ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 236

"คุณพูดอะไรนะ ตระกูลโรแกนถูกแสนรักทำลายแล้วหรอ"

"ใช่ คุณชายไม่ได้บอกคุณเหรอ คราวนี้อุบัติเหตุของคุณเกิดจากตระกูลโรแกน พวกเขาติดสินบนนักข่าวแล้วพบว่ามีคนมาใส่ร้ายคุณอย่างจงใจ หลังจากที่คุณชายรู้ เขาก็โกรธมาก เขาไม่เพียงแต่ยึดทรัพย์สินตระกูลโรแกน แต่ยังนำหลักฐานไปให้ตำรวจ และตำรวจก็จับกุมคนในตระกูลโรแกนทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่คุณป้าณี!"

"ปัง-"

เส้นหมี่รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า!

เธอมองสาวใช้ด้วยความไม่เชื่อ ก่อนช้อนในมือจะตกลงไปในชามซุป!

ที่แท้ตระกูลโรแกนก็เป็นคนทำ

ทำไม ทำไมพวกเขาถึงทำอย่างนี้ ทำอย่างนี้แล้วดีกับพวกเขายังไง

ใช่ เธอ เส้นหมี่มีความแค้นต่อตระกูลของพวกเขา ทั้งแค้นเดิมแค้นใหม่รวมกันก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขาที่จะฆ่าเธอ

แต่แสนรักไม่ใช่นี่นา

ถ้าแสนรักล้มลง จะมีประโยชน์อะไรกับตระกูลโรแกน ตระกูลโรแกน ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหิรัญชา ถ้าแสนรักล้มลง ตึกหิรัญชากรุ๊ปอันใหญ่โตจะอยู่ในมือคุณท่านที่แก่เกินไป และลูกชายสองคนก็ยังเล็กเกินไป ดังนั้นต้องเป็นผู้ถือหุ้นรายอื่นๆเข้ารับตำแหน่งแทนอย่างแน่นอน

แล้วพวกเขาได้อะไร พวกเขาจะขุดหลุมฝังศพของตัวเองหรอ

เส้นหมี่ตกใจและโกรธ เธอไม่ค่อยเชื่อความจริงเลย!

"คุณเส้นหมี่ คุณเส้นหมี่"

"……"

เส้นหมี่บังคับตัวเองให้สงบลง และเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้อีกครั้ง "พี่ภา คุณช่วยฉันตามหามาร์ติน และให้เขามาหาฉันได้ไหม"

"คุณยังคงต้องการพบมาร์ตินอีกหรอ"

"ทำไม เขาก็ถูกจับไปด้วยหรอ" เส้นหมี่เปลี่ยนสีหน้าทันที

โชคดีที่สาวใช้บอกเธอทันว่ามาร์ตินไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการจับกุมในครั้งนี้

"นั่นคือสิ่งที่คุณท่านหมายถึงล่ะมั้งคะ เขายังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องคุณชายคนที่สองของตระกูลโรแกน ยิ่งกว่านั้นเขาเป็นผู้ถือหุ้นตึกหิรัญชากรุ๊ป ดังนั้นไม่ว่าตระกูลโรแกนจะวุ่นวายแค่ไหน ก็ไม่มีผลกระทบต่อเขา"

"โอเค งั้นช่วยเรียกเขาให้หน่อย ให้เขามาหาฉัน"

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขอให้สาวใช้แจ้งมาร์ตินให้มาพบเธอทันที

เธอต้องพบตระกูลโรแกนก่อนจึงจะเข้าใจเรื่องนี้ได้ เรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น ตระกูลโรแกนไม่สามารถโจมตีแสนรักได้ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม

นอกจากนี้เธอยังจำได้ว่าเมื่อจิตแพทย์คนนั้นมาหาเธอ เขาพูดถึง "โรคจิตเภทที่มีความบกพร่องทางพันธุกรรม" ซึ่งเป็นชื่อโรคที่เธอไม่เคยบอกใครเลย

รวมทั้งหมอนุชนาถ

แล้วเขาไปรู้มาจากไหน

เส้นหมี่แทบรอไม่ไหวที่จะรู้ทุกอย่าง

เมื่อพี่ภาเห็นว่าเธอยืนกรานที่จะพบมาร์ติน และยังปกป้องคุณชายคนที่สองของตระกูลโรแกน ในที่สุดเธอก็ตกลง และบอกมาร์ตินให้มาหาเธอที่โรงพยาบาล

ดังนั้นหลังจากที่สาวใช้ออกไป เส้นหมี่จึงรออยู่ในห้องผู้ป่วย

แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าเมื่อเธอรอจนถึงบ่ายโมง มาร์ตินก็ไม่มา แต่เป็นคุณท่านมาแทนอย่างกะทันหัน

"สาวน้อย รู้สึกยังไงบ้าง ฉันได้ยินมาว่าเธอฟื้นแล้ว ฉันเลยมาเยี่ยม ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย"

หลังจากที่คุณท่านมาที่ห้องผู้ป่วยพร้อมกับไม้เท้า เขาก็ทำท่าเป็นมอตร หลังจากเห็นเส้นหมี่ เขาก็มาดูที่หัวของเธอด้วยความเป็นห่วง

เส้นหมี่ "…"

ชั่วขณะนั้น หัวใจของเธอรู้สึกตื้นตันขึ้นมา แทบจะร้องไห้ต่อหน้าคุณท่าน

เป็นเวลาหลายปีที่เธอถือว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆของเธอ เขามีสถานที่ที่สำคัญมากในใจของเธอ เธอสามารถสร้างเกราะที่แข็งแรงของเธอต่อหน้าทุกคน

แต่มีเพียงคุณท่านคนนี้เท่านั้นที่เธอจะถอดชุดเกราะออกต่อหน้าเขา

ตาของเส้นหมี่เป็นสีแดง แทบจะเรียกเขาออกมาว่า "พ่อ"

"เส้นหมี้ หนูถูกทำร้ายจากเหตุการณ์นี้ พ่อไม่เคยรู้เลยว่ามีใครบางคนต้องการดึงความลับของตระกูลหิรัญชาของเราออกจากปากของคุณ โชคดีที่หนูตื่นตัว และช่วยตระกูลหิรัญชาของเราจากการหายนะครั้งใหญ่ หายนะ ที่รัก อย่าห่วงไปเลย พ่อจะปกป้องเธอ แค่อยู่เคียงข้างพ่อ ไม่ไปไหน เข้าใจไหม"

ทันใดนั้นคุณท่านก็ยืนอยู่ข้างเตียงของโรงพยาบาล เฝ้าดูเส้นหมี่ตัดสินใจอย่างเคร่งขรึม

เส้นหมี่ตกตะลึง

ต่อไปให้อยู่เคียงข้างเขา หมายถึงให้กลับไปอยู่คฤหาสน์ตระกูลหิรัญชาหรอ

เขาหมายความว่ายังไง จากนี้ไปเธอสามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ตลอดชีวิตเท่านั้น เพื่อเก็บความลับของตระกูลหิรัญชาของพวกเขาหรอ

นั่นเรียกว่าอยู่เคียงข้าง

หรือเป็นเชลย

ในที่สุดเส้นหมี่ก็รู้สึกตัว เธอซึ่งเดิมทีตอบสนองช้า ในขณะนี้มองเห็นดวงตาคู่นั้นที่ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่จริงๆแล้วภายในเย็นชามาก

เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว!

ชื่อของเส้นหมี่ถูกเรียกอีกครั้งผ่านลำคอของเขา

เธอไม่เคยเห็นดวงตาของเขาเป็นอย่างนี้มาก่อน ดวงตาคู่นี้เมื่อก่อนต่อหน้าเธอจะ อ่อนโยน ใจดี และห่วงใย

แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนแอ่งน้ำลึกที่เย็นยะเยือก แปลกและเย็นชาจนประสาทของเธอสั่น!

"คุณลุงภพ เรื่องในปีนั้น หนูไม่ได้ตั้งใจ…"

"ฉันรู้ ถ้าหนูจงใจ หนูก็คงไม่เห็น"

ปฏิกิริยาของคุณท่านนั้นเรียบเฉยมากจนเกินความคาดหมาย

เส้นหมี่ได้ยินแล้ว และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะตาแดงก่ำ "ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมต้องให้หนูไปกับคุณด้วย คุณก็รู้ว่านานขนาดนี้ หนูก็ไม่เคยพูด ไม่เคยบอกใครเลย"