ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 237

"ใช่ ฉันเชื่อหนู แต่มันไม่ปลอดภัยที่จะเก็บความลับนี้ไว้"

"คุณหมายความว่ายังไง" เส้นหมี่ถามหลังจากกลั้นน้ำตาอยู่นาน

คุณท่านยิ้ม "หมายความว่าพ่อคิดว่ามันปลอดภัยกว่าสำหรับหนูที่จะอยู่เคียงข้างฉัน เส้นหมี่ ชีวิตของแสนรักไม่สามารถรับความเสี่ยงได้อีก วันนี้หนูตื่นตัวถึงได้หลีกเลี่ยงวิกฤตได้ แต่ในอนาคตจะเป็นยังไง เส้นหมี่ พวกเราไม่มีใครกล้าเสี่ยงหรอก"

ในที่สุดคุณท่านก็พูดความตั้งใจของเขาออกมา

เส้นหมี่ตะลึง!

เขาหมายถึงอะไร หลานชายของเขารับความเสี่ยงไม่ได้ ดังนั้นลูกสาวของเพื่อนสนิทของเขาจึงถูกจองจำหรอ

นานแค่ไหน

เป็นปี สิบปี หรือตลอดชีวิต

เส้นหมี่รู้สึกผิดหวังมากขึ้น

หลังจากสัมผัสได้ถึงความแปลกในใจที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอก็มองดูคุณท่านที่บอกว่าจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกในตอนนั้น และในที่สุดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมา

"ที่จริงไม่จำเป็นต้องลำบากอะไรมาก ฆ่าหนูเลยก็ได้ ปลอดภัยกว่า!"

"เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ฉันจะฆ่าเธอได้ยังไง เธอเป็นเด็กที่ฉันเลี้ยงมาจนโต และยังเป็นแม่ของเหลนทั้งสองคนของฉัน ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง"

คุณท่านโกรธจัด!

แต่หลังจากที่เส้นหมี่ได้ยินก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนอง

ไม่ฆ่าเธอ

แล้วมันต่างกันตรงไหนระหว่างการขังเธอไว้ตลอดชีวิตกับการฆ่าเธอ

บางทีการทำอย่างนี้อาจทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นหรือเปล่า

เส้นหมี่กระตุกมุมปาก และหยุดพูด

คุณท่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอเงียบ

"โอเค พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมารับเธอ วันนี้ใช้เวลากับลูกๆให้เต็มที่ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ดูแลทิ้งๆขว้างๆ อยู่กับฉัน กินใช้อะไรก็ทำเหมือนเดิมได้เลย"

"…"

ผ่านไปนาน เส้นหมี่ก็ได้ยินตัวเองถามว่า "ทำเหมือนที่ทำกับลูกสะใภ้ของคุณคนก่อนหรือเปล่า"

ใบหน้าของคุณท่านก็ดูไม่เป็นธรรมชาติมากขึ้น

"ในเมื่อเธอไม่อยากอยู่กับแสนรักอยู่แล้ว ฉะนั้นก็จะไม่ใช่ลูกสะใภ้ แต่เป็นลูกสาว ฉันจะดูแลเธอเหมือนลูกสาว"

"หรอคะ"

"ฉันตกลงงานแต่งระหว่างแป้งร่ำกับแสนรักแล้ว ต่อไปเธอจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหิรัญชา แต่ไม่ต้องกังวล สถานะของเธอในตระกูลหิรัญชาจะสูงกว่าเธอเสมอ!"

ราวกับว่าจะปลอบเส้นหมี่ ในที่สุดคุณท่านก็ให้คำรับรองกับเธอ

ได้รับสิทธิพิเศษจริงๆ

เมื่อคุณท่านออกไป เส้นหมี่ก็มองไปที่แผ่นหลังของเขา หัวใจและเลือดของเธอเหมือนจะถูกโยนเข้าไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง เธอจำอดีตได้ ตอนนี้เหลือเพียงความหนาวเหน็บเท่านั้น

ที่แท้ การไม่ใช่ลูกในไส้ จะทำดีแค่ไหนก็ไม่ซาบซึ้งแก่ใจหรอก

——

แสนรัก มาที่โรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากเลิกงาน

แต่หลังจากที่มาครั้งนี้ เขาพบว่าการตอบสนองของเธอยิ่งช้าลงไปอีก เมื่อเขาเข้ามา ก็เห็นเธอขยับเก้าอี้นั่งริมหน้าต่างรับลมหนาว เขาตะโกนเรียกหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ยิน

มันกลับแย่ลงไปอีก

ร่างกายของแสนรักห่อหุ้มด้วยความกดดันทันที