ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 229

ที่ไม่รู้กันคือ ภาพของเธอในเวลานี้ ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม กำลังอยู่บนหน้าจอ LED ขนาดใหญ่ และจู่ๆจอมอนิเตอร์ที่เสียงเบามาก จู่ๆก็ดังขึ้นมามากเลยทีเดียวในห้องจัดเลี้ยง

“คุณช่วยเขาได้จริงๆเหรอ?”

“แน่นอน แค่รุ่นพี่บอกว่าเขาเป็นใครและบอกอาการของเขา รุ่นพี่ก็รู้ โรคจิตเภทที่เกิดจากการกลายพันธุ์ของยีนเป็นโจทย์ที่แก้ไขยากที่สุดในโลกในตอนนี้ ผมก็กำลังทำงานวิจัยนี้อยู่ด้วย”

บนหน้าจอ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงทางริมทะเลสาบในสวนหลังบ้าน ใช้ถ้อยคำที่ชัดเจนมากพูดออกมา

เมื่อเสียงจบลง คุณท่านกมลภพที่นั่งอยู่ตำแหน่งหลักสีหน้าก็ไปในทันที แก้วในมือก็ตกลงไปบนโต๊ะเสียงดัง “โป๊ะ”

“คุณลุงภพเป็นอะไรหรือเปล่า?”

แป้งร่ำเห็นแล้ว ก็อุทานทันที จะมาดูว่าเขาเป็นยังไงบ้างทันที

แต่ว่าคุณท่านผลักเธอออกไปตรงๆ เขายืนขึ้นมาทันที และคำรามที่หน้าจอ “ใครเป็นคนทำ? รีบปิดมันทิ้ง! ปิดมัน!”

เขาโกรธมากจนกระทั่งเส้นเลือดที่คอก็ผุดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ในห้องจัดเลี้ยงยุ่งไปหมด พวกเขามองไปที่คุณท่านผู้โกรธเกรี้ยวนี้ด้วยท่าทางมึนงง สับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

รวมถึงจารุณีด้วย!

เวลานี้เอง แสนรักก็มาถึงแล้ว หลังจากที่เขาลงจากรถ ก็รีบเข้าไปเลย ก็เห็นฉากวุ่นวายในห้องจัดเลี้ยงพอดี

และยังมีจอแสดงผลที่ยังคงเล่นอยู่

“อาการของเขา……อาการของเขาน่ากลัวมาก กำเริบขึ้นมา จะกลายเป็นคนรุนแรง อยากจะทำลายทุกอย่าง และเขาจะสร้างบุคลิกภาพให้ตัวเอง ซึ่งหายากมาก เขาจะอยู่ในบุคลิกภาพนั้น ทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ อย่างเช่น……”

บนหน้าจอ ในที่สุดเส้นหมี่ก็เริ่มพูดขึ้นมาช้าๆ ในที่สุดเธอก็ยอมเชื่อคนคนนี้ พูดความลับที่ซ่อนอยู่ในใจเธอมานานกว่าสิบปีค่อยๆพูดออกมา

ทันใดนั้น ห้องจัดงานเลี้ยงก็เงียบลงหมด!

เหมือนกับว่าโดนกดปุ่มหยุดชั่วคราว อากาศก็เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มที่ตกลงบนพื้น

สีเลือดบนใบหน้าของแสนรักหายไปหมดในทันที เขาลืมตาโต คาดไม่ถึง ในขณะที่เห็นภาพนี้ ข้างในความจำมีแสงเย็นและเลือดแดงผ่าน

สีหน้าของเขาน่ากลัวมาก!

เส้น หมี่ ! !

“เปล่า ไม่ใช่ ฉันจำได้แล้ว ฉันไม่เคย……ฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหมอนุชนาถ คุณ……คุณเป็นใครกันแน่?”

ทันใดนั้น ผู้หญิงที่อยู่บนหน้าจอที่กำลังจะเล่าทุกอย่างให้ผู้ชายคนนี้ฟัง เธอหยุดลงมา เธอแสดงสีหน้าลำบากใจ ก็เหมือนกับคนที่จู่ๆตกใจตื่นขึ้นมา

เธอปฏิเสธที่จะพูดต่อไป และเธอก็เริ่มสงสัยว่าเขาเป็นใครกันแน่?

ผู้ชายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คงจะแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเธอมีสติ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่งก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวขึ้นมา

และดวงตาของเขากลับจับจ้องเธอแน่นยิ่งขึ้น!