ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 276

แต่ผู้ชายที่อยู่ทางด้านล่างนั้นกลับดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยามากมายนัก แครอทดึงเขา เขาก็สะบัดมือ เอาแขนของตัวเองให้หลุดออกจากเธอ

“ภายในสามวินาที หายไปจากตรงหน้าผมซะ”

“ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าลืมไปหาฉันแล้วกัน อ่อ ใช่สิ คุณเอาเงินมาให้ฉันยืมหน่อยสิ พ่ออายัดบัตรของฉันอีกแล้ว”

แล้วจู่ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็ยืนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากแล้วเอ่ยขึ้นมาแบบนี้

หน้าผากของแสนรักมีเส้นเลือดผุดขึ้นมา ทนไม่ได้ ในที่สุดเขาก็มองมาทางเธออีกครั้ง : “คุณทำอะไรอีก? ก่อนที่คุณจะมาพ่อคุณก็ให้คุณไปแล้วห้าล้าน คุณเพิ่งจะกลับมาได้เท่าไหร่ ก็ถูกเขาอายัดบัตรไปอีกแล้ว?”

“โทษฉันเหรอ? ห้าล้านมันพออะไรล่ะ? คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันซื้อน้ำยาทดลองขวดนึงก็เป็นหลักล้านแล้ว? ห้าล้าน ก็พอซื้อแค่ห้าขวดเท่านั้นแหล่ะ!!”

“…..ยัยบ้า”

“……….”

ตอนที่เส้นหมี่กลับไปห้องนอนในตอนสุดท้าย หูของเธอก็ได้ยินสองคำนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชาย

ยัยบ้า เขาพูดว่าเธอบ้า

แต่คำแบบนี้ ทำไมเธอฟังแล้วรู้สึกถึงความหงุดหงิด จำใจ และยังมีความเอ็นดูอยู่เล็กน้อยด้วยกัน?

เส้นหมี่กลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง มองดูใบหน้าที่มืดสลัวของตัวเองในกระจก เป็นเวลานาน เธอถึงได้พบกับความอิจฉาที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนกับไม้เลื้อยที่โตขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

พวกเขาทำไมถึงได้ดูคุ้นเคยกันขนาดนี้?

แม้แต่การใช้เงินของแครอท ผู้ชายคนนี้ก็รู้ อีกทั้งได้ยินน้ำเสียงของเขาเมื่อครู่ดูเหมือนกับว่าการถูกอายัดบัตรของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มีมาหลายครั้งแล้ว

ในช่วงแปดปีของพวกเขา เป็นความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่?

เส้นหมี่รู้สึกอิจฉามาก

ตรงจุดนี้กับแป้งร่ำเมื่อก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยมีมาก่อน

สุดท้ายแล้วแสนรักก็ไปกับแครอท

คุณท่านเรียกให้แครอทมาจริงๆ ที่งานเลี้ยงของตระกูลโรแกนแสนรักเคยเกิดอาการที่ไม่สามารถควบคุมจิตใจได้ ดังนั้น คุณท่านจึงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย จึงเรียกให้แครอทมา

ตอนที่เส้นหมี่ลงมานั้นก็ไม่เห็นเขาแล้ว และก็ไม่ได้ถามด้วยเช่นกัน

พี่ภา วันนี้จะทำอะไรไหมคะ?

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง คุณผู้ชายสั่งเอาไว้แล้ว รอเขากลับมาจะไปเยี่ยมคุณพ่อกับคุณ ทางพี่นี่ให้ช่วยคุณเตรียมขนมเอาไว้ คุณลองดูว่าจะถือไปด้วยกันได้หรือเปล่า?”

“อ๊า?”

เส้นหมี่รู้สึกอึ้งไป ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่บ้าง

ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ด้วย?

เธอรู้สึกจุกมากอยู่ตรงหน้าอก ก็เหมือนกับจู่ๆถูกคนมาย้ายก้อนหินก้อนนั้นออกไป เธอไม่อยากยอมรับ แต่อารมณ์ความรู้สึกของเธอนั้นก็ดีขึ้นมากในทันที

“ค่ะ”