ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 167

แสนรักรู้สึกตกตะลึงไปอีกครั้ง

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ตอนแรกที่เขาพูดเรื่องนี้ เพียงแค่จะบอกเธอ ถึงสาเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยของชินจังว่าคืออะไรเท่านั้น?

แต่ตอนนี้ นี่มันอะไรกัน?

เขามองพวงกุญแจที่อยู่ข้างๆ และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน ก็นั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่นั้นที่ลึกซึ้งเหมือนน้ำนิ่งหยุดอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง

สายตานี้.....

เส้นหมี่เห็นท่าทางของเขาแล้ว คิดว่าไม่เห็นด้วย ทันใดนั้นเองสีหน้าท่าทางของเธอก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก : “ทำไมคุณยังไม่ไปล่ะ? อย่าลืมนะว่าคิวคิวก็เป็นลูกชายของคุณเหมือนกัน”

ในที่สุดชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้น

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ หยิบกุญแจพวงนี้แล้วออกไป....

นี่ล้วนแต่เป็นใครกัน!

——

คืนนี้ สุดท้ายแล้วเส้นหมี่ก็อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนลูกชายคนโต

ส่วนแสนรักนั้น?

เอากุญแจคอนโดกลับไปแล้ว เส้นหมี่คิดว่าเขาจะทำตามที่ตัวเองจัดการเอาไว้ หลังจากที่กลับไปแล้วจัดคนให้มาคอยดูแลลูกทั้งสองคน

แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ผู้ชายคนนี้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ก็จะตรงไปยังที่ที่เธอพักอยู่เลย

หม่ามี๊?

ตอนที่เขาถึงที่คอนโดนั้น คิวคิวที่อยู่ในห้องนั้นยังไม่นอนเนื่องจากว่าเป็นห่วงพี่ชายอยู่ตลอด จู่ๆก็ได้ยินเสียงประตูใหญ่ที่เหมือนกับถูกเปิดออก

และศีรษะเล็กๆของเขาก็โผล่ขึ้นมาจากผ้าห่มในทันที

“พี่....”

รินจังก็กำลังหลับสนิทเหมือนกับหมูตัวน้อยๆ รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของพี่ชาย เธอที่กำลังหลับอยู่นั้นก็รู้สึกไม่พอใจที่ผ้าห่มอุ่นๆนั้นถูกรบกวน ละเมอออกมาด้วยเสียงเด็กๆไร้เดียงสา

แขนเล็กๆมีเนื้อยิ่งกอดพี่ชายเอาไว้แน่นขึ้น

คิวคิว : “……..”

มือเล็กๆที่กำลังจะเลื่อนตัวน้องสาวออกนั้น เวลานี้ เสียงฝีเท้าที่มั่นคงก็เดินเข้ามาจากทางด้านนอก เขาได้ยินของบางอย่างที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ

ไม่นานนัก คนๆนี้ก็ดูเหมือนกับว่าจะเดินมาทางห้องเด็กน้อยของพวกเขา

“หม่า.....แด๊ดดี้? มาได้ยังไงครับ?”

เด็กน้อยที่ศีรษะโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนเล็ก ตอนที่เห็นร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าประตูห้องแล้ว ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวของเขาก็เบิกตาขึ้นอย่างตกตะลึง

แสนรักเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

ประมาณว่าคิดไม่ถึงว่าดึกดื่นขนาดนี้แล้ว เจ้าตัวน้อยนี่จะยังไม่นอน

“กำลังรอหม่ามี๊อยู่?”