ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 274

จากนั้น แม้แต่รองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน เขาก็ขึ้นไปยังชั้นสอง มาถึงหน้าประตูห้องนอนที่สามารถมองเห็นแสงสว่างได้จากทางด้านนอก

“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

ในขณะที่ประตูห้องถูกเปิดออก ในห้องนอนที่สว่างด้วยแสงไฟสีส้ม ผู้หญิงที่กำลังอ่านหนังสืออยู่เป็นเพื่อนลูกทั้งสองคนที่ขดตัวกันอยู่บนเสื่อทาทามิ ก็เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆที่สะอาดสะอ้านและสวยงาม เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เขากลับมา เธอดีใจขนาดนี้เลยอย่างนั้นเหรอ?

แสนรักรู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที

ยืนอยู่นอกห้อง เขาถอดรองเท้า หลังจากนั้นขายาวๆก็ก้าวเดินเข้าไป “อืม อิคคิวเป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คงจะทานอะไรไป ฉันได้ยินรินจังบอกว่า อาสะใภ้ให้พวกเขากินเชอร์รี่ที่นำเข้ามาไปเยอะเลย เชอร์รี่ชื้น จะต้องแช่เย็น คงกินของเย็นๆมากเกินไป”

เส้นหมี่ยืนขึ้นมาจากเสื่อทาทามิ เตรียมจะลงไปทำอาหารว่างในตอนกลางคืนให้คนๆนี้

แต่เธอเพิ่งจะถึงตรงประตู ชายหนุ่มที่สัมผัสลูกชายอยู่ข้างๆเตียงให้แน่ใจว่าไม่ได้เจ็บป่วยแล้ว ก็เรียกเธอเอาไว้ : “ผมทานมาแล้ว วันนี้ที่บริษัทมีร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน วันสุดท้าย”

“อ๋อ”

เส้นหมี่หยุดแล้วเตรียมจะไปอยู่เป็นเพื่อนลูกต่อ

เธอไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร ก่อนหน้านี้ทำให้เขา ตอนแรกเริ่มเขาเป็นคนเรียก เธอก็ลงไปทำให้ ผลปรากฏว่าทำไปๆแล้ว ก็เป็นความเคยชินไปแล้วเหมือนกัน

เช่นนั้นตอนนี้เขาบอกว่าไม่ให้เธอทำ เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเช่นกัน

แต่คืนนี้ เธอกลับอยู่เป็นเพื่อนลูกต่อไม่ได้ เนื่องจากว่าผู้ชายคนนี้บอกแล้ว ว่าต้องให้เธอตามขึ้นไปกับเขา ให้เขาเห็นแผลของเธอว่าเป็นอย่างไร อย่าลืมว่าเธอก็ยังเป็นคนเจ็บคนหนึ่งอยู่เหมือนกัน

ผลปรากฏว่า คืนนี้ พวกลูกๆก็ทิ้งเอาไว้ให้พี่ภาดูแล

ส่วนเส้นหมี่นั้นก็อยู่ในห้องนอนของผู้ชายคนนี้อีกครั้ง

“คุณ....นี่ยาอะไรน่ะ? ทำไมคุณเอาให้ฉันแล้วถึงได้เวียนหัวขนาดนี้?”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง? ผมไม่ใช่หมอซักหน่อย เวียนหัวก็ขึ้นไปนอนบนเตียงสิ” หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เอาหลอดยาในมือโยนทิ้งไป แล้วอุ้มเธอขึ้นมาแล้วไปส่งลงบนเตียงของเขา

เส้นหมี่ : “……..”

พี่ภาที่อยู่ทางด้านล่างได้ยินความเคลื่อนไหวแล้วก็อุ้มหนูรินจังที่ต้องการหาแต่หม่ามี๊ไปยังห้องนอนของเธอ

ส่วนชินจังนั้นไม่ต้องสนใจ เด็กน้อยนั้นอยากใจจะขาดอยู่แล้ว

——

เช้าวันรุ่งขึ้น

เส้นหมี่นอนหลับสบายทั้งคืน แต่ตอนที่ตื่นมาในช่วงเช้ากลับรับรู้ถึงความตกใจไม่น้อย!

คุณพระ นี่เธอ....กอดอยู่นั้นคือคน ไม่ใช้หมอนอย่างนั้นเหรอ?!!

รูม่านตาของเธอมองไปยังชายหนุ่มที่ถูกเธอกอดเอาไว้เหมือนกับปลาหมึกอย่างสั่นไหว เช้าตรู่สมองของเธอก็ถูกกระตุ้นได้น่ากลัวเสียยิ่งกว่าแผ่นดินไหวสึนามิระดับสิบเสียอีก