ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 264

“นี่ก็ฟื้นแล้วนี่？”

พอหมอผู้หญิงที่ชื่อแครอทคนนี้เข้ามา เห็นเส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียง ก็เหลือบมองไปที่ตัวเธออย่างเยือกเย็น แล้วถือกล่องยาเดินผ่านพี่ภามาที่ข้างเตียง

หมอคนนี้ ทำตามใจตัวเองจริงๆ

เส้นหมี่มองเธอไม่พูดอะไร รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย

“เปิดเสื้อผ้าออกค่ะ！”

“อะไรนะ？”

“จะตรวจให้คุณค่ะ ดึกๆ ดื่นๆ ขนาดนี้แล้วยังถูกเรียกมา คุณคิดว่าฉันมาเล่นสนุกหรือคะ？”

หมอผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเตียง ไม่เข้าใจเส้นหมี่ เธอพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง และหมดความอดทนเล็กน้อย

พี่ภาที่ยืนอยู่ด้านหลังเห็นแบบนี้ ก็รีบเข้ามาอธิบาย：“หมอแครอท คุณเส้นหมี่เธอเป็น……”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันก็เป็นหมอ ฉันรู้อาการของตัวเองว่าเป็นอย่างไร”

เส้นหมี่ตัดบทพี่ภา สื่อให้เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งเหล่านั้นให้เธอ จากนั้นแววตาที่ชัดเจน ก็มองไปที่หมอสาวคนนี้อย่างไร้อารมณ์ใดๆ เช่นกัน

แต่ที่น่าแปลกคือ หมอสาวคนนี้ไม่ตกใจสักนิด

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณคือหมอ แค่ตอนนี้คุณคือคนไข้ของฉัน ถ้าคุณเป็นอะไรไป ฉันต้องรับผิดชอบ”

จากนั้นเธอจึงยื่นมือไปกดลงตรงแผลที่ถูกเตะของเส้นหมี่

“โอ๊ย——”

ทันใดนั้น เส้นหมี่ก็รู้สึกเจ็บปวดที่หน้าท้อง เธอขดตัวลงบนเตียง ณ ตรงนั้นทันที ใบหน้าเล็กๆ ซีดขาวทันที

“หมอแครอท นี่คุณ……”

“แครอท！เธอทำอะไรน่ะ？！”

ตอนที่พี่ภาทนมองไม่ไหว จะเข้ามาหยุด ในที่สุดประตูห้องอาบน้ำก็เปิดออก ชายหนุ่มที่ช่วงเอวมัดแค่ผ้าขนหนูสีขาว บนหัวยังมีหมดน้ำไหล ออกมาแล้วก็พูดกับทางนี้ด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น

หมอสาวจึงปล่อยมือ

พี่ภาเห็นแบบนี้ จึงรีบเข้าไปประคองเส้นหมี่：“คุณเส้นหมี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง？”

เส้นหมี่：“……”

ในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที เหงื่อเย็นๆ ที่ออกมาได้เปียกชุดนอนบนตัวเธอแล้ว ใบหน้าก็ยิ่งซีดขาว

หมอสาว：“ไม่ต้องห่วง ฉันแค่ดูว่าแผลของเธอเป็นไงบ้าง？ตอนนี้แน่ใจได้แล้วว่า ไม่มีเลือดออกภายใน”

คนที่ชื่อแครอทนี้ ดันมีสภาพไม่แยแสเหมือนเดิม

แต่ว่า ทิศทางสายตาของเธอกลับเปลี่ยนไป

จากตัวเส้นหมี่ ไปที่แสนรัก ตอนที่เห็นเขาผูกแค่ผ้าขนหนูแล้วออกมา ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังเขาที่รูปร่างผอมเพรียวกำยำและเกือบเปลือยมาพริ้มกับหยดน้ำทันที

ในสายตาของแสนรักปรากฏความขยะแขยงอยู่ลึกๆ ！

“ปัง——！”

พอกลับไปที่ห้องอาบน้ำใหม่ เขาก็ปิดประตูแรงๆ พอออกมาอีกครั้ง ก็เปลี่ยนเป็นชุดคลุมอาบน้ำที่แน่นหนา

เส้นหมี่ในตอนนี้ค่อยๆ ดีขึ้น มองเห็นฉากนี้แล้ว เธอก็แปลกใจเล็กน้อย

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน？

“มีอะไรอีก？”

ชายหนุ่มที่ออกมาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลายังคงมืดมน หลังจากเหลือบมองไปที่เส้นหมี่แล้ว เขาก็จ้องหมอสาวคนนี้แล้วถามอย่างเยือกเย็น

หมอสาวคนนั้นยักไหล่：“ไม่มีแล้ว ฉันบอกแล้วไง เธเอไม่เป็นไรแน่”

“เธอไปได้แล้ว”

“……”

ประโยคที่พูดออกมากะทันหันแบบนี้ ไม่ใช่แค่แครอทคนนี้ที่โมโหจนตาทั้งสองข้างแทบจะถลนออกมา เพราะแม้แต่เส้นหมี่ก็ตกใจ

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไร？ทำไมไร้มารยาทขนาดนี้？

ถึงท่าทีของหมอสาวคนนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่ว่า ไม่ควรไล่เธอไป ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งมาแบบนี้สิ？

เส้นหมี่รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย：“แสนรัก ไม่เป็นไร เธอ……”

“ประธานแสนรัก ต้องขนาดนี้เลย？ฉันก็แค่มองคุณมากไปเท่านั้น ต้องไล่ฉันไปเลย？เมื่อก่อนฉันมองคุณน้อยหรือไง？วันนี้ต้องใจแคบแบบนี้เลยหรือ？ระวังครั้งหน้าเรียกฉันมาอีก ฉันไม่มาละ”

คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เส้นหมี่อยากจะไกล่เกลี่ยให้หมอคนนี้ จู่ๆ หมอสาวคนนี้ก็มาบังหน้าเธอ มองแสนรักอีกครั้งแล้วพูดแบบนี้ทิ้งไว้

การแสดงออกนั้น มีความไม่พอใจและตำหนิเล็กน้อย

ในที่สุดเส้นหมี่ก็นิ่งอยู่ตรงนั้น

เพราะว่า ความคุ้นเคยแบบนี้ ถึงเป็นเธอกับผู้ชายคนนี้ ก็ไม่ถึงขั้นนี้！

ดังนั้น หมอสาวคนนี้เป็นใครกันแน่？

การแสดงออกของเส้นหมี่ ในที่สุดก็ไม่นิ่งเฉยขนาดนั้นแล้ว ข้อต่อมือทั้งสองข้างก็เริ่มซีดขาว

“ทางที่ดีเธอควรหายไปภายในสามวินาที ถ้าเธอไม่อยากถูกโยนไปจากตรงนี้”แต่ละคำของแสนรัก ยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากับผู้หญิงคนนี้เป็นครั้งสุดท้าย

แครอท：“……”

เธอจ้องมองผู้ชายเย็นชาโหดเหี้ยมคนนี้วินาทีหนึ่ง ในที่สุด เธอก็ถือกล่องยาในสองวินาทีที่เหลือ

“โอเค ฉันไป รบกวนพวกคุณแล้ว แต่ว่าแสนรัก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณ สุดท้ายยังไงเธอก็เป็นระเบิดเวลา ทางที่ดีคุณควรคิดให้ดี ฉันไม่อยากใช้เวลาแปดปีมาช่วยนายอีกครั้ง”

จากนั้นเธอก็ถือกล่องยาออกไป

เส้นหมี่ตกใจอีกครั้ง！

เวลาผ่านไปนานมาก สายตาเธอยังจ้องหน้าประตูห้องนอนที่ไม่มีร่างนั้นแล้วอย่างตกตะลึง ในหัวกำลังเกลือกกลิ้งเหมือนพายุที่รุนแรง ไม่อาจสงบลงได้

เธอเป็นใครกันแน่？！！

แครอทไปแล้ว พี่ภาก็ตามลงไป สุดท้ายห้องนอนก็เงียบลง

แสนรักปิดประตูห้องนอนด้วยใบหน้าหม่นหมอง หันกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง ไม่นาน เส้นหมี่ที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยินเสียงไดร์ น่าจะไปเป่าผม