ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 24

เคมีได้รับข่าวตอนช่วงบ่ายที่โรงพยาบาล ว่าผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในคอนโดทางนั้นหนีไปแล้ว

หนีไปอีกแล้ว?

เมื่อได้รับข่าว คิ้วของเขาก็กระตุกขึ้นอย่างรุนแรงในทันที

แต่ไม่นาน ที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจก็คือ เขาได้รับสายจากเบอร์แปลกโทรเข้ามา

“ฮัลโหล?”

“ผู้ช่วยเค ฉันเส้นหมี่เองค่ะ ขอโทษทีนะคะ ฉันอยากจะไปพบพวกคุณป้าจริงๆ ฉันก็เลยแอบออกมาแล้ว คุณวางใจได้ค่ะ หลังจากที่ฉันเจอพวกเขาแล้ว ก็จะรีบกลับไปเลย”

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเส้นหมี่ เธอโทรมาอธิบายเรื่องนี้กับเขาโดยเฉพาะ

เคมีไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองได้ในขณะนั้น มองไปยังนายใหญ่ที่ยังไม่ฟื้นอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาจึงทำได้เพียงเอ่ยขึ้นมา : “ถ้าอย่างนั้นคุณกลับมาเร็วๆหน่อยจะดีที่สุดนะครับ อย่าให้ประธานจับได้แล้วกัน”

“อืม ฉันรู้ค่ะ คุณวางใจได้”

เส้นหมี่ได้ยินว่าเขาไม่มีความคิดเห็นอะไรนั้น น้ำเสียงก็ดูผ่อนคลายขึ้นมากเช่นกัน หลังจากที่ตอบรับแล้ว เธอก็วางสายไป

เคมีมองดูโทรศัพท์มือถือที่ถูกตัดสายไปแล้ว ก็ยิ่งทั้งรู้สึกปวดหัวทั้งรู้สึกจนปัญญา

หลังจากห้าปีมาแล้วสามารถจำเบอร์โทรของเขาได้ ความจริงแล้วเขาควรจะดีใจ เพราะถึงอย่างไร อดีตคุณผู้หญิงคนนี้คาดว่าจนถึงตอนนี้ก็ไม่สามารถจำเบอร์คนอื่นๆของหิรัญชากรุ๊ปได้แล้ว

รวมทั้งเจ้านายที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงตอนนี้ด้วย

ดังนั้น คาดว่าต่อไปเขาจะมีเรื่องให้ปวดหัวแล้ว

ขณะเตรียมตัวกำลังจะเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย แต่คุณหมอกลับมาในเวลานี้

“คุณเค CTของประธานแสนรักออกมาแล้ว และยังมีรายงานการผลการตรวจด้วย ครั้งนี้ค่อนข้างโชคดี ว่าศีรษะของเขาไม่พบว่ามีร่องรอยหลอดเลือดแตก แต่ ยังต้องให้ความสำคัญกับสถานการณ์แบบนี้อยู่ ครั้งแรกไม่มี ไม่ได้ความว่าครั้งที่สองจะโชคดีขนาดนั้นอีก สภาพแบบนี้ ภาวะเลือดออกในสมองสามารถเกิดขึ้นได้ง่ายมาก”

“อา? แล้วจะทำอย่างไรครับหมอ? ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆหรือครับ?”

เคมีได้ยินแล้ว ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาในทันที

คุณหมอส่ายหน้า : “สถานการณ์ตอนนี้ของเขา คุณเองก็รู้ จะหาแพทย์ที่มีชื่อเสียงในประเทศ ก็ไม่มีวิธีรักษาเขาได้หรอกครับ ครั้งนี้พวกคุณไปต่างประเทศโดยเฉพาะ ผมยังอยากจะถามอยู่เลย ว่าทำไมถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้? อีกทั้งพอกลับมาแล้วก็ยังส่งเข้ามาที่โรงพยาบาลในสภาพที่ไม่ได้สติอีกด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? แพทย์แผนจีนที่หาเจอที่โรงพยาบาลเคลียร์ เธอทำไม่ได้หรือครับ?”

จู่ๆคุณหมอก็เอ่ยถามคำถามนี้ขึ้นมา

เคมีได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ.....

ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ไม่ได้ลองเลยต่างหาก ใครจะคิดว่าแพทย์แผนจีนที่ว่านั้นความจริงแล้วก็คือคุณผู้หญิงที่ตายไปเมื่อห้าปีก่อนของพวกเขา

“แม้แต่แพทย์แผนปัจจุบันก็ไม่ได้ แล้วแพทย์แผนจีนจะมีประสิทธิภาพหรือครับ? พวกคุณประเมินค่ากันสูงเกินไปหรือเปล่า?”

“ไม่ครับไม่ คุณไม่เข้าใจแพทย์แผนจีน ในประเทศของพวกเรา ต้นกำหนดของแพทย์แผนจีนมีประวัติเป็นหลายพันปีแล้ว เขาไม่ได้แย่ไปกว่าแพทย์แผนปัจจุบันเลย อีกทั้ง เทคนิคการฝังเข็มของแพทย์แผนจีนก็เก่งมากอีกด้วย เป็นการควบคุมอาการโรคโดยการฝังเข็มผ่านจุดต่างๆในร่างกาย บางครั้งก็ยังเก่งกว่าการผ่าตัดของแพทย์แผนปัจจุบันเสียด้วยซ้ำ”

คุณหมอท่านนี้ตอบกลับเคมีไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว เขามั่นใจในความแข็งแกร่งของแพทย์แผนจีน โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงการฝังเข็ม ใบหน้ายิ่งปรากฏความศรัทธาที่หาได้ยาก

เคมีได้ยินแล้ว ก็มองไปยังผู้ชายบนเตียงผู้ป่วยที่ยังไม่ฟื้น ในที่สุดก็ตกอยู่ในความครุ่นคิดไปแล้ว

ถ้าอย่างนั้น ให้คุณผู้หญิงคนก่อนลองดูไหม?

และเป็นอย่างที่คิด หลังจากที่ด่าว่าอยู่พักหนึ่งแล้ว คุณป้าที่อยู่ในห้องก็เดินออกมาอย่างทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

“เอาล่ะ คุณด่าเธอมานานขนาดนี้แล้ว เรื่องผิดพลาดที่เธอเคยทำก็ไม่สามารถย้อนกลับมาได้แล้ว เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ตอนนี้ในครอบครัวเราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นที่จะซื้อชามาให้คุณดื่มได้นะ”

“………”

ประโยคแค่นี้ คุณลุงหุบปากลง

ส่วนเส้นหมี่นั้น ก็ยืนอยู่ตรงนั้นในใจทั้งรู้สึกเสียใจและโทษตัวเอง จนน้ำตาเกือบจะไหลลงมาแล้ว

“คุณ....คุณป้า.....”

“แกไม่ต้องมาพูดอะไรมากมายกับฉัน แกบอกฉันมาดีกว่าว่าวางแผนยังไงต่อ? แกจะไปเจอตาเฒ่านั่นจริงๆใช่ไหม?”

คุณป้าหากเทียบกับคุณลุงที่มีอารมณ์หุนหันพลันแล่นง่ายแล้ว นิ่งกว่าเขามาก แต่น้ำเสียงของเธอนั้นเย็นชามาก ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มให้กับเส้นหมี่เลยแม้แต่นิดเดียว เต็มไปด้วยความรู้สึกห่างเหินที่มีความเย็นชา

เหมือนกับคนแปลกหน้าที่พบกันโดยบังเอิญแบบนั้น

เส้นหมี่หลบตาลงในทันที : “ฉันไม่อยากไปค่ะ ถ้าหากไปแล้ว ฉันกลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันยังอยู่ แล้วฟื้นฟูสำมะโนครัวของฉันขึ้นมา ถ้าอย่างนั้นฉันก็เป็นคนของเขาสิคะ”

“ยังนับว่าไม่ได้โง่นัก แต่ถ้าหากเขาบีบบังคับแก แกก็ไม่มีวิธีนี่”

“ดังนั้นฉันจึงต้องคิดหาวิธีไงคะ ยังมีอีกก็คือ คุณป้าคะ ฉัน....ฉันไม่สามารถให้คิวคิวกับรินจังอยู่ที่นี่อีกแล้ว ฉันกังวลว่าพวกเขาจะมาสืบ ถึงตอนนั้นแล้วถ้าหาก......”

“แล้วแต่แก!”