ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 168

แต่แสนรักไม่ได้รู้สึกถึงความจืดชืด

เนื่องจากว่าเขาเห็นบนโต๊ะหนังสือที่อยู่ไม่ไกล มีแจกันดอกไม้ที่เป็นสีแดงอมม่วงวางอยู่หนึ่งอัน ในแจกันมีไม้ดอกในฤดูหนาวนี้อยู่พอดี ดอกเบญจมาศสีเหลืองช่อหนึ่งผลิบานอย่างงดงาม

ดอกเบญจมาศนี้ เหมือนกับแสงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาว ทำให้ทั้งห้องนอนดูอบอุ่นขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้มีรสนิยมอยู่บ้าง

แสนรักถอดเสื้อคลุมออก

เดิมทีคิดจะนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือพังๆตัวนั้นทั้งคืน เขาใช้ชีวิตที่มีเกียรติมาจนชินแล้ว เตียงพังๆที่ผู้หญิงคนนี้เคยนอน เขาจะไปแตะต้องได้อย่างไร

แต่ความจริงแล้วก็คือ สุดท้ายไม่รู้ว่าคืออะไร ก็นอนลงไปแล้ว

อีกทั้งตอนที่เขาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เขาพบว่าตัวเองยังใช้ผ้าห่มนั้นห่อหุ้มเอาไว้อย่างหนาแน่นอีกด้วย กลิ่นของเธอเต็มจมูกไปหมด กลิ่นหอมเปรี้ยวๆหวานๆที่เจือจาง!!!!

เมื่อคืนเขาจะต้องถูกผีเข้าแล้วแน่ๆ!

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกที่ซับซ้อนแบบนี้อย่างไร สลัดสิ่งพวกนี้ออก และกำลังจะลุกขึ้นนั้น เวลานี้ทางด้านนอกร่างเล็กๆก็วิ่งเข้ามาอย่างร่าเริง

“แด๊ดดี้ สวัสดีตอนเช้าครับ เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมครับ?”

เป็นคิวคิวนั่นเอง เขาตื่นมาแล้ว

แสนรักยิ่งรู้สึกอาย เพียงแต่รีบหันหันหน้าไป แล้วแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่น

“สวัสดีตอนเช้า พวกเราตื่นกันแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้วครับ แปดโมงครึ่งจะต้องไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว แด๊ดดี้ วันนี้จะไปส่งผมกับน้องไปโรงเรียนอนุบาลหรือเปล่าครับ?”

คิวคิวขอร้องด้วยความหวังอีกครั้ง

โรงเรียนอนุบาล?

สุดท้ายแล้วแสนรักก็หันมามองลูกชาย มองดูใบหน้าเล็กๆของเขาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาจึงพยักหน้าลงอย่างสบายๆ : “แน่นอนสิ พวกเราเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยังครับ น้องยังไม่ได้หวีผม แด๊ดดี้ทำเป็นไหมครับ?”

“……..”

แสนรักทำไม่เป็น

เขาดูแลลูกได้ แต่ชินจังเป็นเด็กผู้ชาย เด็กผู้ชายไม่จำเป็นต้องหวีผม

แต่สุดท้ายแล้วเนื่องจากว่าในบ้านไม่มีผู้ใหญ่คนอื่นแล้ว หนูรินจังที่ถูกพี่ชายจับแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ถูกพี่ชายพามาตรงหน้าแด๊ดดี้อย่างกล้าๆกลัวๆ

ความจริงแล้วตอนที่หนูรินจังเพิ่งจะตื่น ก็ได้ยินพี่ชายพูดว่าแด๊ดดี้มาแล้ว เธอนั้นไม่เชื่อ

แด๊ดดี้จะมาที่นี่ได้อย่างไรกัน?

บ้านที่นี่ไม่ใหญ่ ความสัมพันธ์ของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ก็ไม่ดี มักจะทะเลาะกัน ทิ้งหม่ามี๊ แล้วเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

หนูรินจังไม่เชื่อ

จนกระทั่งตอนนี้ เธอเห็นร่างสูงใหญ่นี้มาปรากฏตัวอยู่ในบ้านจริงๆ

“หนูน้อย มานี่สิ!”

แสนรักก้มลงมองหนูน้อยที่หลบอยู่ทางด้านหลังพี่ชายและจ้องมองตัวเองอย่างกลัวๆ เช้าตรู่ความอดทนยังนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว เขาโบกมือให้เธอเข้ามาหา

ในที่สุดเจ้าตัวน้อยก็เดินเข้ามา