ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 147

เมื่อคริสได้ยิน ก็ตอบตกลงอย่างยินดีในทันที แต่ทว่า เขาไม่ยอมให้ไปพักที่โรงแรม

“ได้แน่นอน แต่ว่า คุณมาถึงที่นี่จะให้ไปพักที่โรงแรมได้ยังไงกัน ? ต้องไปที่คฤหาสน์ของผมสิ ไปกันเถอะ ผมจะพาทุกคนไป ”

จากนั้นชายผมบลอนด์นัยน์ตาฟ้าคนนี้ มือหนึ่งอุ้มหนูรินจัง อีกมือก็ลากกระเป๋าเดินทางให้เส้นหมี่ เดินมุ่งตรงไปยังลานจอดรถ

ชินจังดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าไร

เมื่อคิวคิวเห็น ก็เดินไปจับมือของพี่ชาย “อาคริสเป็นคนที่ทำธุรกิจกับหม่ามี๊เท่านั้น วางใจเถอะ หม่ามี๊ไม่ไปสนใจอะไรเขาอย่างแน่นอน ”

“จริงเหรอ？”

เมื่อชินจังได้ยิน ก็จึงได้หันมองไปยังน้องชายอย่างฉงนใจแวบหนึ่ง

คิวคิวยืนยันกับเขาในทันทีว่า“จริงสิ อาคริสเป็นบุคคลชนชั้นสูงของที่นี่ ถึงเขาจะยังไม่ได้แต่งงาน แต่ครอบครัวของเขาไม่อนุญาตให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงธรรมดาทั่วไปหรอก อีกทั้งหม่ามี๊ยังมีพวกเราเป็นเรือพ่วงแบบนี้ด้วย ”

เด็กน้อยยังพูดให้ร้ายตัวเองว่าเป็นเรือพ่วงอีกด้วย

ได้ยินดังนั้น ชินจังก็ถึงได้โล่งอก

แต่แล้ว เมื่อเขาคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ก็มีสภาพคอตกขึ้นมาอีกครั้ง“ แล้วตอนนี้ทางฝั่งแด๊ดดี้จะทำยังไง ? หม่ามี๊ไม่ต้องการแด๊ดดี้แล้วจริงๆเหรอ？”

“อย่าพูดถึงเขาต่อหน้าฉันอีก！เอาจริงนะ ชินจัง ไม่ใช่ว่าฉันจะว่าอะไรเขานะ ฉันกับหม่ามี๊ให้โอกาสเขาไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่นายดูสิ่งที่เขาทำสิ ? นายรู้ไหมว่าเมื่อวานหม่ามี๊กลับมายังไง？”

เมื่อคิวคิวพูดมาถึงตรงนี้ มือเล็กๆก็กำหมัดแน่น ขอบตาเองก็แดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อยด้วยเช่นกัน

ใช่ หลังจากเหตุการณ์ของเมื่อวาน ต่อหน้าทุกคนเส้นหมี่มีท่าทีที่นิ่งสงบอย่างมาก

แต่ว่า ไม่มีใครรู้ เธอออกจากสถานพักฟื้นนั้นแล้ว หลังจากที่ขึ้นรถเธอก็ตบหน้าตัวเองอย่างแรงทันที อีกทั้ง ระหว่างทางก็ยังอาเจียนออกมาด้วย

ไม่มีใครรู้เรื่องพวกนี้

นอกจากคิวคิวที่มักใส่เครื่องติดตามตัวให้หม่ามี๊อยู่ตลอดคนนี้เท่านั้น！

เขาไม่รู้ว่าทำไมหม่ามี๊ถึงอาเจียน? แต่ว่า เขาได้ยินเสียงที่ทรมานนั้นของเธออย่างชัดเจน รุนแรง ราวกับจะขย้อนเอาตับไตไส้พุงออกมาให้ได้ยังไงอย่างนั้น

จนกระทั่ง เธอทุกข์ทรมานอย่างที่สุด เริ่มนั่งเงียบในรถ และมีเสียงโอดครวญอย่างเจ็บปวดถึงขีดสุดออกมา

คิวคิวลืมมันไม่ได้เลยจริงๆ

ในที่สุดชินจังก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาก้มหน้าลง มือน้อยๆกำหุ่นยนต์ของเล่นเอาไว้ ข้อนิ้วมือแม้จะขาวซีด แต่ว่า เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

เมื่อคิวคิวเห็น ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ในที่สุดก็ทำได้เพียงจับมือเล็กๆนั้นไว้แล้วเดินตามหลังหม่ามี๊ไป

ยี่สิบนาทีต่อมา

จริงดังว่า หลังจากที่สี่คนแม่ลูกเห็นสองข้างทางที่รถแล่นผ่านรายล้อมไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวขจี ไม่นานนัก ปราสาทที่สวยงามและหรูหราสไตล์ยุโรปก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของทุกคน ทำเอาดวงตาต่างพากันเป็นประกาย