ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 228

“อืม งานเลี้ยงคงยังไม่จบเร็วขนาดนี้ ถ้าคุณจะรอจนคุณท่านไปแล้วค่อยไปล่ะก็ คงต้องรอเวลาอีกหน่อย ขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า”

มาร์ตินก็มีความใส่ใจเหมือนกันนะ ดูออกว่าเส้นหมี่ที่หยิ่งผยองไม่อยากเป็นทหารพรานในเวลานี้

สุดท้ายเส้นหมี่ก็ตอบตกลง “โอเค……”

สองนาทีต่อมา ทั้งสองออกจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมกัน

หลังจากออกมา มาร์ตินว่าจะพาเธอขึ้นไปเปิดห้องห้องหนึ่งที่ชั้นบนเพื่อพักผ่อน แต่ตอนที่ทั้งสองผ่านสวนดอกไม้ของโรงแรม จู่ๆเส้นหมี่ก็ไม่อยากไปแล้ว

สีหน้าของเธอแย่มาก ชี้ไปที่เก้าอี้ใกล้ริมทะเลสาบ อยากจะไปนั่งตรงนั้น

“ที่นี่ลมแรง งั้นคุณนั่งตรงนี้สักพัก ฉันไปเอาเสื้อคลุมมาให้คุณ”

“อืม……”

เส้นหมี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นมาร์ตินประคองเธอไปนั่งลงที่บนเก้าอี้นั้น

หนาว?

จริงๆแล้วเธอไม่ได้รู้สึกเลย สิ่งที่เธอรู้สึกได้ชัดเจนที่สุดในใจตอนนี้คือความเหนื่อยล้า ความเบื่อหน่าย และความว่างเปล่า เหมือนกับว่ากำลังทั้งหมดของเธอถูกคนดูดไปหมดในทันที

เหมือนกับว่าคนทั้งคนไม่ได้อยู่ในโลกนี้

แม่ ทำไมการมีชีวิตอยู่มันเหนื่อยขนาดนี้?

เส้นหมี่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ในขณะนี้ จู่ๆก็มีคนเห็นเธอ “เส้นหมี่? พี่คือเส้นหมี่หรือเปล่า?”

ฮะ?

เส้นหมี่ได้ยินเสียง ต้องนั่งตัวตรงแล้วมองไปที่ที่มาของเสียง

กลับพบว่า ไม่รู้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำเข้ามาในสวนหลังบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้ หลังจากที่เห็นเธอ ก็เข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ฉันคือเส้นหมี่ คุณคือ?”

“ดีมากเลย รุ่นพี่เส้นหมี่ผมเป็นนักเรียนของหมอนุชนาถไง พี่ลืมไปแล้วเหรอ?” คนคนนี้รีบหยิบใบอนุญาตทำงานและยื่นให้เส้นหมี่

นักเรียนของหมอนุชนาถ?

เส้นหมี่คิดๆดู อยากจะค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ในหัวของตัวเอง

แต่น่าเสียดาย เพราะว่าเธอได้เรียนกับหมอนุชนาถไม่นาน เธอก็เลยนึกไม่ออกรุ่นน้องคนนี้ที่ว่า แต่ว่า เพราะเขาพูดถึงหมอนุชนาถ เธอก็ยังพยักหน้าอย่างสุภาพกับเขา

“สวัสดีค่ะ คุณมีเรื่องอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

“อืม คืออย่างนี้ หนังสือจิตวิทยาเล่มนี้หมอนุชนาถให้ฉันไว้ก่อนจะจากไป เธอบอกผมว่า ให้ผมต้องหาพี่ให้เจอแล้วเอาหนังสือเล่มนี้ให้พี่”

จู่ๆชายหนุ่มก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา

เส้นหมี่ตกตะลึง