ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 186

แสนรักพูดจบ ก็สะบัดคนในมือแรงๆทันที！

ทันใดนั้น คณาธิปก็ถูกเขาสะบัดไปที่ข้างโต๊ะสอบสวนตัวนั้น หลังจากกระโจนไปก้านบนดัง“ตุบ”ก็ไม่อาจโต้กลับได้สักคำอยู่นาน

พูดตรงๆแล้ว หากพูดถึงความทรงพลัง เขายังอยู่ห่างจากเขาอีกไกล

เขาคือผู้ทรงอิทธิพลในเมืองนี้ จะยังเป็นดั่งราชาผู้สูงส่ง เขาจะทำอะไร เขาก็ไม่อาจห้ามได้

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว คณาธิปได้แต่มองชายคนนี้ อุ้มผู้หญิงที่หดตัวอยู่ตรงมุมออกไป

และครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเพราะเมื่อกี๊ตอนที่แสนรักลงมือกับคณาธิป ทำให้เธอตกใจหรือไม่ ดังนั้นตอนที่เขามาหาเธอ เธอจึงเชื่อฟังอย่างมาก

จากนั้น แสนรักก็พาเธอไป

แน่นอนว่า ที่พาไปด้วย ก็มีลูกชายของพวกเขา——คุณชายคิว！

——

ตอนที่แป้งร่ำรู้ว่าแสงดาวทำได้สำเร็จ ก็เช้าวันถัดมาแล้ว

เวลาของประเทศGกับในประเทศต่างกัน ตอนในประเทศเช้า ทางด้านเธอยังมืดอยู่ ดังนั้น พอเธอตื่นมาตอนเช้าจึงรู้ข่าวดีนี้

“ดูเหมือนว่า แสงดาวจะใช้ได้จริงๆ”

เธอทำอาหารเช้าให้ตัวเองและอาหญิงอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับพูดถึงเรื่องนี้อย่างมีความสุข

สุขาวดีกำลังหมกมุ่นกับดอกไม้เหล่านั้นที่ระเบียง ได้ยินประโยคนี้ ก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“แกคิดว่าแสงดาวโง่อย่างนั้นเหรอ？ฉันบอกแกให้ แกต่างหาก ที่สู้แสงดาวไม่ได้”

แป้งร่ำไม่พูดอีก

แต่ว่า เธอก็ไม่โกรธ ยังไงซะ เป้าหมายของเธอสำเร็จก็พอแล้ว

ในที่สุดเธอก็ทำอาหารเช้าเสร็จ เธอถือออกมาด้วยท่าทางสวยงาม

“งั้นอาว่า พวกเรากลับไปได้เมื่อไหร่？หนังสือของฉันเขียนเสร็จแล้ว หนังสือตัวอย่างก็ได้มาแล้ว ตอนนี้ถ้าจะกลับไปไม่มีปัญหาเลย”

เธอพูดเรื่องที่เมื่อวานเพิ่งได้หนังสือตัวอย่างเล่มนั้นมาอย่างอารมณ์ดี

สุขาวดีวางกรรไกรตัดดอกไม้ลง หันหน้าไปเหลือบมองเธอ ในที่สุดก็เข้ามา

“แกจะรีบไปไหน？ตอนนี้มีเธอช่วยเป็นเครื่องมือโจมตีให้ที่นั่นแล้ว แกยังกลัวกลับไปไม่ได้อีก？ที่แกควรห่วงตอนนี้ น่าจะเป็นอีกเรื่องนะ”

“เรื่องอะไร？”

“ฉันได้ยินว่าผู้ช่วยของแสนรักหาหมอคนนั้นที่ตอนนั้นทำคลอดให้กับเส้นหมี่ จะเอาสมุดบันทึกของเส้นหมี่ตอนนั้นกับเธอ แกลองคิดดีๆ ของพวกนี้มีประโยชน์อะไร？”

“……”

จู่ๆก็เหมือนกับสายฟ้าฟาดอย่างกะทันหัน แป้งร่ำนั่งอยู่ตรงนั้น หลังจากมีเสียงดัง“หึ่ง”สมองก็ว่างเปล่า

สมุดบันทึก？

หมายความว่าไง？อยู่ดีๆทำไมแสนรักถึงต้องการสมุดบันทึกของเธอ？

หรือว่า……หรือว่าเขา……

เธอไม่กล้าคิดอีกต่อไป ความตื่นตระหนกในใจพุ่งออกมา แม้แต่หนังสือในมือก็ไม่อยากจะดูแล้ว จึงทิ้งไปด้านข้างแล้วยืนขึ้นมาอย่างร้อนใจ