ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 263

พี่ภา？

นี่เธอถูกพากลับมาที่ตึกวังฬาหนึ่งแล้วหรือ？

ในที่สุดสติของเส้นหมี่ก็ค่อยๆ คืนกลับมา จากนั้นเธอที่นอนอยู่บนเตียง จึงเริ่มสำรวจบรรยากาศรอบๆ

สุดท้าย การมองสำรวจไปเรื่อยๆ แบบนี้ เธอดันเห็นว่าห้องนอนนี้มีสไตล์การตกแต่งด้วยโทนสีเย็นทั้งหมด ผนังสีเทาห้าสิบองศาแบบสามมิติ ด้านล่างเป็นพื้นกระเบื้องเคลือบหินอ่อนไวท์วอรากัสโทนสีเย็นเหมือนกัน ตู้เสื้อผ้าทำจากวัสดุแก้ว ไม่โปร่งใสนัก แต่บางครั้งก็สามารถมองเห็นเงาของเสื้อผ้าที่แขวนอย่างเรียบร้อยอยู่ด้านใน กลับทำให้มันดูมีคุณภาพอย่างมาก และหรูหราสุดๆ

ห้องนอนนี้……มันคือ……？

เส้นหมี่เบิกตาโตคู่นั้นทันที！

“คุณตื่นแล้วหรือ？”

เวลานี้เอง แสนรักที่ตกลงให้พี่ภาโทรหาหมออยู่ด้านนอก พอเข้ามาแล้ว เขาก็มองมาทางข้างเตียง เห็นเธอตื่นแล้ว

เส้นหมี่นิ่งไปอีกครั้งทันที

เธอคิดว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังฝันเสียอีก

ถ้าเธอจำไม่ผิดล่ะก็ ก่อนเธอจะเสียสติไป พวกเขาสองคนแตกหัก เขาจับเธอ ส่วนเธอ ก็ยอมรับทุกอย่าง ปล่อยให้เขาฆ่า

งั้นตอนนี้เกิดอะไรขึ้น？

เส้นหมี่มองผู้ชายคนนี้อย่างงุนงง

กลับเห็นว่า พอเขาเห็นตัวเองตื่นมา ก็เข้ามาที่ข้างเตียงโดยตรง จากนั้นยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ

เส้นหมี่：“……”

“อุณหภูมิปกติแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นอะไรแน่”แสนรักชักมือกลับ เห็นผู้หญิงคนนี้เอาแต่จ้องตัวเองเหมือนคนโง่ จึงพูดปลอบไป

แน่นอนว่าเขาไม่พูดกับเธอว่า ช่วงที่เธอหลับใหล เขาดูแลเธออย่างไร

ตอนที่พากลับมา นอกจากบาดเจ็บทั้งตัวแล้ว เสื้อผ้าก็ไม่เหลือชิ้นดี ดังนั้นเขาได้แต่ให้แครอทมาแล้ว ตรวจดูสถานการณ์ของเธอ พอแน่ใจว่ายังไม่ตาย จึงช่วยทำความสะอาดตัวเธอด้วยตัวเอง

การปฏิบัติแบบนี้ นอกจากลูกของเขาแสนรักแล้ว เธอก็เป็นคนแรก

แสนรักไปเทน้ำอุ่นมาให้ วางไว้ที่ตู้หัวเตียง

เส้นหมี่：“……”

มองน้ำแก้วนี้ แล้วก็มองดูท่าทางของชายคนนี้อีกครั้ง ในที่สุด เส้นหมี่ก็จะนั่งขึ้นมาจากเตียง

แต่ว่า พอเธอขยับ จู่ๆ ความเจ็บปวดจากช่วงท้องของเธอก็เข้ามา เธอส่งเสียงร้อง“โอ๊ย——”แล้วคืนตัวกลับไปอีกครั้งทันที

“……”

ในเวลาสั้นๆ นี้ สายตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเตียงเปลี่ยนไป จากนั้นโค้งตัวประคองเส้นหมี่ที่เหงื่อท่วมหน้า

“เจ็บหรือ？”

“อือ……”เส้นหมี่กะพริบตาจนน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ยอมรับ

คิดว่าเขาจะเห็นใจและสงสาร

ที่ไหนกันล่ะ พอเธอพูดจบ ชายหนุ่มที่ประคองเธอขึ้นมา และยังเอาหมอนมารองหลังเธอไว้ ก็พูดเสียดสีออกไปทันที

“ครั้งหน้าก็ทำให้ดีกว่านี้สิ แบบนี้ก็ไม่เจ็บแล้ว”

“อะไรนะ？”