ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 235

ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น

ถ้าเธอจะพูดจริง ทำไมเธอต้องเสียสละชีวิตในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้

เส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ความสดใสในดวงตาของเธอหายไป เหมือนกับดอกไม้ที่โรยรา เธอนั่งอยู่อย่างนั้นไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

จนถึงตอนเที่ยง ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าร่าเริงดังขึ้น

"หม่ามี๊จ๋า หม่ามี๊เรามาเยี่ยม หม่ามี๊คิดถึงเราไหม"

เสียงพูดไม่ชัดของเด็กดังมาจากข้างนอก เส้นหมี่มองไปทางประตูห้องผู้ป่วย และทันใดนั้นก็เห็นสาวน้อยในชุดกระโปรงสีชมพูวิ่งเข้าหาเธอราวกับนกน้อย

คือรินจังที่รัก

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มอีกครั้ง เธอเปิดผ้าห่มขึ้น และลุกจากเตียงทันที "รินจังมานี่ ให้หม่ามี๊กอด หม่ามี๊ขำทุกคนจะตายแล้ว"

สาวน้อยแก้มชมพูยิ้มอย่างมีความสุข และวิ่งเข้าไปกอดหม่ามี๊เต็มอ้อมแขน

ต่อมาก็เป็นชินจังและคิวคิว เจ้าตัวเล็กสองคน คนหนึ่งถือถุงผลไม้ และอีกคนหนึ่งถือกล่องเก็บความร้อน ทั้งคู่เดินเข้ามาตามหลังพี่ภา

"หม่ามี๊ รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือครับ เมื่อวานผมมาหาหม่ามี๊ก็ไม่ตื่น"

คิวคิวยังคงกังวลเรื่องร่างกายของหม่ามี๊มาก หลังจากเข้ามา และเห็นหม่ามี๊ตื่นขึ้นในที่สุด เขาก็เข้ามาดูศีรษะที่คลุมด้วยผ้าก๊อซของเส้นหมี่ทันที

เส้นหมี่รู้สึกซาบซึ้งมาก เธอก้มศีรษะลงไปมองเด็กน้อย "จับดูสิ ดูว่าหม่ามี๊สบายดีไหม"

คิวคิว"…"

ชินจัง "…"

ในที่สุดก็เป็นมือเล็กๆอ้วนๆของรินจังที่ยกขึ้นมาแตะผ้าก๊อซของหม่ามี๊เบาๆ

"พี่โง่ หม่ามี๊ให้เราแตะก็ต้องแน่นอนว่าไม่เป็นไรแล้ว หม่ามี๊เป็นหมอ หม่ามี๊จะไม่รู้อาการของตัวเองได้ยังไง ใช่มั้ยหม่ามี๊"

"ใช่รินจังของเราฉลาดที่สุด"

เส้นหมี่จูบใบหน้าสีชมพูของลูกสาวเธอ

หลังจากที่คิวคิวและชินจังได้ยิน พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นจึงอ้าแขน และโผเข้าไปในอ้อมแขนของหม่ามี๊ด้วยกัน

พี่ภาวางของที่เธอนำมาบนโต๊ะในห้องคนไข้ และมองไปด้านนี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเธอหยิบซุปออกมาจนหมด เธอก็ไปหาหม่ามี๊และลูกชายที่ไม่ยอมแยกจากกัน

"พอแล้วนายน้อยทั้งหลาย และก็คุณรินจัง เราให้หม่ามี๊กินข้าวก่อนไหม"

"ตกลง"

เด็กน้อยทั้งสามตกลงพร้อมกัน

หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็ไปทานอาหารที่โต๊ะเล็ก และเด็กน้อยสามคนก็ไปเล่นคนเดียวที่โซฟาโดยไม่รบกวนหม่ามี๊

พี่ภามาด้านข้าง และเทน้ำให้เส้นหมี่ "เป็นยังไงบ้าง คุณเส้นหมี่ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ"

"….ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ภา"

เส้นหมี่พยักหน้า และเริ่มดื่มซุปจากช้อน

พี่ภาหวางเห็นเธออย่างนี้ หัวใจที่กังวลก็เบาใจลง ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คุณใจดีเกินไป ทุกข์มาไม่น้อย ถ้าคุณฟังคำคุณชาย ไม่ออกไป เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ดูซิว่าคุณได้รับความทุกข์ทรมานขนาดไหน"

พี่ภาคิดเผื่อเส้นหมี่จริงๆ

เธอดูแลแสนรักมาหลายปี เห็นทุกการเติบโตของเขาทีละก้าว ดังนั้นเธอจึงยังหวังว่าคนสำคัญในอนาคตของเขาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดี

และเส้นหมี่ก็เป็นคนที่เธอเห็นว่าปฏิบัติต่อเขาอย่างดีที่สุดแล้ว

แต่หลังจากที่เธอพูดจบ เด็กสาวตรงหน้ากลับไม่ตอบอะไรกลับมา เธอดื่มซุปอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด

อาจจะหิว

พี่ภาไม่คิดอะไรมาก เธอจึงลุกขึ้นไปทำงานอย่างอื่น

สองนาทีต่อมา เส้นหมี่ก็ตอบสนองกลับมา เธอถือช้อนและมองไป "ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันออกไปในวันนั้นก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

"อะไรนะคะ" พี่ภารู้สึกตามไม่ทัน "อุบัติเหตุอะไร พูดถึงเรื่องตระกูลโรแกนหรือเปล่า"

"อืม"

เส้นหมี่พยักหน้า

พี่ภาไม่พอใจทันที "นั่นเรียกว่าอุบัติเหตุเหรอคะ คนของตระกูลโรแกนแอบรอคุณอยู่หน้าประตู คุณไม่รู้อะไรซะแล้ว เพื่อจะใส่ร้ายคุณ คนตระกูลโรแกนลงหมากไปมากขนาดไหน คุณชายที่สองของตระกูลโรแกนถึงกับมาหาคุณที่บ้านด้วยตัวเอง"

สาวใช้คนนี้ยังสาบานในตอนท้ายด้วย

เส้นหมี่ช็อก!

เธอหมายความว่ายังไง ทำไมตระกูลโรแกนถึงลงหมากหลายตัว และยังรอให้เธอไปด้วย

และก็มาร์ตินอีก เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับมาร์ติน

เส้นหมี่หายใจอย่างรุนแรง สมองของเธอเต็มไปด้วยสิ่งที่สาวใช้พูด

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น มาร์ติน เกิดอะไรขึ้นกับมาร์ติน"

"มาร์ติน คุณยังจะพูดถึงเขาอีกหรอ"

"ไม่ใช่ ฉันไปกับเขาในวันนั้นเพราะเขาต้องการขอให้ฉันช่วย เขาบอกว่าครอบครัวได้จัดงานดูตัวให้เขา แต่เขาไม่ชอบ เหตุการณ์ของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย"

เส้นหมี่อธิบายกับสาวใช้ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องมาร์ติน

เธอไม่เชื่อว่ามาร์ตินมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ เธอรู้ว่ามาร์ตินเป็นยังไง แม้ว่าเขาจะไปตระกูลหิรัญชาเพื่อสบประมาทเธอเสมอ

แต่เรื่องที่ทำร้ายเธอ เขาไม่ได้ทำ

แต่หลังจากได้ยินเรื่องนี้ สาวใช้ก็โกรธมาก "คุณแน่ใจได้ยังไงว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนี้คุณชายได้ถอนรากถอนโคนตระกูลโรแกนหมดแล้ว จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมาร์ตินได้ยังไง"