ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 246

“ว่าอะไรนะ?”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ สงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า

แสนรักยังคงพูดเหน็บแนม: “ฉันพูดว่า เธอเห็นพวกเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว เธอรู้สึกอย่างไร? เธอป่าวประกาศมาตลอดว่าเธอเป็นแม่ที่ดีไม่ใช่เหรอ? แล้วสิ่งที่เธอทำในวันนี้คืออะไร?”

ประโยคหลังของเขา มีน้ำเสียงเริ่มไม่เกรงใจกันแล้ว เขาพูดได้แทงใจดำมาก

สีหน้าของเส้นหมี่ก็เปลี่ยนเป็นซีดซียวทันที

หล่อนตอบคำถามนี้ไม่ได้ วันนี้หล่อนรู้สึกละอายใจต่อลูกจริงๆ เพราะสิ่งที่หล่อนเลือกตัดสินใจทำ มันยิ่งเป็นการทำผิดต่อพวกเขา

แต่ เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่หล่อนอยากให้เกิดขึ้นเหรอไง?

ไม่จริง ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วถูกพ่อของพวกเขาบังคับทั้งนั้น

เส้นหมี่หลับตาลง ทันใดนั้น ใบหน้าซีดเซียวเท่าฝ่ามือก็เผยความยุติธรรม

“แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้าง? ถ้าฉันหนีไป ก็จะไม่มีโอกาสได้พบหน้าลูกๆอีก แต่ถ้าฉันตกอยู่ในกำมือของพวกคุณ อาจจะต้องอยู่ถึงตายเลยเหรอ? ยังไงฉันก็ไม่ทางได้เจอหน้าพวกเขาเหมือนกันใช่ไหม?

คำพูดของหล่อนเฉียบคมมาก

ราวกับคมดาบที่ฟันบรรยากาศที่เยือกเย็นในห้องนั่งเล่นนี้สลายไป และแทงทะลุหัวใจของแสนรัก ทันใดนั้นเขาที่ถูกคำพูดทิ่งแทงได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นจนพูดอะไรไม่ออก

แท้จริงแล้วเป็นเหตุผลนี้นี่เอง ถึงทำให้หล่อนหนีออกจากบ้าน

แม้แต่เขา หล่อนก็ยังไม่เชื่อใจเหรอ? หรือหล่อนคิดว่าเขากับชายชราความคิดเหมือนกันจริงๆ

ผู้ชายโกรธเล็กน้อย

แต่ในไม่ช้า เมื่อเขานึกถึงหลายปีที่ผ่านมา ไม่…ไม่สิ ตั้งแต่ที่เขารู้จักหล่อน ก็ไม่เคยทำเรื่องดีๆกับหล่อนเลยแม้แต่เรื่องเดียว เขาโกรธจนจุกอยู่ในอกอีกครั้ง

จริงสิ ทำไมหล่อนต้องมาเชื่อว่าเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นด้วยหล่ะ?

เขาร้ายกับหล่อนมาโดยตลอด ไม่เคยทำดีด้วยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าเป็นเขา เขาก็จะไม่เชื่อใจเหมือนกัน

แสนรักเงียบไม่พูดอะไร

“เป็นอะไรไปหล่ะ? พูดต่อสิ? ฉันพูดแทงใจดำคุณใช่ไหมหล่ะ?”

เส้นหมี่เห็นเขาเงียบไปสีหน้าดูเหมือนเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ

แสนรักโกรธจนเส้นเลือดปูดตรงขมับ

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้แล้วพูดขึ้นว่า: “พูดอะไร? ฉันคิดว่าสมองเธอน่าจะมีปัญหา ตอนนี้ตกอยู่ในกำมือฉันอะไรกัน? เธออยู่ในกำมือของฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่：“……”

เขาเป็นบ้าอะไร?

จู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ลุกขึ้นยืน ราวกับว่าเขาคิดวิธีโต้กลับได้อย่างกะทันหัน

“เธอถูกฉันจับไว้ตั้งแต่อยู่ที่เมืองเคลียร์แล้ว ฉันไม่ให้เธอเจอลูกงั้นเหรอ แม่มึงสิ ลูกสาวที่เลี้ยงมาห้าปีกลับต่อต้านฉันเพราะเธอ แล้วเธอยังต้องการอะไรอีกห๊ะ?”

“……”

ครั้งนี้เส้นหมี่งุนงงและไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังพูดอะไร?

แต่สิ่งที่หล่อนปฏิเสธไม่ได้ หลังจากที่หล่อนได้ยินคำตอบที่ไม่ตรงกับสิ่งที่คิดไว้ หล่อนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

“เขาก็เป็นลูกชายของฉันเหมือนกันนิ!”

“ก็ใช่แล้วไง ลูกชายของเธอ ฉันได้พูดอะไรแล้วรึยัง? ถ้าเธออยากเจอก็มาหา หรือถ้าเธออยากพาไปที่ไหนก็พาไปได้ เส้นหมี่ อย่างที่ฉันพูด เพื่อเลี้ยงลูกสองคนนี้ด้วยกัน ฉันจะไม่หย่ากับเธอ แต่ทำไมเธอยังคิดวกวนเรื่องพวกนี้อยู่อีกหล่ะ? สมองเธอผิดปกติไปแล้วจริงๆเหรอ?

เขาที่โกรธจนอยากจะเข้าไปผ่าหัวของผู้หญิงคนนี้ออก แล้วดูว่าข้างในนั้นทำมาจากอะไร?

ไม่เคยพบไม่เคยเห็นผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้มาก่อน!

เส้นหมี่มึนงงในที่สุด!

ราวกับว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาในสมอง หล่อนตัวสั่นและเปิดตาขึ้นทันทีพร้อมกับหยุดนิ่งแล้วมองดูผู้ชายคนนี้

จริงสิ ทำไมหล่อนถึงจำไม่ได้?

ตอนนี้พวกเขาไม่หย่าแล้ว เพราะว่าผู้ชายคนนี้พูดว่า พวกเขาต้องการให้ลูกเติบโตมาในครอบครัวที่มีพ่อแม่ครบสมบูรณ์

แล้วทำไมตอนนี้เขายังต้องกักขังหล่อนไว้อีกหล่ะ?

หล่อนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?

เส้นหมี่รับรู้ทีหลัง แต่ในที่สุดหล่อนก็กลับมารู้สึกตัว

ทันทีที่รู้สึกตัว หล่อนรู้สึกเพียงแค่ความปีติยินดีที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ และความมืดมน ความเย็นชา ความโศกเศร้า และความสิ้นหวังที่ครอบงำหล่อนนั้นก็สลายไป

ภายในไม่กี่วินาที แววตาของหล่อนก็กลับมาสดใส

แสนรัก：“……”

ไร้เหตุผลสิ้นดี เขาถอนหายใจออกยาวๆด้วยความโล่งอก เมื่อเขาเห็นใบหน้าเล็กๆของหล่อนที่ห่อเหี่ยวเหมือนดอกไม้ แต่ในที่สุดก็กลับมาสดใสมีชีวิตชีวาใหม่อีกครั้ง

เขาไม่มีทางพูดความจริงกับหล่อนแน่นอน

ความจริง ต้องมีชายชราเกี่ยวข้องด้วย

เมื่อถึงเวลานั้น หากหล่อนรู้ความจริงเรื่องการแต่งงานกับตระกูลหิรัญชาด้วยตัวของหล่อนเอง เกรงว่าจะเป็นการระเบิดครั้งที่ใหญ่อีกครั้ง

แสนรักลูบหน้าผากตัวเองที่ปวด แล้วพูดว่า“มีอะไรที่จะพูดอีกไหม? ถ้าพูดจบแล้วก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว！”

เส้นหมี่：“……”

หลังจากสบตาผู้ชายคนนี้ สุดท้าย หล่อนก็ขึ้นไปนอนอย่างเชื่อฟัง

หล่อนก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าคุณประเล้าประโลมหล่อนได้ หล่อนจะเชื่องเหมือนแมวน้อย แล้วเชื่อฟังคำพูดของคุณมาก

แต่จุดนี้ แสนรักกลับไม่เคยรับรู้มาก่อน

——

แป้งร่ำเห็นแสนรักพาเส้นหมี่กลับบ้านกับตา

หล่อนมีความสุขมาก ช่วงที่พากลับบ้าน

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ไปประเทศMอีก และถ้าหล่อนไม่ไปก็จะตรวจสอบไม่ได้ว่าใครที่อยู่เบื้องหลังและค่อยชี้แนะจิตแพทย์ และไม่มีทางที่จะมาตรวจสอบหนังสือเล่มนี้ด้วย

ดังนั้น หล่อนจึงอารมณ์ดี

ต่อมา คนที่หล่อนให้ไปสอดแนมที่วิลล่าเรืองรองส่งข้อความมาบอกหล่อนว่า หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นถูกนำตัวกลับตึกวังฬาหนึ่งก็ไม่เกิดเรื่องผิดปกติเลย

ทันใดนั้น หล่อนก็อารมณ์ไม่ดีอีกครั้ง

หากไม่มีการเคลื่อนไหว แสดงว่าสองคนนั้นไม่ได้ขัดแย้งกัน

พวกเขาจะไม่มีความขัดแย้งกันได้อย่างไร? หรือว่าแสนรักไม่กลัวผู้หญิงคนนี้เปิดเผยความลับของเขาออกไปจริงเหรอ? แม้ว่าจะมีชายชราที่คอยกดดัน ก็ไม่มีผลอะไรเลยเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ระเบิดอารมณ์โกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง