ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 248

“คุณเส้นหมี่ อย่าไปสนใจเลยค่ะ คุณผู้ชายไม่รู้ว่าวันนี้พวกเขาจะมา คุณท่านบอกเพียงว่าท่านอยากมาร่วมฉลองและรับประทานอาหารกับเด็กๆเนื่องในวันปีใหม่เล็กนี้”

เมื่อพี่ภาเห็นหล่อนก็อธิบายให้หล่อนฟังอีกครั้ง

แต่ในความเป็นจริง เส้นหมี่จะสนใจเรื่องอะไรหล่ะ?

หล่อนกับสองคนนั้นไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหล่อน พวกเขาอยากมาก็มาได้

เส้นหมี่หลับตาลง แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เย็น “ไม่เป็นไร เธอไปต้อนรับพวกเขาเถอะ ส่วนเด็กๆทางนี้ฉันจะดูแลเอง”

จากนั้นหล่อนก็ยกของกินของเด็กๆออกมาจากห้องครัว และมุ่งตรงไปที่สวนดอกไม้ทันที

อันที่จริงหล่อนไม่ควรอยู่ที่นี่เลย จากท่าทีที่ผู้หญิงคนนั้นทักทายหล่อน เธอราวกับเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ไปแล้ว แล้วหล่อนจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกทำไม?

อยู่เพื่อดูครอบครัวของพวกเขารักใคร่กลมเกลียวหน่ะเหรอ?

เส้นหมี่ยกมุมปากขึ้นดูถูกเล็กน้อย

แต่ในขณะที่หล่อนกำลังปอนของกินให้ลูกๆอยู่ตรงนั้น ทันใดนั้นหล่อนก็ได้ยินเสียงคนหนึ่งกำลังเดินมาจากด้านหลัง หล่อนรีบหันไปมองทันที

“เส้นหมี่ ทำไมเธอถึงไม่เข้าไปรับประทานอาหารด้วยกันหล่ะ? หรือว่ากลัวคุณพ่อจะพาเธอกลับไปอีกเหรอ? ฉันจะบอกให้นะว่า ไม่มีอีกแล้ว ครั้งนี้ที่คุณพ่อมาเพื่อจะมารับประทานอาหารร่วมกันเท่านั้น”

ที่แท้ก็คือแป้งร่ำนั่นเอง เธอไม่ได้รับประทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหาร แต่กลับเดินออกมาข้างนอก

เส้นหมี่ตื่นตระหนกตกใจและสั่นไปทั่วร่างกายทันที

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังจะจับฉัน? เธอไปรู้เรื่องอะไรมา?”

“ฉันไม่รู้อะไรหรอก แต่ ในคืนวันที่เธอหนีออกจากโรงพยาบาล ฉันค้างคืนที่บ้านตระกูลหิรัญชา ห้องที่เธอเคยนอนหน่ะ พอตื่นขึ้นมาก็เห็นคนที่ห้องคฤหาสน์หลังเก่าพูดว่าเธอหนีไปแล้ว คุณพ่อให้คนออกไปตามจับเธอมา ทำไมต้องหนี? เธอไปทำอะไรผิดมาเหรอ?

แป้งร่ำเป็นงูพิษจริงๆ

เธอรู้เรื่องทุกเรื่องอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้ เธอสามารถแสร้งเป็นลูกสะใภ้ที่ดีและอ่อนโยนของเขาได้ในห้องอาหารวิลล่าแห่งนี้

และในตอนที่ไม่มีใคร เธอจะสลักคราบคนดีของเธอทิ้ง

เส้นหมี่หายใจขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กๆเท่าฝ่ามือ ก็ซีดเซียวถึงขีดสุด

“เธอ…เธออยู่บ้านตระกูลหิรัญชาเหรอ?”

“ใช่ เธอไม่รู้เหรอ? และตอนนี้คุณท่านก็ยอมรับฉันแล้ว เธอไม่ได้ยินที่ฉันเรียกคุณท่านเหรอ ฉันเปลี่ยนเป็นเรียกว่าคุณพ่อแล้ว และวันนี้ที่พวกเรามาก็เพื่อจะพาเด็กทั้งสองคนกลับไป ช่วงหยุดยาวของปีใหม่เล็ก ทุกๆปีแสนรักจะกลับมาฉลองที่คฤหาสน์หลังเก่าจนถึงปีใหม่ เพราะฉะนั้นพวกเราก็เลยมาพาเด็กๆกลับไปก่อน ไปจากที่นี่…”

เธอหยุดนิ่งไปในทันที เท้าสะเอวแล้วพุ่งไปหาตรงหน้าเส้นหมี่

“ถ้าเธอชอบที่นี่ ฉันก็จะยกที่นี่ให้เธอ ถือว่าเป็นการทำบุญทำทานให้พวกเธอสองแม่ลูกละกัน”

“……”

“บึ๊ม”ราวกับมีบางอย่างระเบิดอยู่ในหัวสมองของหล่อน

แท้จริงแล้ว นี่ก็เป็นวัตถุประสงค์ที่พวกเขามาที่นี่

ทำบุญทำทานงั้นเหรอ?

เธอพูดว่าให้บ้านหลังนี้กับหล่อนสองแม่ลูกเป็นการทำบุญทำทานงั้นเหรอ?

ปลายนิ้วของเส้นหมี่แดงไปหมด

“คุณโกหก แด๊ดดี้ของหนูไม่มีทางที่จะไปฉลองปีใหม่กับพวกคุณที่อื่นแน่นอน แด๊ดดี้จะอยู่กับหนูและหม่ามี๊ ผู้หญิงนิสัยไม่ดี ไปให้พ้นนะ”

ในช่วงเวลาสำคัญ หนูรินจังที่อยู่ข้างๆเส้นหมี่กรีดร้องออกมาอย่างเสียงดัง

เธอเพ่งดูผู้หญิงคนนี้ด้วยความโกรธเคือง ยกแขนอ้วนๆจะผลักไล่ผู้หญิงเลวคนนี้ที่รังแกแม่ของเธอออกไป

แต่ผู้หญิงคนนี้ ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่เธอจะไล่ก็สามารถไล่ออกไปได้?

ทันทีที่เธอเริ่มทุบตี เสียงพูดเล็กๆก็ถูกเสียงของผู้หญิงเลวคนนี้กลบ: “ยัยเด็กบ้า กล้าดียังไงมาตะโกนใส่ฉันห๊ะ? แค่ฉันปล่อยให้เธอพักที่นี่ มันก็ใจดีกับเธอมากเกินไปแล้ว”

“ผัวะ___”

สะบัดมือตอบไปอย่างนั้น!

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ถูกตบเข้าไปที่ใบหน้าหนึ่งที หลังจากนั้น ใบหน้าที่บอบบางก็มีรอยนิ้วมือแดงสดสองสามรอยอยู่บนใบหน้า

และลูกก็ถูกแย่งไปในขณะที่หล่อนปล่อยมือ

“ที่ของแสนรัก ปล่อยให้เธอมาก่อกวนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เสียงนั้นราวกับเสียงที่มาจากนรกจริงๆ

ทันใดนั้น ก็มีผู้ชายลงมาจากสวรรค์ ใช้มือข้างเดียวอุ้มเด็กยืนอยู่ตรงนั้น ลมหายใจของเขาเยือกเย็น ราวกับพายุฝนฟ้าคะนองกำลังมาและรัศมีอาฆาตที่น่าสยดสยองปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

โดยเฉพาะตอนที่เขาเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และหลังจากที่เห็นฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด มันยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก

“แป้งร่ำ นับวันยิ่งกล้ามากขึ้น ยังไม่ได้รับอนุญาตจากฉันแต่ก็ยังกล้าเข้ามา และยังกล้าลงมือกับเด็กๆอีก เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วเหรอ?”

ความอาฆาตปรากฏขึ้นในนัยน์ตาของเขาอย่างกะทันหัน แต่จะให้อุ้มเด็กแล้วตีก็คงจะไม่สะดวก

เขาเลยยกเท้าขึ้นและถีบออกไป!

ทันใดนั้น ในสวนดอกไม้ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากนั้น แป้งร่ำก็ทรุดตัวลงกับพื้น กำหน้าอกไว้แน่นจนลุกขึ้นไม่ๆไหว

แบบนี้เรียกว่าลูกผู้ชาย

ภายใต้ความเจ็บปวดรวดร้าว แป้งร่ำมองดูชายที่เธอรักมากน้ำตาก็หลั่งไหลลงมาเหมือนลูกปัดที่ด้ายขาด

เพราะอะไร?

ในเมื่อเธอรักเขามากขนาดนี้? แต่เขากลับไร้ความรู้สึกต่อเธอ 5ปีที่เคียงข้างเทียบไม่ได้กับคนที่ผลักเขาลงไปในขุมนรกเลยเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงเลวคนนี้ เขาคงไม่ถูกกักขังมานานหลายปี

ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อน เขาคงไม่ถูกทุกข์ทรมานนานขนาดนี้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่? ผู้หญิงเลวคนนี้ให้อะไรเขา?

เส้นหมี่ตกตะลึง

หล่อนอาจจะไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะกลับมาอย่างกะทันหัน