ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 234

"แล้วปัญหาความจำสับสนของเธอจะฟื้นคืนมั้ยครับ"

"ฟื้นคืนครับ เมื่อกี้คุณบอกว่าตอนที่เธอเป็นลม เธอข้ามช่วงเวลาอื่นไปแล้วไม่ใช่หรอ นั่นหมายความว่าพื้นที่สมองของเธอที่ควบคุมบริเวณนี้ได้รับผลกระทบ ฟื้นฟูนิดหน่อยเธอก็จะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว"

หมอก็ให้ความมั่นใจกับชายหนุ่ม

ที่จริงสถานการณ์ของเส้นหมี่เป็นไปตามที่เขาพูด เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น แสนรักก็พบว่าเธอจำทุกอย่างได้ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆก่อนที่เธอจะตกอยู่ในอาการโคม่า

แต่การตอบสนองอาจช้าเล็กน้อยในบางครั้ง

"เส้นหมี่"

"……หืม"

เธอนั่งบนเตียง เงยหน้ามองเขา ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอว่างเปล่า

แสนรักหยิบน้ำอุ่นที่เทไว้ และเม็ดยาที่วางทิ้งไว้เป็นเวลานานขึ้นมา "ผมบอกให้คุณกินยา ถ้าคุณไม่กิน น้ำจะเย็นแล้ว"

"อื้ม……"

ในที่สุดหญิงสาวที่ดูเหนื่อยล้าก็ตอบสนองกลับมา จากนั้นนิ้วเย็นๆของเธอก็หยิบยาเม็ดที่อยู่ในฝ่ามือของเขาใส่เข้าไปในปากแล้วกลืนลงไปแบบนั้น

แสนรัก "…"

เขายื่นน้ำให้อีกครั้งอย่างอดทน คราวนี้เขาเอาน้ำมาที่ริมฝีปากของเธอด้วยตัวเอง

เส้นหมี่รู้สึกแปลกใจจากการใส่ใจของเขา

การตอบสนองของเธอช้าลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจำสิ่งต่างๆระหว่างเขากับเธอไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนเข้าโรงพยาบาล เธอจำได้ชัดเจน

แล้วผู้ชายคนนี้เขาเสียสติหรือเปล่า ทำไมถึงดีกับเธอตอนนี้

หรือเป็นเพราะเธอได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เธอได้รับบาดเจ็บ แต่เพื่อจะไม่บอกความลับของเขา และเรื่องนี้เขาไม่เคยรู้ เขาคิดว่าเธอในตอนห้าขวบเห็นเพียงเขาที่ฆ่าปาดคอสุนัขอย่างโหดเหี้ยมเท่านั้น

แต่เขาไม่รู้ว่าเธอยังเห็นสิ่งที่น่ากลัวและโหดร้ายที่เขาทำตอนที่เขาอายุสิบเอ็ดขวบอีกด้วย!

เส้นหมี่ตัวสั่นและปิดปากของเธอแน่นทันที

แสนรักขมวดคิ้ว

เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ หมอบอกว่าการตอบสนองจะช้า แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่เชื่อฟัง และเมื่อดูจากสีหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะค่อนข้างกลัวเขา

แสนรักรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกังวลว่ายาที่เธอกลืนเข้าไปจะติดอยู่ในลำคอของเธอ หลังจากที่เขาเลิกคิ้ว เขาก็เหยียดนิ้วออก และบีบคางของเธอ

"อ้าปาก!"

"…"

ดวงตาสวยงามของเส้นหมี่หันกลับมา!

เขายังบังคับให้เธอดื่มอยู่เหรอ เขาจะทำอะไร จะฆ่าปิดปากหรอ

ใบหน้าเล็กๆของเส้นหมี่เปลี่ยนเป็นสีขาวในทันที สายตาที่มองเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนน้ำตาจะรื้นขึ้นมา

แสนรัก "…"

เธอร้องไห้อะไร เขาแค่ให้จิบน้ำ เพราะกังวลว่ายาจะติดคอ แล้วเธอจะร้องไห้ทำไม

แสนรักโกรธเล็กน้อย และในที่สุดก็ดุออกมา "คุณร้องไห้ทำไม ผมให้คุณดื่มน้ำก็ทำเหมือนผมจะให้กินยาพิษ สมองของคุณสับสนจริงๆหรอ"

เส้นหมี่ตกตะลึงครู่หนึ่ง

เขาแค่ให้เธอดื่มน้ำ ไม่ใช่…เพื่ออย่างอื่น

เธอจ้องมาที่เขาเป็นเวลานาน และหลังจากยืนยันว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ เธอจึงหลับตา เปิดปากช้าๆ และดื่มน้ำในมือของเขา

เป็นน้ำจริงๆ น้ำหวานๆ

เส้นหมี่รู้สึกอายเล็กน้อย

"โอเค พักผ่อนเถอะ เลิกงานแล้วผมจะกลับมา"

แสนรักไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งนี้ ทุกอย่างที่เธอทำตอนนี้ผิดปกติ แต่ในสายตาของเขามันเป็นเรื่องปกติ ใครใช้ให้สมองของเธอตอนนี้มีปัญหาล่ะ

แสนรักหยิบเสื้อคลุมของเขา และเตรียมจะกลับไปที่บริษัท

เส้นหมี่ก็ไม่ได้พูดอะไร

จนกระทั่งเขากำลังจะถึงประตูก็ดูเหมือนเธอจะได้รับข้อมูลบางอย่าง จึงรีบห้ามเขาทันที "คุณไม่ต้องมา ฉันไม่เป็นไร ดูแลตัวเองได้"

"คุณพูดอะไร"

แสนรักหยุด อาจเป็นเพราะการตอบสนองของเธอช้าเกินไป ทำให้เขาปรับตัวไม่ทัน

เส้นหมี่พูดซ้ำ "ฉันว่าอาการบาดเจ็บของฉันไม่หนัก ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว คุณช่วยส่งคิวคิวกับรินจังไปที่อพาร์ตเมนต์ของฉันได้ไหม ฉันจะกลับไปในตอนบ่าย"

เธอกำลังจะออกจากโรงพยาบาล และขอให้เขาส่งลูกสองคนไปที่อพาร์ตเมนต์

แสนรักเข้าใจ และทันใดนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็แย่ลง "จะไม่เชื่อฟังอีกแล้วใช่ไหม เชื่อมั้ยว่าผมจะขังคุณไว้"

"ห๊า"

เส้นหมี่ตื่นตกใจ และใบหน้าของเธอก็ขาวขึ้น

ขังไว้

แสนรัก "…"

เขาอดกลั้น และในที่สุดก็ลดเสียงลง "อาการตอนนี้ของคุณยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ และคุณยังคงต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน เมื่อคุณหายแล้ว ผมจะปล่อยให้คุณกลับไปแน่นอน เชื่อฟังนะ"

ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มพูดอย่างสุภาพเหมือนปลอบเด็ก

แต่เส้นหมี่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับความกลัวอยู่กับประโยคก่อนหน้า

แต่เดิมเธอก็ตอบสนองช้าในสองไม่กี่วันมานี้ ดังนั้นตอนนี้เมื่อแสนรักนำประโยคที่น่าตื่นเต้นมาให้เธอ แน่นอนว่าความสนใจของเธอจะอยู่ที่นั้นเท่านั้น

เขากำลังจะขังเธอ

ใช่ เขาแค่กลัวว่าเธอจะหนีไป ตอนนี้เขารู้ว่าเธอได้เห็นเหตุการณ์ในปีนั้นแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอคลาดสายตาอีกเลย เพื่อป้องกันไม่ให้ความลับรั่วไหล

การขังก็เป็นเรื่องปกติ

แล้ว

จะขังเป็นเชลย หรือจะ…ฆ่าเธอซะ!

เส้นหมี่หนาวไปทั้งตัว!

ที่หัวใจของเธอราวกับว่ามีบางอย่างแทงเข้าไป ทำให้เธอเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก