

“คุณพิมแสง คุณเข้าไปไม่ได้นะ ตัวตนตอนนี้ของคุณ……”

“ฉันไม่เข้าไปหรอก!”

นึกไม่ถึงว่า เธอจะเอ่ยขัดจังหวะพวกเขาโดยตรง เพื่อเเสดงว่าตนเองไม่เข้าไป

พนักงานตะลึงกันใหญ่

ไม่เข้าไป?

แต่ก่อนเธอตามตอแยดารามาร์ตินมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไม่เข้าไปแล้ว?

พวกเขาไม่เชื่อกันอยู่บ้าง แต่ความจริงก็คือ หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้เอ่ยประโยคนี้จบลง ก็ออกไปแล้วจริงๆ สีหน้าเย็นชา ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

พิมแสงออกไปแล้ว

อีกสองชั่วโมงต่อมา มาร์ตินลงมาจากบนเวทีเสียที

เมื่อเห็นว่าการแสดงประสบความสำเร็จขนาดนี้ในคืนวันนี้ ผู้จัดการจึงเเสดงความใจดีมีเมตตาบอกมาร์ตินว่า พิมแสงมาหาเขาแล้ว

“คุณว่าอะไรนะ? เธอมาหาผมงั้นเหรอ?”

มาร์ตินที่กำลังหน้าสดได้ยินเรื่องนี้เข้า จึงหันกลับมองไปทางเธอ

ผู้จัดการพยักหน้าเอ่ยว่า : ใช่ค่ะ ตอนนั้นคุณกำลังซ้อมก่อนแสดงจริงอยู่ ฉันกลัวใครจะเห็นเข้า ก็เลยให้เธอกลับไปก่อนน่ะ”

ตอนที่เธอเอ่ยถึงที่นี่ ขฌ ในสายตายังคงแฝงความสะอิดสะเอียน เพราะว่าดท ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี่กับพวกเขา ช่างน่ารำคาญได้เท่าไหร่ก็น่ารำคาญออกมาจนหมดเสียจริงๆ

ไม่ต้องไปเอ่ยถึงผู้จัดการอย่างเธอหรอก แม้แต่ตัวมาร์ตินเอง พอเห็นก็รำคาญด้วยหมือนกัน

แต่ว่าวันนี้ หลังจากที่ฟังเธอพูดจนจบ มาร์ตินที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆก็หยิบโทรศัพท์จากในมือของเธอไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เปิดไปพักหนึ่ง หลังจากที่เห็นประวัติการสนทนาของผู้หญิงคนนั้นที่มาหาเขาอีกแล้วจริงๆ เขาจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา โทรออกโดยตรง

“สวัสดีค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

“ปิดเครื่องเหรอ?”

มาร์ตินขมวดคิ้วไปครู่หนึ่ง

เขาวางโทรศัพท์ลง คิดว่าตัวเองคงจะโทรผิดแล้ว เพราะว่าในความจำของเขา ผู้หญิงคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ปิดเครื่องอยู่แล้ว โดยเฉพาะสายโทรเข้าจากเขา

แต่ว่า หมายเลขไม่ผิดแน่

และเมื่อเขาโทรไปอีกครั้ง เสียงที่ด้านในดังออกมา ก็ยังเป็นเสียงปิดเครื่องเหมือนเดิม

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขากำมือไปครู่หนึ่ง สุดท้าย ก็โทรศัพท์ไปฝั่งคณาธิปเหมือนเดิม

“ฮัลโหล?”

ครั้งนี้ มีคนรับสายโทรศัพท์แล้ว

มาร์ตินได้ยินแล้ว จึงรีบถามทางนี้โดยทันทีว่า :ญด “พิมแสงล่ะ?”

พิมแสง?

คณาธิปพาเชียนหยวนล๋ายเย่กลับบ้านแล้ว เลิกคิ้วไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาได้ยินในโทรศัพท์ถามถึงเรื่องนี้ : “คุณถามพิมแสงของผมน่ะเหรอ? เธอไปหาคุณไม่ใช่รึไง?”

มาร์ติน : “เปล่านะ ผมไม่เจอเธอเลย แล้วก็ คุณช่วยบอกเธอทีว่า ต่อไปอย่ามาหาผมอีก ผมกับเธอไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกันทั้งสิ้น!”

พูดจบ เขาก็จะวางสายเเล้ว

คณาธิปที่ฟังอยู่ทางนี้ ในที่สุดก็เหลืออดเหลือทนเต็มทีจึงเอ่ยว่า : “ไม่มีความเกี่ยวข้องกันงั้นเหรอ? เธอยังอุ้มลูกของคุณอยู่ในท้องทั้งคน? นึกไม่ถึงว่าคุณจะบอกว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณงั้นเหรอ?”

“ลูกของผม? คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? เธอบอกกับผมด้วยปากของตัวเองว่า นั่นไม่ใช่ลูกของผม เป็นเธอที่หาโรงพยาบาลทำเด็กหลอดแก้ว ก็เพื่อตามตอแยผม แต่งงานกับผมก็เท่านั้น!”

มาร์ตินก็แผดเสียงดังในโทรศัพท์เช่นกัน

แสนรัก : “……”

กำลังอารมณ์ไม่ดีจนถึงขีดสุด เวลานี้ จู่ๆด้านนอกก็มีคนมาแล้ว

“คุณชายครับ มีตำรวจสองคนอยู่ด้านนอก บอกว่าอยากพบคุณนายครับ”

“พบฉันเหรอ?”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมา

แสนรัก ก็เกิดความงงงวยแวบผ่านในรูม่านตาที่ดำสนิทด้วยเช่นกัน

อีกไม่กี่นาทีต่อมา ตำรวจทั้งสองคนนั้นนำรูปถ่ายใบหนึ่งมอบให้เส้นหมี่ ในห้องรับแขก

“คุณนายเส้นหมี่ครับ ไม่ทราบว่าคุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหมครับ”

“หา?”

เส้นหมี่รับมาอย่างสองจิตสองใจ

หลังจากนั้นไม่นาน สายตาของเธอ ก็มองไปทางรูปถ่ายใบนี้ ในวินาทีนั้นญท ทั้งตัวเสมือนกับว่าถูกจับจ้องด้วยอะไรบางสิ่งไว้อยู่

“ขอโทษด้วยครับคุณนายเส้นหมี่ ผู้หญิงคนนี้เสียชีวิตที่โรงพยาบาลจิตเวชครับ ผู้ที่รับผิดชอบทางนั้นต่อมาถึงทราบว่า เธอไม่ใช่คนของโรงพยาบาลพวกเขาครับ สาเหตุการเสียชีวิตของเธอ ตามที่คนฝั่งนั้นกล่าวคือเพราะว่าเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง แต่เพื่อลูกในท้องแล้ว เธอจึงแอบซ่อนยาไว้มาโดยตลอด ไม่ยอมทาน ต่อมา ตอนที่คลอดลูก เธอเกิดภาพหลอนอย่างรุนแรง ตัวเองจึงหยิบมีดผ่าตัดผ่าเด็กออกมาครับ……”

ตำรวจส่งรายงานอีกหนึ่งฉบับมาข้างๆ

แสนรักก็ตะลึงเช่นกัน!

เพราะว่า เขาก็จำได้เหมือนกันว่า คนในภาพถ่ายคนนี้ เป็นผู้หญิงที่พวกเขาตามหามาตลอดทั้งสองเดือนนี้แน่นอน—พิมแสง!

“ตึง!”

เส้นหมี่หน้ามืดตาลายไปแล้ว!