ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 214

เส้นหมี่จ้องไปที่ผู้ชายคนนี้ซึ่งเต็มไปด้วยคำพูดบ้าๆ บอๆ อย่างตะลึงงัน!

“คุณกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร? มาร์ตินให้ประโยชน์อะไรกับ? ฉันเพิ่งเห็นเขาวันนี้ เขาจะให้ผลประโยชน์อะไรละ”

"คุณกำลังถามฉันกลับ? เส้นหมี่อย่ามาท้าทายความอดทนของฉัน!"

ทันใดนั้น ชายผู้นั้นเดินไปข้างหน้าด้วยความโกรธ

ทันใดนั้น หลังจากที่เส้นหมี่ตื่นตระหนกใจ เธอก็ย่อตัวหันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว และมีเสียง "ตง" อู้อี้ หล่อนไม่ทันระวัง หลังของหล่อนก็กระแทกประตูตู้ที่เปิดอยู่ เธอก็หงายหลัง

เขามองหล่อนอย่างไม่กะพริบตา: "..."

เหมือนดึงหล่อนเข้ามาโดยไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ามือที่คว้าแขนของเธอกำลังดึงเข้าหาเขาอย่างแรง

ได้ยินเสียงร้องตกใจของหล่อนที่อยู่ในห้อง ทั้งคู่ก็ยืนนิ่ง เส้นหมี่ซึ่งสวมเพียงเสื้อกันหนาวบาง ๆ ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา !

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

อากาศก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งเช่นกัน

ในขณะนั้น ท่ามกลางความเงียบ ทั้งสองไม่ขยับเขยื้อน

สำหรับเส้นหมี่ เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่รุมเร้ารอบๆ ตัวเธอ และลมหายใจของฮอร์โมนอันแรงกล้าของผู้ชายก็พุ่งเข้ามา เธอควบคุมมันไม่ได้ ทั้งร่างเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต และสมองของเธอก็ชาทันที ว่างเปล่า

เขา... กำลังกอดหล่อนอยู่หรือเปล่า?

เส้นหมี่เริ่มสับสน

แสนรักก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาแค่อยากจะบังคับถามหล่อนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับ มาร์ตินเป็นยังไงกันแน่? รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพวกเขาถึงดูคุ้นเคยและสนิทกันมาก?

แต่เขาไม่คิดว่าผลมันจะเป็นแบบนี้

เขาก้มลงมองคนที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขากลัวมากจนแม้แต่ดวงตาที่เหมือนอัญมณีเหล่านั้นก็สั่นเล็กน้อย ย้อมด้วยละอองน้ำบางๆ และใบหน้าเล็กๆของเขาก็แดงขึ้นทันทีราวกับดอกพีชในเดือนมีนาคม แต่แววตาของแสนรักก็มืดลง

“คุณ...คุณปล่อยฉันได้แล้ว...”

เสียงของเส้นหมี่สั่นเทา

เพราะหล่อนพบว่า หล่อนถูกห้อมล้อมด้วยความน่าเกรงขามของชายผู้นี้ หัวใจของหล่อนเต้นแทบจะพุ่งออกมาจากอกของหล่อน

เขาทำไมถึงครอบงำฉันได้ขนาดนี้ ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ว่าลมหายใจของเขา อุณหภูมิร่างกายของเขาและความใกล้ชิดของเขา ตราบใดที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เขาหายใจออกอย่างชัดเจน ทั้งหมดนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวรามกับจะพุ่งออกมา!

ถ้าเขาไม่ปล่อยเธอไป เธอจะหายใจไม่ออกแน่ ๆ

เส้นหมี่เริ่มดิ้นรนเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ ชายคนนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้น เขาก็เข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย: "ตอบคำถามของฉันสิ"