ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 233

เธอไม่รู้จักเขาแล้วเหรอ

หรือเขาจำเธอไม่ได้ สมองเสื่อมไปแล้ว

แสนรักหายใจไม่ออกครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินช้าๆเข้าไปหา และก้มศีรษะลงจ้องไปที่เธอด้วยสายตาสงสัย "เส้นหมี่"

เส้นหมี่ "…"

ดวงตาสีดำชื้นที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาว่างเปล่าในที่สุดก็ขยับ

แต่มันยังคงแปลกมาก เพราะดวงตาของเธอดูเหมือนจะคิดอยู่ ราวกับว่ากำลังคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง

จากนั้นเมื่อแสนรักอดไม่ได้ และก้าวไปข้างหน้า ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และในวินาทีต่อมาเธอก็ถอยกลับอย่างรวดเร็วราวกับเห็นผี

"อื้อ…"

"คุณทำอะไรน่ะ หัวคุณยังมีแผลอยู่ อย่าขยับ!"

เมื่อเห็นสิ่งนี้ แสนรักก็กังวลมากจนต้องรีบคว้าเธอไว้ และบอกเธอว่าอย่าขยับ

สุดท้ายเมื่อเขาจะดึง ปฏิกิริยาของหญิงสาวก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ดวงตาของเธอที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความตื่นตระหนกและตื่นกลัวจนตัวสั่น แล้วเธอเริ่มต่อสู้อย่างรุนแรง

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน!!"

แสนรัก "…"

ความรู้สึกของเขาแย่มาก แต่ในตอนนี้ เขากังวลว่าจะทำร้ายเธอ จึงปล่อยมือ

หลังจากนั้นเขามองดูเธอถอยหลังราวกับกวางที่หวาดกลัวอย่างมาก หลังจากฝังหัวไว้ในผ้าห่มแล้ว เธอก็คลุมตัวเองไว้แน่น

เธอสมองเสื่อมจริงๆเหรอ

แสนรักยืนอยู่หน้าเตียงด้วยมือเท้าเย็นเฉียบ ใบหน้าเข้มและน่ากลัวของเขาภายใต้ห้องผู้ป่วยที่แสงสลัวนี้กลับแสดงท่าทีสับสนออกมา

"ตุ้บ-"

ทันใดนั้นข้อมือเรียวเล็กก็แอบโผล่ออกมาจากห่อผ้า

เธอเป็นเหมือนขโมย หลังจากห่อผ้านวมและแตะโต๊ะข้างเตียงข้างเตียงคนไข้แล้ว เธอไม่รู้ว่าจะจับอะไร เธอจึงเผลอทำขวดยาหล่นลงไป

เธอจะทำอะไรน่ะ

เมื่อแสนรักเห็น เขาก็เดินไปพร้อมที่จะหยิบขวดยาขึ้นมา

ผู้หญิงที่ห่อผ้าห่มก็เปิดช่องว่างเล็กๆไว้ ดังนั้นเมื่อแสนรักนั่งยองๆลงไปตรงนั้น เขาเห็นใบหน้าเล็กเผยออกมาอย่างระมัดระวัง

"คุณ--"

"เอ๊ะ!!ทำไมนายถึงใจดำแบบนี้ ฉันเป็นคนโชคร้ายหรืออะไร ทำไมเอาแต่ฝันถึงผู้ชายหมาๆแบบคุณ"

เส้นหมี่ โกรธมาก เธอห่อตัวและจ้องดุด้วยดวงตาอันสวยงาม

แสนรัก ซึ่งนั่งยองอยู่บนพื้นก็ตกตะลึง

ในฝัน ผู้ชายหมาๆ

"เป็นเพราะฉันคิดถึงลูกชายตลอดเวลาหรือเปล่า ถึงเป็นเหตุผลที่ฉันเอาแต่คิดถึงผู้ชายสารเลวคนนี้" เส้นหมี่ยังคงพูดกับตัวเองด้วยใบหน้าเล็กๆที่ดูเศร้าสร้อยอย่างยิ่ง

ในช่วงห้าปีที่เส้นหมี่อยู่ต่างประเทศ เธอแทบไม่นึกถึงแสนรักจริง

เหตุผลอย่างแรกเพราะเธอยุ่งอยู่กับการวิ่งหาเลี้ยงชีพจนไม่มีเวลาคิด และเหตุผลที่สองคือ ตั้งแต่วันที่เธอเลือกที่จะจากไปพร้อมกับการแกล้งตาย เธอก็ได้ตัดสินใจจะตัดขาดกับอดีตทั้งหมดแล้ว

ดังนั้นในห้าปี เป็นเรื่องยากมากที่แสนรัก สามารถปรากฏตัวในความฝันของเธอได้

แต่ตอนนี้ เขาชัดเจนมาก เอาแต่มาหลอกหลอนในฝันของเธอ

เส้นหมี่คิดว่าเธอยังไม่ตื่น

เธอจึงตัดสินใจกลับไปนอนต่อ แต่ในขณะนั้น จู่ๆหลังมือที่โผล่ออกมานอกผ้าของเธอก็อุ่นขึ้น เธอก้มศีรษะลง และตกใจเมื่อเห็นว่าฝ่ามือกหนากำลังกุมมือเรียวยาวของเธอไว้

"จริงหรอ"

"หืม"

"ผมพูดว่า รู้สึกยังไงบ้าง" ผู้ชายที่นั่งยองอยู่ข้างหน้าเธอมีเสียงแหบแห้ง เขาจับข้อมือเล็กกระทัดรัดของเธอไว้ในฝ่ามือ

ทันใดนั้นผู้หญิงที่พันตัวเองเหมือนขนมปังและนั่งอยู่ในผ้าห่มก็รู้สึกได้เพียงว่ามือของเธอถูกความอบอุ่นปกคลุมไว้ และดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันใด แม้แต่รูม่านตาของเธอก็สั่นเล็กน้อย

เป็นไปได้ยังไง

นี่ไม่ใช่ความฝันเหรอ ทำไมเธอถึงรู้สึกอบอุ่นเหมือนจริงขนาดนี้

เธอตกใจกลัวและมองดูชายคนนั้นด้วยความสยดสยอง เธอรู้สึกเพียงว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนเข้ามาหาเธอ จากนั้นหน้าผากของเธอก็เริ่มเจ็บขึ้นมา

"อื้อ……"

"เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน" แสนรักตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอแบบนี้ เขาปล่อยมือของเธอและพยุงเธอ ก่อนจะเรียกหมอ

แต่จู่ๆเส้นหมี่ก็ลืมภาพหลายภาพในสมองของเธอไป และในที่สุดเธอก็มองไปที่ชายที่ประคองเธอไว้ และอ้าปากด้วยความเจ็บปวด

"คิวคิว หายไป คุณ…รีบไปช่วยเขา"

แล้วเธอก็เป็นลมอีกครั้ง

แสนรัก "……"

โชคดีที่หมอได้ยินการเคลื่อนไหวในเวลานี้ด้วย ดังนั้นเขาจึงมาตรวจอาการทันที

สิบนาทีต่อมา ในห้องผู้ป่วยอันเงียบสงบ แสนรักซึ่งเสื้อเปียกโชกก็ได้ยินข้อสรุปของหมอ

"เธอไม่มีปัญหาอะไร ความจำสับสนของเธอที่คุณพูดถึงอาจเป็นผลสืบเนื่องของอาการบาดเจ็บนี้ โชคดีนะคุณแสนรักที่เธอไม่ได้ตาบอด และความสามารถทางสมองของเธอไม่ได้รับผลกระทบ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเธอ!"

สุดท้ายหมอก็ไม่ลืมที่จะชมเส้นหมี่ที่นอนอยู่บนเตียง

ในที่สุดแสนรักก็โล่งใจ!

พระเจ้ารู้ดีว่าเขาเพิ่งผ่านอะไรมา อยู่มายี่สิบแปดปี นี่เป็นครั้งแรกในเวลาเพียงสิบห้านาทีที่เขาถูกทรมานราวกับว่าเขาเดินอยู่บนขอบนรก

เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่ตอนนั้นเขาอยู่ในความมืดชั่วขณะหนึ่งจริงๆ