ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 235

ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น

ถ้าเธอจะพูดจริง ทำไมเธอต้องเสียสละชีวิตในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้

เส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ความสดใสในดวงตาของเธอหายไป เหมือนกับดอกไม้ที่โรยรา เธอนั่งอยู่อย่างนั้นไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

จนถึงตอนเที่ยง ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าร่าเริงดังขึ้น

"หม่ามี๊จ๋า หม่ามี๊เรามาเยี่ยม หม่ามี๊คิดถึงเราไหม"

เสียงพูดไม่ชัดของเด็กดังมาจากข้างนอก เส้นหมี่มองไปทางประตูห้องผู้ป่วย และทันใดนั้นก็เห็นสาวน้อยในชุดกระโปรงสีชมพูวิ่งเข้าหาเธอราวกับนกน้อย

คือรินจังที่รัก

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มอีกครั้ง เธอเปิดผ้าห่มขึ้น และลุกจากเตียงทันที "รินจังมานี่ ให้หม่ามี๊กอด หม่ามี๊ขำทุกคนจะตายแล้ว"

สาวน้อยแก้มชมพูยิ้มอย่างมีความสุข และวิ่งเข้าไปกอดหม่ามี๊เต็มอ้อมแขน

ต่อมาก็เป็นชินจังและคิวคิว เจ้าตัวเล็กสองคน คนหนึ่งถือถุงผลไม้ และอีกคนหนึ่งถือกล่องเก็บความร้อน ทั้งคู่เดินเข้ามาตามหลังพี่ภา

"หม่ามี๊ รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือครับ เมื่อวานผมมาหาหม่ามี๊ก็ไม่ตื่น"

คิวคิวยังคงกังวลเรื่องร่างกายของหม่ามี๊มาก หลังจากเข้ามา และเห็นหม่ามี๊ตื่นขึ้นในที่สุด เขาก็เข้ามาดูศีรษะที่คลุมด้วยผ้าก๊อซของเส้นหมี่ทันที

เส้นหมี่รู้สึกซาบซึ้งมาก เธอก้มศีรษะลงไปมองเด็กน้อย "จับดูสิ ดูว่าหม่ามี๊สบายดีไหม"

คิวคิว"…"

ชินจัง "…"

ในที่สุดก็เป็นมือเล็กๆอ้วนๆของรินจังที่ยกขึ้นมาแตะผ้าก๊อซของหม่ามี๊เบาๆ

"พี่โง่ หม่ามี๊ให้เราแตะก็ต้องแน่นอนว่าไม่เป็นไรแล้ว หม่ามี๊เป็นหมอ หม่ามี๊จะไม่รู้อาการของตัวเองได้ยังไง ใช่มั้ยหม่ามี๊"

"ใช่รินจังของเราฉลาดที่สุด"

เส้นหมี่จูบใบหน้าสีชมพูของลูกสาวเธอ

หลังจากที่คิวคิวและชินจังได้ยิน พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นจึงอ้าแขน และโผเข้าไปในอ้อมแขนของหม่ามี๊ด้วยกัน

พี่ภาวางของที่เธอนำมาบนโต๊ะในห้องคนไข้ และมองไปด้านนี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเธอหยิบซุปออกมาจนหมด เธอก็ไปหาหม่ามี๊และลูกชายที่ไม่ยอมแยกจากกัน

"พอแล้วนายน้อยทั้งหลาย และก็คุณรินจัง เราให้หม่ามี๊กินข้าวก่อนไหม"

"ตกลง"

เด็กน้อยทั้งสามตกลงพร้อมกัน

หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็ไปทานอาหารที่โต๊ะเล็ก และเด็กน้อยสามคนก็ไปเล่นคนเดียวที่โซฟาโดยไม่รบกวนหม่ามี๊

พี่ภามาด้านข้าง และเทน้ำให้เส้นหมี่ "เป็นยังไงบ้าง คุณเส้นหมี่ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ"