ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 179

นางจะมารับเธอทำไมกัน?

ริมผีปากที่ไม่มีสีเลือดฝาดเลยแม้แต่นิดเดียวของเส้นหมี่ ในที่สุดก็เอ่ยพูดออกมาแล้ว : “มารับฉันทำไม?”

แสงดาวหัวเราะเยาะ : “เธอว่าฉันสามารถทำอะไรได้ล่ะ? เส้นหมี่ อย่าคิดว่าเธอเคยหลอกคุณท่านของเราได้ น้องชายฉันเองก็ไม่ได้มาคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เธอก็จะสามารถฉวยโอกาสเข้าตระกูลหิรัญชาได้อีก เธอฝันไปเถอะ”

เส้นหมี่ : “…….”

เป็นเวลาสี่ถึงห้าวินาที เธอจ้องมองผู้หญิงคนนี้ และกำลังสงสัยว่าสมองของเธอมีปัญหาแบบนั้นเหมือนกับที่ร่ำลือกันหรือเปล่า?

“ฉันจะเข้าตระกูลหิรัญชา? คุณหนู คุณแน่ใจชัดเจนแล้วใช่ไหม? ว่าฉันกลับมายังไง?”

“ฉันแน่ใจแล้วสิ เธอถูกน้องชายฉันจับตัวกลับมาไม่ใช่รึไง? แต่แล้วยังไงล่ะ? ตอนนั้นเธอบอกเองว่าเธอรักน้องชายฉันถึงได้แต่งงานเข้าตระกูลของฉัน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ว่าเธอมีจุดประสงค์อย่างนั้นเหรอ?”

ใครก็คิดไม่ถึง ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาพูดถึงเรื่องในปีนั้นอีก

และทันใดนั้นเอง เส้นหมี่ที่อยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้นที่บึ้งตึงและเยือกเย็นเหมือนกับงูพิษ ก็เหมือนกับถูกอะไรกัด ตัวเธอนั้นสูญเสียความใจเย็นไปบ้างแล้ว

“คุณพูดเหลวไหลอะไร? ฉันจะมีจุดประสงค์อะไรได้?”

“เธอมีจุดประสงค์อะไร? ตัวเธอเองไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? เพื่อได้แต่งงานกับน้องชายฉัน ไม่ต้องการชื่อเสียง ไม่ต้องการอนาคต แล้วก็ยิ่งไม่ต้องการตระกูลวชิรนันท์ของพวกเธอด้วย เธอว่าเพราะอะไรกันแน่? เพื่อความรักจริงๆเหรอ?”

เธอเหมือนกับปิศาจร้ายจริงๆ พูดเรื่องพวกนี้ออกมาทีละคำอย่างเน้นย้ำ ทำให้เส้นหมี่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกเหมือนกับมีดแหลมคมหนึ่งเล่มที่เปิดแผลของเธอออกมาทีละนิดๆ

เธอจ้องมองหล่อนสองสามวินาทีสั้นๆ ดวงตาคู่นั้นก็กลายเป็นสีแดงเลือดแล้ว!

เธอไม่ได้ทำเพียงเพื่อความรักเท่านั้นจริงๆ

เนื่องจากว่าไม่มีผู้หญิงคนไหน เพื่อที่จะรักผู้ชายคนหนึ่งแล้วทิ้งทุกอย่างที่ตัวเองมี

คนหนึ่งคนในโลกใบนี้มีสิ่งต่างๆอีกมากมาย บุญคุณของพ่อแม่ เกียรติยศของครอบครัว ความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับ.....

ดังนั้น เธอไม่คิดว่าผู้หญิงที่มีสมอง จะทำลายทุกอย่างของตัวเองเพื่อผู้ชายคนนึงได้

แต่เธอก็ทำไปแล้ว เพื่อแต่งงานกับเขา ตัดเส้นทางของตัวเอง เส้นทางของพ่อแม่ และยังมีเส้นทางของพวกเธอตระกูลวชิรนันท์อีก.....ทุ่มกับการวางเดิมพันครั้งสุดท้าย เธอทำไปเพื่ออะไรกันแน่?

“ความจริงแล้วฉันชื่นชมเธอมากนะ เพื่อชดใช้ให้น้องชายฉัน เธอทิ้งทุกอย่างมามากมายขนาดนี้ ดังนั้น ฉันเองก็ไม่ได้คิดที่จะเอาชีวิตเธอ เธอเพียงแค่เอาลูกทิ้งไว้ หลังจากนั้นก็ให้ฉันส่งตัวเธอไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก แบบนี้ เธอก็จะประสบความสำเร็จแล้ว และบาปกรรมที่เธอทำไว้ ก็นับว่าชดใช้หมดแล้วเหมือนกัน เธอว่าใช่หรือเปล่า?”

แสงดาวมองไปยังผู้หญิงที่ถูกเธอบีบอีกครั้ง และรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก

เธอมองดูเล็บสีดำที่เพิ่งทำมาของตัวเองอย่างไม่สนใจไยดีนัก เหมือนกับกำลังชื่นชมงานศิลปะชิ้นหนึ่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น พลางเอ่ยขึ้นมาช้าๆ

ในที่สุดเวลาก็หยุดนิ่งลง!

ในห้องตรวจ ทุกๆเสียงหยุดลงเพราะประโยคนี้ของเธอ ตกอยู่ในความเงียบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

พยาบาลที่ขวางอยู่ตรงกลางระหว่างสองคนนี้ จู่ๆก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เนื่องจากเธอพบว่า หัวหน้าสวยใสของเธอ ไม่ได้สั่นอีกแล้ว เหมือนกับบรรยากาศภายในห้องนี้ จู่ๆคลื่นลมก็สงบลงอย่างน่ากลัว!