ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 247

“คุณป้าแผนการของเราไม่สำเร็จ”

“แกยังจะกล้าให้มันสำเร็จอีกเหรอ? ดีแค่ไหนแล้วที่จารุณี ไม่ไล่พวกเราออกไปตอนนี้ ฉันขอสั่งแกไว้เลยนะว่า ช่วงนี้แกไม่ต้องมาสร้างปัญหาให้ฉันอีก ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะเป็นคนแรกที่ฆ่าแก่เอง!”

สุขาวดีอยู่ในสภาวะวิตกกังวลตลอดทั้งสองวันที่ผ่านมา หล่อนรู้สึกหงุดหงิดทันทีที่ได้ยินหลานสาวพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง

สองวันที่ผ่านมานี้ พวกเขาแทบจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นในงานเลี้ยงวันเกิด

แผนการของพวกเขาล้มเหลวและไม่คาดคิดว่า แสนรักจะบ้าคลั่งจนตัดขาดตระกูลโรแกนได้ และยังกล้าส่งป้าแท้ๆของเขาไปให้ตำรวจอีก

หากไม่ใช่เพราะว่าเธอรีบหาคนมาเกลี้ยกล่อมจารุณีก่อนที่หล่อนจะสารภาพ และให้สัญญาว่าจะดูแลตระกูลโรแกนของพวกเขาให้ปลอดภัย

เกรงว่า ตอนนี้สองป้าหลานนั้นคงไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว

สุขาวดีตกอยู่ภายใต้ความกดดันและไปจัดการอีกรอบ

แป้งร่ำเข้ามาเห็นพอดี แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองหนังสือในมือนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รวมถึงอักษรไม่กี่ตัวในหนังสือที่เขียนไว้ว่าโรคความจำเสื่อมความบกพร่องทางพันธุกรรม

โรคความจำเสื่อม ดูเหมือนว่าหล่อนจะอ่านถูกแล้วนะ

แท้จริงแล้วผู้ชายคนนั้นซ่อนความลับที่น่ากลัวไว้จริง ๆ แล้วทำไมตอนนี้ป้าหลานต้องข่มเหงเขาด้วยล่ะ? ในเมื่อพวกเขามีไพ่ใบใหญ่ที่สุดอยู่ในมือ ไม่ใช่เหรอ?

เล็บปลอมสีแดงสดของผู้หญิงคนนี้คลำตัวอักษรไม่กี่ตัวนั้น ในที่สุดก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ...

——

วันนี้เส้นหมี่หลับลึกมาก

อาจเป็นเพราะหล่อนสามารถปล่อยวางได้ในที่สุด อีกอย่างจริงๆแล้วร่างกายของหล่อนยังไม่หายดี แต่เป็นการหนีออกจากโรงพยาบาลต่างหาก

ดังนั้น เช้าของวันที่สองหล่อนจึงนอนตื่นสายจนตะวันโด่ง

“พี่ครับ พวกเราจะรอหม่ามี๊มากินเกี๊ยวด้วยกันไหมครับ?”

“รอสิ วันนี้เป็นวันปีตรุษจีนเล็กนะ”

ห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงเด็กเล็กๆกำลังซุบซิบกันเบาๆ

เส้นหมี่กำลังลุกออกจากเตียง แวบตาเดียวหล่อนก็เห็นเด็กสองคนกำลังนั่งเล่นอยู่บนเสื่อทาทามิที่ติดหน้าต่างในห้องนอนของหล่อน

คนหนึ่งหน้าตาหล่อหลาเท่ห์ อีกคนหน้าตาน่ารัก

นั้นก็คือชินจังกับน้องสาวรินจังนั้นเอง

เส้นหมี่ลุกจากเตียง: “สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ ลูกๆที่รัก”

“ว้าว ในที่สุดหม่ามี๊ก็ตื่นแล้ว” หนูรินจังได้ยินก็รีบลงจากเสื่อทาทามิพุ่งไปหาแม่ที่กำลังลุกจากเตียง

เอวของเส้นหมี่ถูกเธอโอบกอดเอาไว้ และสายตาของหล่อนจับจ้องไปที่ลูกชายคนโตที่กำลังเดินเข้ามาหา

“หม่ามี๊ขอโทษนะ หม่ามี๊หลับลึกไปหน่อย พวกหนูกินข้าวกันแล้วยังจ๊ะ?”

“ยังค่ะ วันนี้เป็นวันปีใหม่เล็ก น้าภาทำเกี้ยวไว้ด้านล่าง แต่ว่าคุณปู่กับผู้หญิงเลวน่าเกลียดคนนั้นก็มาด้วย หม่ามี๊จะลงไปไหมคะ”

จู่ๆ หนูรินจังที่อยู่ในอ้อมแขนของแม่ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยแววตากลมโตเป็นประกาย

เส้นหมี่มึนงง