ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 242

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและดวงตาสีแดงฉานที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นของเขาทำให้คนที่พบเห็นต่างขนหัวลุก

คุณท่านกมลภพถึงกับช็อก!

เขาถอยห่างออกไปสองสามก้าวติดต่อกัน และเขานิ่งอึ้งไปสักพักโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

“แก…มันบ้าไปแล้วจริงๆ!”

“ใช่สิ ผมมันบ้าไปแล้ว ถ้าท่านฆ่าเธอ ผมรับรองไม่ได้จริงๆว่าผมจะทำอะไร” แสนรักกดฟันถ้อยพูดคำเหล่านั้นออกมา!

ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เขามาที่นี่ในวันนี้!

ส่งตัวผู้หญิงคนนั้นคืนมาให้เขา หรือจะรอให้เขาบ้าคลั่งอีกเป็นครั้งที่สอง

ใบหน้าของชายชราถึงกับขาวซีดเซียว

เขาคิดว่าคงยากที่จะอธิบายเรื่องนี้ เมื่อแสนรักรับรู้ แต่คาดไม่ถึงว่าแสนรักจะแข็งกระด้างและข่มขู่เขาด้วยตัวของเขาเอง

เขารักผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจว่าหล่อนจะเป็นหรือตายไม่ใช่เหรอ?

ชายชราจ้องไปที่ลูกชายคนนี้ ทั้งตกใจและโกรธในเวลาเดียวกัน เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเขาไม่คุ้นเคยและยากที่จะมองผ่าน

“ฉันไม่ได้ฆ่าหล่อน และไม่ได้แตะต้องตัวหล่อนเลย แกอย่าบ้าคลั่งนะ!” ชายชราอาการเหมือนไก่คอตก หมดอาลัยตายอยากจะพูดคำนั้นออกมา

ดวงตาทั้งสองของแสนรักหรี่ลงทันทีและเต็มไปด้วยความอันตราย

“ไม่เหรอ?”

“ใช่ ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าหล่อนเลย ฉันแค่ขอให้หล่อนอยู่กับฉันอย่างเชื่อฟังและอย่าออกไปไหนอีก แต่เมื่อคืนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว และตอนนี้ฉันก็กำลังตามหาหล่อนอยู่”

เมื่อชายชราพูดถึงเรื่องนี้ ก็อดที่จะรู้สึกโกรธไม่ได้เมื่อวานเขาไม่มีเจตนาที่จะโหดเหี้ยมขนาดนั้น เพื่อเป็นการชดเชย เขาได้เตรียมโฉนดที่ดินและเครื่องประดับล้ำค่าบางอย่างไว้ให้เขา

คิดว่าจะให้เมื่อพาผู้หญิงคนนี้กลับมา แล้วค่อยให้หล่อน

แต่ใครจะคิดว่าจู่ๆหล่อนจะวิ่งหนีไป

เมื่อแสนรักได้ฟังเรื่องทุกอย่างแล้ว ขณะนั้นก็เหมือนมีหินก้อนใหญ่ตกลงมาในหัวใจของเขา เขาจ้องไปที่ผู้เป็นพ่อ ในแววตาแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“ถ้าหล่อนไม่หนี จะรอให้ท่านจับขังไปตลอดชีวิตเหรอ?”

“แก——”

ชายชราอั้มอึ้งพูดอะไรไม่ถูกอีกครั้ง

โชคยังดีที่ตอนนี้ลูกชายคนนี้ไม่มีอาการบ้ามากนัก เขายืนขึ้นและจัดเสื้อผ้าอย่างใจเย็น

“ผมจะหาตัวหล่อนให้เจอ และหวังว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก หล่อนเป็นคนแบบไหนท่านคงรู้ดีกว่าผม ไม่ใช่เหรอ”

“แกพูดเรื่องอะไร?”

“ผมพูดว่า ปีนั้นที่ท่านไปสู่ขอหล่อน ไม่ใช่เพราะว่ารู้ว่าหล่อนเป็นใครหรอกเหรอ ท่านถึงไปสู่ขอหล่อน หรือไม่จริง”

เขาเริ่มโมโหอีกครั้ง

เพียงแต่ว่าสายตาครั้งนี้ของเขายิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก