“ยัยซื่อบื้อ?” เขามองเธออย่างสงสัย
แต่ว่า เส้นหมี่ไม่ได้พูดอะไร เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องจัดเลี้ยง ขาทั้งคู่เหมือนถูกสะกดไว้ และดวงตาสีแอปริคอทที่สวยงาม ก็จ้องมองเข้าไปข้างในราวกับคลื่นที่เคลื่อนไปมา
นั่นคือแป้งร่ำ!
เธอมาจริงๆเหรอ สวมชุดหรูหราล้ำค่า เครื่องประดับที่ใส่ก็เป็นของที่เส้นหมี่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
เวลานี้ ยืนอยู่ข้างคุณท่านอย่างเชื่อฟัง รินชาให้เขาอย่างขยัน
“คุณลุงภพหนูรินชาให้ท่าน นี่คือชาเกียวคุโระที่หนูเพิ่งเอากลับมาจากญี่ปุ่น ท่านลองชิมดู”
แป้งร่ำเลิกขมวดคิ้ว ส่งชาที่ตัวเองชงเสร็จด้วยความเคารพอีกครั้ง มองไป ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเป็นเด็กดีขนาดไหน
คุณท่านที่กำลังพูดคุยกับคนในตระกูลได้ยิน ก็หันกลับไป ยื่นมือรับแก้วชาที่เธอถืออยู่มา “ริมให้คุณลุงคุณป้าของเธอด้วยสิ”
“ค่ะ คุณลุงภพ”
แป้งร่ำได้ยิน ก็ดีใจมีความสุขขึ้นมาทันที
เธอก็ถือชุดน้ำชาอีกครั้ง เติมชาที่ชงทีละแก้วทันที แล้วส่งให้คนในตระกูลหิรัญชาและคนตระกูลโรแกนด้วย ทำให้พวกเขาดีใจใหญ่เลย
เส้นหมี่ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เหมือนจู่ๆมีของบางอย่างแทงเข้าที่หัวใจของเธอ เธอมองภาพนี้ สายตาของเธอก็พร่ามัวขึ้นมาทันที
“ยัยซื่อบื้อ? คุณโอเคมั้ย? คุณเป็นยังไงบ้าง?” มาร์ตินเห็นอยู่ข้างๆ ตกใจรีบไปรับเธอไว้
แต่ว่าเส้นหมี่กลับเหมือนไม่รู้สึกเลย หูของเธอเต็มไปด้วยเสียงพึมพำ ความผิดหวังและความเศร้ามากมายแพร่กระจายในหัวใจ เธอแค่รู้สึกเย็นเยือกหายใจไม่ออกและเจ็บราวกับโดนมีดกรีด
ทำไม?
หรือว่าคุณท่านนี่ทิ้งเธอไปแล้วเหรอ? เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกสะใภ้ของเขาแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่ถือว่าเธอเป็นครอบครัวอีกแล้ว?
แต่ว่า เขาเคยบอกชัดเจน พ่อแม่ของเธอจากไปแล้ว และเขาจะทำเหมือนเธอเป็นลูกสาว
เส้นหมี่ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน
ความเจ็บแบบนี้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการที่ลูกชายเขาทำร้าย ลูกชายเขากับเธอความสัมพันธ์เท่าเทียมกัน เรื่องความสัมพันธ์ เธอเข้าใจดีเสมอมา เขาไม่มีหน้าที่ให้สิ่งที่เธอต้องการ
ดังนั้นในใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ถึงแม้ตอนที่เขาทำร้ายเธอ เธอก็จะเตรียมใจไว้พร้อมมากขึ้น และจะสามารถทนไหว
แต่ตอนนี้ หลังจากที่เธอเห็นฉากนี้ เธอทรุดตัวลงเล็กน้อยจริงๆ
ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้?
เธอทำอะไรผิดจริงๆเหรอ? เขาเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าเขาจะถือว่าเธอเป็นเหมือนลูกสาว? ทำไมเขาพึ่งยอมให้เธอกับลูกชายของเขาหย่ากัน เขาก็ดีกับผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้?
แม้แต่ในอดีต เขาชอบดื่มชาที่เส้นหมี่ชงที่สุด แต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนนี้ชงแล้ว
เส้นหมี่น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด ไม่แม้แต่ทักทายเลยสักคำ หันกลับไปและจากไปด้วยความเสียใจ……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก