ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 227

ดังนั้นเขาก็เปิดรูปตำแหน่งอีกครั้งทันที ผลกลับเป็นว่ายิ่งยืนยันการคาดเดาของเขา ตำแหน่งนี้เป็นโรงแรมของหิรัญชากรุ๊ปที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของเมือง และเวลานี้ ตระกูลโรแกนกำลังจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่นั่น!

ไอ้ผู้หญิงบ้านี่ เธอคงไม่ใช่ว่าไปที่นั่นนะ? ! !

สุดท้ายสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป วางสายแล้วเดินออกมาจากโต๊ะทำงาน

“เอ๊ะ? ท่านประธาน ท่านจะออกไปเหรอ?” ผู้ช่วยเคเอาเอกสารเล่มหนึ่งเข้ามาพอดี เห็นท่านBOSSจะออกไปก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

แสนรักขี้เกียจอธิบายกับเขา

ชี้ไปที่บนโต๊ะ สื่อให้เขาเอาของไปวางที่นั่น เขาที่ห่อหุ้มด้วยอากาศที่เย็นยะเยือกในเวลาเพียงไม่กี่นาที คว้ากุญแจรถแล้วรีบออกไปเลย

เคมึนงงเล็กน้อย

นี่มันเรื่องอะไรกัน? อยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆก็ออกไป?

ยิ่งกว่านั้นลมหายใจในร่างกายก็น่ากลัวขนาดนี้

เคทำได้แค่วางเอกสารไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็เดินออกมาเลย

ทันทีที่ออกมา ก็เห็นเหล่าพนักงานในออฟฟิศ ต่างเปิดวิดีโอคอมพิวเตอร์ กำลังดูงานเลี้ยงวันเกิดที่มีชื่อเสียงที่สุดที่เพิ่งประกาศเมื่อเร็วๆนี้ของตระกูลโรแกน

ทันทีที่ออกมา ก็เห็นเหล่าพนักงานในออฟฟิศ ต่างเปิดวิดีโอคอมพิวเตอร์ กำลังดูงานเลี้ยงวันเกิดที่มีชื่อเสียงที่สุดที่เพิ่งประกาศเมื่อเร็วๆนี้ของตระกูล

“ว้าว ตระกูลโรแกนนี่ยังคงเก่งมากเลย จัดงานวันเกิดยังเชิญสื่อมวลชนไปด้วย”

“มีอะไรน่าแปลกใจ ตระกูลโรแกนมีส่วนเกี่ยวข้องพวกเราหิรัญชากรุ๊ปอยู่แล้ว แม้แต่คุณท่านยังไปเลย จะไม่ยิ่งใหญ่เหรอ? เธอดูสถานการณ์นี้ ผู้ใหญ่โตในเมืองมากันครบหมด”

มีพนักงานดูอยู่และชี้ไปให้เข็มเดียวเห็นเลือดไปด้วย

ดังนั้นคนอื่นต่างก็หัวเราะ และต่างก็มองกันขึ้นมา เคเห็น ก็ไปส่องดูทีหนึ่ง “บ้างจริง ท่านประธานก็ไม่ได้ไป คนเหล่านี้มองอะไรกัน?”

“ที่พูดก็ถูกนะ ท่านประธานของเราสิถึงจะเป็นตัวท็อปจริงๆ ถ้าเขาไป สามารถพาดหัวข่าวได้ทุกนาที เขายังไม่ไปเลย สื่อเหล่านี้มีอะไรน่ากลัวกัน?”

“สงสัยพวกเขาคิดว่าท่านประธานก็จะไปมั้ง? ฮ่าฮ่าฮ่า……”

เสียงหัวเราะที่มีความสุขกระจายไปทั่วออฟฟิศในคราวเดียว

ก็จริง งานเลี้ยงของตระกูลโรแกนถ้าแค่ผู้ใหญ่โตในเมืองไม่สามารถเชิญสื่อมาถ่ายทอดสดได้หรอก ถึงจะเป็นคุณท่านอยู่ก็ไม่มีประโยชน์

แต่ว่า มันก็แปลกขนาดนี้ แขกในวันนี้ที่พบว่าหลังจากที่พวกเขานั่งแล้ว จอ LED ขนาดใหญ่ในห้องจัดเลี้ยงก็ถ่ายทอดสดงานเลี้ยงนี้ของพวกเขาอยู่ตลอด

จารุณี “นี่ใครเชิญมาเหรอ? ก็แค่งานเลี้ยงหนึ่ง ทำไมยังเชิญสื่อล่ะ?”

คุณชายใหญ่ตระกูลโรแกน “ไม่รู้สิ เป็นคุณลุงหรือเปล่า? อาจจะเป็นเขามั้ง แม่เป็นเจ้าของวันเกิด เชิญหน่อยก็ปกตินะ”

คนในตระกูลโรแกนไม่รู้เรื่องเลย คิดเครดิตนี้ไว้บนหัวคุณท่าน

เนื่องจากได้รับเชิญจากคุณท่าน งั้นทุกคนก็ไม่ไปยุ่งเรื่องนี้อีกแน่นอน หลังจากงานเลี้ยงเริ่มขึ้น ห้องโถงก็เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ มันก็เป็นฉากที่สนุกสนาน

เส้นหมี่กลับมาแล้วในเวลานี้ หลังจากที่เธอสงบสติอารมณ์แล้ว ก็เข้ามาทักทายกับคุณท่าน

ตามที่เธอคาดไว้ หลังจากที่เห็นเธอ คุณท่านก็ทักทายเธอตามปกติ ทักทายเธอให้นั่งโต๊ะที่เขาอยู่ด้วยหน้าตายิ้ม

แต่ว่า เส้นหมี่เป็นคนฉลาดมาก เธอพบว่าขณะที่เขาทักทายเธอ ก็ไม่ได้ให้แป้งร่ำที่นั่งอยู่ข้างๆขยับออกไป เธอน่าจะเข้าใจดีว่าเรื่องมันเป็นยังไงแล้ว

ดังนั้นเธอจึงทนความขมขื่นในใจแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปนั่งที่โต๊ะนั้นกับมาร์ติน”

“ฮะ? จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง? หมี่เธอมานั่งกับคุณลุงภพดีกว่า พวกเธอคุยกันดีๆ” แป้งร่ำเห็นฉากนี้ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จะถอยที่ให้เส้นหมี่

เธอแสดงได้ยอดเยี่ยมมาก ในเวลานี้ แสดงกิริยาที่สุภาพเรียบร้อยแบบนี้

เส้นหมี่เห็นกับตาคนในตระกูลหิรัญชาและตระกูลโรแกนในงานเลี้ยง แสดงความไม่พอใจในทันที เธอก็ยิ้มอย่างรู้เท่าทันและสุภาพ

“ไม่เป็นไร เธอนั่งเลย ดูแลคุณลุงภพดีๆ เขาอายุเยอะแล้ว มีของหลายอย่างที่กินไม่ได้ โดยเฉพาะของเย็น จะทำให้ร่างกายเขาไม่สบายได้ง่าย”

แป้งร่ำรู้สึกอายเล็กน้อยทันที

และคุณท่านที่นั่งอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้วก็ตัวแข็งทื่อไปอย่างมาก

เขาสังเกตเห็นว่า เด็กที่เรียกเขาว่าพ่อมาหลายปี วันนี้ได้เปลี่ยนคำเรียกไป เรียกเขาว่า “คุณลุงภพ”

เส้นหมี่และมาร์ตินทั้งสองจากไป ไปนั่งในที่นั่งที่ไกลจากโต๊ะหลักในห้องจัดเลี้ยง

“ยัยซื่อบื้อ จะกลับไปไหม?”

“ฮะ?”

เส้นหมี่ที่จับตะเกียบไว้เงยหน้าขึ้นมา มองไปที่คนคนนี้

มาร์ตินเห็น ในใจยิ่งเสียใจขึ้นมา

เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะนำความอับอายมาให้เธอในวันนี้ เห็นตอนนี้เธอเป็นสภาพนี้ มันเหมือนกับว่าถูกดาบหิมะน้ำแข็งทำร้าย สีหน้าเธอขาวซีด ดวงตาว่างเปล่า ทำให้เขารู้สึกเป็นเจ็บใจอย่างมาก

“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรพาคุณมาที่นี่” มาร์ติน ก้มหัวลง ใบหน้าหล่อของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

เส้นหมี่ถึงจะเข้าใจ ทันใดนั้น หลังจากเธอเก็บอารมณ์ตัวเองไปแล้ว ก็หยิบตะเกียบขึ้นมา เธอหยิบน่องไก่ชิ้นใหญ่จากจานบนโต๊ะมาใส่ในถ้วยของไอ้นี่

“เอาล่ะ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้อยู่แล้ว”

“แต่ว่า……”

ตอนแรกมาร์ตินยังอยากตำหนิตัวเองอีกหน่อย แต่ว่า หลังจากที่มองผู้หญิงคนนี้แล้ว เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “งั้นคุณจะ……ไปพักผ่อนก่อนไหม”

“พักผ่อน?”