ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 259

มาร์ตินพุ่งเข้าไปต่อยชายรับใช้คนนั้นอย่างแรง！

ต่อยเสร็จ เขาก็พุ่งเข้าไปในห้อง วิ่งไปหาเส้นหมี่ที่ถูกถีบจนล้มลงพื้น：“ยัยโง่ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม？เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง？”

เส้นหมี่พูดไม่ออกอีกต่อไป

เธอขดตัวเป็นกุ้งอยู่ที่พื้น กอดหน้าอกตัวเองไว้ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาจากหน้าผากที่ซีดขาวของเธอ

“ไม่……ไม่เป็นไร คุณไปจับพวกเธอสองคน อย่าให้พวกเธอ ……พวกเธอหนีไป”

ถึงเวลานี้แล้ว เธอยังเอาแต่จำว่า อย่าให้สองคนนี้หนีไป

มาร์ตินจ้องไปยังสุขาวดีที่อยู่ด้านหลังทันที

กลับเห็นว่า สุขาวดีที่ไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้น แต่จู่ๆ พอเห็นมาร์ตินแล้ว เธอก็หดรูม่านตาลง ทันใดนั้น เธอก็ยิ่งตะโกนออกไปอย่างร้ายกาจ

“เธอยังมีคนในแก๊งด้วย เร็ว จับเขามา อย่าให้เขาหนี！”

ผู้หญิงคนนี้จำมาร์ตินได้ ด้วยความตื่นตระหนกอย่างทำอะไรไม่ถูก จึงให้คนในนี้ลากมาร์ตินกับเส้นหมี่ไป จากนั้นพวกเธอสองคนน้าหลานก็จะรีบหนี

เรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้ ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก เธอไม่มีทางเดาการมาของพวกเส้นหมี่ไม่ได้

ดังนั้นมาร์ตินที่อุ้มเส้นหมี่ จึงเห็นแค่ว่าชั้นล่างมีคนใช้จำนวนมากกรูกันเข้ามาที่เขา พวกเขาสองคนถูกล้อมไว้ เบียดออกไปไม่ได้เลยสักนิด

“ไม่……ไม่ต้องสนใจฉัน รีบไปจับพวกเขา เร็วสิ！”

เส้นหมี่ที่โกรธจัด ก็ได้แต่ผลักมาร์ตินออกไปอย่างสุดแรง

ดังนั้นสุดท้ายแล้วมาร์ตินจึงยืนขึ้นมา จะทะลวงล้อมไล่ตามผู้หญิงสองคนนี้

แต่ว่า ในตอนนี้เอง พวกเขาอยากตามไปก็จะตามไปได้อย่างไรกัน？

คนในนี้ล้วนแต่เป็นคนที่หญิงแก่นั่นยุให้ทำ แล้วบวกกับมีแป้งร่ำคนที่เลือดไหลท่วมอยู่นั่น อย่าพูดว่าจะออกไปเลย อยากป้องกันตัวเองที่นี่ ก็ยากมากอยู่แล้ว

“กรี๊ด——！”

และก็ไม่รู้ว่าจู่ๆ ใครหยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งทุ่มเข้ามา

ทันใดนั้น มาร์ตินที่เพิ่งยืนขึ้นมาแค่ได้ยินเสียงกรีดร้อง หันไปมอง ก็พบหญิงสาวที่เดิมทีนั่งอยู่บนพื้น ได้ถูกเก้าอี้ตัวนั้นทุ่มใส่จนยืนขึ้นมาไม่ได้

“ฉันจะฆ่าพวกแก！！”

มาร์ตินบ้าไปแล้ว！

เขาเลิกตามผู้หญิงสองคนนั้น แต่ยกกำปั้นขนาดเท่ากระสอบทรายแล้วปล่อยไปที่แก๊งนี้อย่างแรง

สถานการณ์ วุ่ยวายทันที

สุขาวดีเห็นทั้งหมดนี้ ก็ยิ้มอย่างร้ายกาจด้วยความพอใจ ลากหลานสาวของเธอออกไปตรงหน้าประตูอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เธอไม่มีเวลาไประดมเงินแล้ว ที่เธอต้องทำ คือรีบออกไปจากเมืองนี้ ไม่อย่างนั้นพวกเธอน้าหลานก็จะเจอปัญหาได้

สุขาวดีพาแป้งร่ำมาด้านนอกอย่างโมโห