ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 270

แต่ว่า ผู้หญิงในสาย จู่ๆ ก็ไม่ตื่นตระหนกสักนิด

“เส้นหมี่ เธอบ้าหรือไง？เรื่องอะไรก็เอามาไว้ที่ฉัน ต้นฉบับอะไร？ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่？”

“เธอไม่รู้？เธอไม่รู้จักแป้งร่ำ？”

“ใช่ ฉันไม่รู้จัก ทำไมเส้นหมี่？ตอนนี้เธอเปิดโปงตระกูลหิรัญชา เลยอยู่ไม่ได้แล้ว？งั้นให้ฉันช่วยเธอไหม？เห็นแก่ที่พวกเราเคยเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ช่วยชีวิตเธอสักหน่อย？”

ผู้หญิงคนนี้พูดถึงประโยคสุดท้าย ก็ทำเหมือนเป็นพระผู้ช่วยให้รอด บอกว่าจะช่วยชีวิตเส้นหมี่

เส้นหมี่ได้ยินแบบนี้ ก็โมโหมากจนเงียบลง

“โอเค แต่งฝัน เธอไม่ยอมรับไม่เป็นไร ฉันให้โอกาสเธอไปแล้วนะ ต่อไป เธอจะเห็นว่าตอนแรกเธอทำอย่างไร ตอนนี้ฉันก็จะให้เธอคืนอย่างนั้น ทุกบัญชีที่เธอทำกับเขาไว้ ฉันจะรับคืนมาให้หมดพร้อมดอกเบี้ย！ให้เธอรู้ว่าเสียใจสองคำนี้เขียนอย่างไร！！”

ประโยคหลังนั้น เสียงน่ากลัวมาก

เหมือนผุดออกมาจากนรก ด้านในมีแต่ความอาฆาตอันรุนแรง ไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด และจากสิ่งนี้ เมื่อก่อน เห็นแก่คุณลุงคุณป้าของเธอ จึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

น่าเสียดายที่ แต่งฝันยังคงไม่สนใจเธอ

อาจเพราะว่า เส้นหมี่ดูเป็นซาลาเปานิ่มๆ ไร้ประโยชน์สำหรับเธอตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยเชื่อเลยว่า คนแบบนี้ จะมีความสามารถมาทวงหนี้เธอได้

รับเงินคืนพร้อมดอกเบี้ย？

เส้นหมี่ เธอให้เกียรติตัวเองไปแล้ว

——

เส้นหมี่เตรียมออกไปข้างนอกตอนบ่าย

พี่ภาเห็น ก็จะห้าม：“คุณเส้นหมี่ คุณเจ็บแบบนี้แล้ว ยังจะออกไปอีก คุณอยู่ในบ้านเถอะนะคะ ถ้าออกไปอีก คุณผู้ชายจะตำหนิพวกเราได้”

เส้นหมี่ปวดหัว

หมดหนทาง สุดท้ายได้แต่โทรศัพท์หาแสนรัก

“ฮัลโหล คุณ……กำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า？”

วินาทีที่โทรศัพท์รับ เส้นหมี่ก็กังวลเล็กน้อย เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโมโห เธอจึงถามก่อนว่าตอนนี้ตัวเองรบกวนเขาหรือไม่？

เวลานี้ เป็นช่วงที่ยุ่งที่สุดของบริษัทพอดี

อีกอย่าง วันนี้ยังเป็นวันสุดท้ายก่อนวันหยุดปีใหม่ด้วย

แสนรักมองเอกสารบนโต๊ะที่กองเป็นภูเขา เปิดลำโพงโทรศัพท์แล้ว ก็ทำงานต่อไป ตอบสายไปด้วยว่า：“มีอะไร？”

พูอย่างกระชับจริงๆ

เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดอีกครั้ง เม้มริมฝีปาก แล้วจึงพูดอย่างกล้าหาญ：“ฉันอยากไปบ้านคุณลุงของฉันหน่อย วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบแปดของเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติจีนแล้ว ตามธรรมเนียมของเราที่นี่ ลูกสาวที่แต่งงานกับคนนอกพื้นที่ต้องให้ของขวัญเหล่านี้ก่อนปีใหม่”

เส้นหมี่หาเหตุผลมั่วๆ

แต่ในความเป็นจริง เธอกับธนาตย์ ถึงไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบพ่อและลูกสาว ตอนนี้เธอก็ไม่นับว่าแต่งงานกับคนนอกพื้นที่

ดังนั้น ความหมายของเธอ ตอนนี้คือเขาเห็นเป็นบ้านของตัวเอง จากนั้นก็ยอมรับความสัมพันธ์สามีภรรยาที่เขากับเธอยังคงรักษาต่อไปไปโดยปริยาย ใช่ไหม？

ชายหนุ่มที่กำลังลงชื่อบนเอกสารอย่างกระฉับกระเฉง ริมฝีปากบางๆ ยกขึ้นเป็นมุมอย่างสวยงามโดยไม่รู้ตัว“โอเค ให้ดลธีไปส่งคุณ”

“อ่า！ไม่ต้องๆ ฉันขับไปเองได้ คุณ……ถ้าให้ฉันขับรถสักคันได้ ฉันอยากไปเดินเล่นที่ซูเปอร์มาเก็ต ดูว่ามีอะไรขาย ถ้าดลธีตามไป เขาจะรำคาญได้”

เส้นหมี่รีบปฏิเสธ

เธอกลับไปหาคุณลุง แน่นอนว่าไม่ได้จะไปให้ของขวัญเขาจริงๆ เธอจะไปบอกเขาว่า แต่งฝัน สุดท้ายแล้วก็เป็นลูกสาวของเขา

โชคดีที่ ชายคนนี้ตกลงกับคำขออันนี้ของเธอ

ดังนั้นสิบนาทีถัดมา เธอจึงไปที่โรงรถแล้วเลือกปอร์เช่คาเยนน์สีขาวที่ดูค่อนข้างธรรมดา จากนั้นขับมันออกไปจากประตู

ดลธียืนอยู่หน้าประตูตึกวังฬาหนึ่งมองเธอหายไปบนถนน ก็กดไมค์ในหู：“ประธานครับ คุณเส้นหมี่ออกจากบ้านไปแล้ว ต้องตามไปไหมครับ？”

“อือ อย่าให้เธอเห็น แล้วก็ คุ้มกันความปลอดภัยของเธอก็พอ”

ชายหนุ่มที่กำลังยุ่งได้ยินคำนี้ ก็ไม่แปลกใจ

หลังจากเขาเหลือบมองข้อมูลฉบับนั้นที่ยังวางอยู่บนโต๊ะเกี่ยวกับก่อนการล้มละลายของบ้านผู้หญิงคนนี้นิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชานั้น ไม่มีความโกรธใดๆ มีแต่ ความสงบนิ่งเหมือนน้ำ

ในที่สุดเธอก็คิดได้แล้วว่าใครหักหลังเธอ？

นี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ริมฝีปากบางๆ ของเขายกเป็นมุมอย่างเย้ยหยัน แป๊บเดียว ก็เข้าสู่การทำงานอันแสนยุ่ง

ตอนที่เส้นหมี่มาถึงตระกูลอัครนันท์ ธนาตย์ถูกเข็นไปอาบแดดที่สวนสาธารณะ ในบ้านจึงเหลือแค่ป้าสาธินี และมีคนใช้อีกสองคนกำลังช่วยจัดห้อง

“เธอสองคน เอาโคมแดงแขวนตรงนี้ แล้วก็ บทกลอนก็ติดสามใบ ทุกบานประตูติดหนึ่งคู่นะ”

“ค่ะ คุณนาย”

คนใช้ได้ยิน ก็หยิบของไปทำงานทันที

เส้นหมี่กำนิ้วแน่น แล้วจึงมาที่ด้านหลังป้า“ป้า ฉันมีเรื่องจะคุยกับป้านิดหน่อย”

สาธินีหันหน้ามาแล้วเหลือบมองเธอนิ่งๆ

ผู้หญิงคนนี้เป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่านานแค่ไหนที่คุณไม่ได้เจอเธอ และไม่ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับเธอจะเปลี่ยนเป็นอย่างไร การแสดงออกของเธอ ก็ดูไม่ต้อนรับเสมอ

“เรื่องอะไร？”

“……ป้า พวกเราขึ้นไปพูดห้องป้าได้ไหม”เส้นหมี่กังวลเล็กน้อยว่าป้าจะรับไม่ไหว จึงเสนอออกไปให้คุยส่วนตัว

ดังนั้น ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ข้อตั้งที่คุณลุงไม่ได้บอก เส้นหมี่อยู่ที่ลานบ้านชั้นสอง พอเห็นตัวเองพูดจบแล้ว ป้าที่เย็นชาอยู่เสมอ เป็นครั้งแรก ที่สีหน้าเธอดูรุนแรงจนใกล้จะแตก