ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 278

เดิมทีเธอคิดว่าจะให้ความช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที แต่สุดท้ายแล้ว ก็กลายเป็นการซ้ำเติม

เดิมทีเธอคิดว่าเป็นการมีคุณธรรมที่สูงส่ง จนถึงสุดท้ายแล้ว ก็กลายมาเป็นเรื่องตลกที่น่าเศร้า เธอใสซื่อบริสุทธิ์มาก แต่เขากลับไม่ได้เห็นเธอเป็นคนเลยเสียด้วยซ้ำ

ช่างน่าขำเสียจริงๆ!

สุดท้ายแล้วเส้นหมี่ออกมาอย่างไรนั้น เธอก็ไม่รู้เลย เธอจำได้เพียงแค่ว่าตัวเองลากทั้งสองขาที่เหมือนกับเทตะกั่วเอาไว้ออกมาแล้วนั้น ได้สติขึ้นมาแล้ว ก็พบว่ายืนอยู่ตรงหน้าเรือนจำที่เพิ่งจะมาไปเมื่อช่วงเมื่อกลางวันนี้

“พ่อ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ควรทำแบบนี้ ถ้าหากเวลาสามารถกลับมาใหม่ได้อีกครั้ง หนูจะต้องไม่เลือกแบบนี้อย่างแน่นอน”

เส้นหมี่ยื่นมือออกไปในความมืดที่ไม่เห็นนิ้วทั้งห้า แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเรือนจำ

และในวันนี้ตอนที่เธอเข้าไปด้านใน

เธอกลับบอกับพ่อที่อยู่ข้างในว่า ตอนนี้เธอสบายดี เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยกับการตัดสินใจในตอนนั้น

นี่ช่างน่าเยาะเย้ยขนาดไหนกัน!

เส้นหมี่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากไร้ที่พึ่ง คุกเข่าอยู่ตรงนี้ไม่รู้ว่านานขนาดไหน

ตอนที่แสนรักถูกปลุกให้ตื่นจากการสะกดจิตนั้นก็เป็นเวลาหลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมง

เขาลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา ถูกสะกดจิตเป็นเวลานานเกินไป ตอนแรกเริ่มปรากฏอาการงุนงงในช่วงสั้นๆ จนกระทั่งหลังจากนั้นไม่กี่นาที ความรู้สึกการรับรู้ของเขาก็ค่อยๆกลับมา เห็นแสงไฟภายในห้องสว่างอยู่ รูม่านตาของเขาก็หดลง แล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที

“แครอท! คุณให้ผมหลับไปนานขนาดไหนกันแน่?” น้ำเสียงของเขาดุดันมาก แต่แค่คิดก็รู้แล้ว ถึงอารมณ์ในเวลานี้ของเขา

หลังจากที่เส้นหมี่เดินไปด้วยความตกตะลึงแล้ว เดิมทีแครอทก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง เมื่อเห็นท่าทางของเขาเป็นแบบนี้แล้ว สีหน้าก็ยิ่งรู้สึกเครียดขึ้นมาในทันที

“ฉันก็แค่อยากจะให้คุณหลับสบายๆ คุณดูสิว่าคุณไม่ได้หลับมานานขนาดไหนแล้ว”

“…….”

จ้องมองผู้หญิงคนนี้แล้ว หลังจากที่แสนรักลงมาจากเตียงแล้วนั้น หยิบเอาเสื้อคลุมของชุดสูทที่วางอยู่ข้างๆเก้าอี้ออกไปทันที

นี่ก็ไปแล้ว?

ถ้าอย่างนั้นเธอจะบอกเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่บอกกับเขาดีหรือเปล่า?

แครอทลังเลอยู่พักหนึ่ง

แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา แต่ก็เห็นผู้ชายคนนี้ออกจากบ้านไป จนกระทั่งรถของเขาหายไปในความมืดมิด

“หมอแครอท พวกเราไม่บอกกับคุณแสนรักว่าภรรยาของเขามาที่นี่เหรอคะ? สีหน้าตอนที่เธอออกไปนั้นดูแย่มากเลยนะคะ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

ผู้ช่วยที่อยู่ทางด้านหลังเห็นแล้ว ก็อดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

แครอทได้ยินแล้วสีหน้าก็หนักหน่วงลงมาในขณะนั้นเลย!

“บอกอะไรล่ะ? เธอมาหาฉัน ไม่ได้มาหาเขาซักหน่อย ฉันก็เพียงแค่ทำตามความปรารถนาของเธอ บอกเรื่องที่เธออยากรู้กับเธอไป เธอรับไม่ได้แล้วจะโทษใครล่ะ?”

เธอรู้สึกโกรธเคืองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หากเป็นเมื่อก่อน อารมณ์แบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นกับตัวเธอโดยเด็ดขาด

แสนรักขับรถกลับมายังเรืองรอง

ขณะที่กำลังจะเข้าไปหาเส้นหมี่ในคฤหาสน์ อธิบายเรื่องที่วันนี้ไม่ได้กลับมาตรงเวลาเพื่อที่จะไปเยี่ยมคนที่ถูกคุมขังกับเธอได้ จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล?”

“ท่านประธานครับ แย่แล้วครับ แต่งฝันตายแล้วครับ!”

เป็นเสียงของดลธี กลางดึกที่หนาวเหน็บ เหมือนกับฟ้าผ่าลงมากลางอากาศ แสนรักได้ยินคำพูดนี้แล้วในหูนั้นก็ดูเหมือนกับจะมีเสียงอื้ออึงดังขึ้นมาในทันที

“ตายแล้ว? ฉันไม่ได้ให้นายฆ่าเธอนะ!”

“ครับ ผมไม่ได้ลงมือเหมือนกัน แต่ เมื่อครู่นี้หลังจากที่เธอทะเลาะกับพ่อแม่เธอ ก็วิ่งออกมาจากบ้าน แล้วก็พบว่ามานอนตายอยู่บนถนนแล้ว ข้างๆมีคนของเรายืนอยู่ด้วยพอดี”

ดลธีรีบอธิบายเรื่องนี้

ดูเหมือนว่าเขาเองก็พยายามที่จะบอกว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เหมือนกัน

แต่จากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมาว่า “ตรงที่แต่งฝันตายนั้นมีคนของตระกูลหิรัญชาอยู่ด้วย”ก็ดูซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงมากแล้ว

ความเยือกเย็นของแสนรักนั้นเพิ่มขึ้นมาจากทางด้านหลัง ในที่สุด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างดูแย่ขึ้นมาท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิดนี้

“ถ้าอย่างนั้นนายยังทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปสืบเรื่องนี้อีก?!!”

“สืบเรียบร้อยแล้วครับ แต่ท่านประธาน สาธินีตามออกมาแล้ว เธอเห็นฉากนี้กับตาตัวเอง เกรงว่า.....”

“ปึง--”

ไม่มีเสียงแล้ว ตามมาด้วยเสียงที่ผู้ชายคนนี้เขวี้ยงโทรศัพท์มือถือลงพื้นด้วยความโมโหที่ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์เอาไว้ได้

ขว้างเสร็จแล้วนั้น นิ้วมือก็สั่นเทาเล็กน้อย

แต่งฝันตายแล้ว และตรงนั้นยังมีคนของตระกูลหิรัญชาอยู่ด้วย ทั้งหมดนี้ถูกสาธินีเห็นเข้าพอดีอีกด้วย

แสนรักดึงสติกลับมา ในหัวนั้นมีความคิดที่พรั่งพรูออกมา แล้วรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ เขารีบหาตัวผู้หญิงคนนั้นให้ได้โดยเร็ว หลังจากนั้นก็จะต้องอธิบายเรื่องราวกับเธอให้ชัดเจน

แต่หลังจากที่เขาเข้าไปแล้วกลับไม่พบเธอ

“คุณผู้หญิงล่ะ?”

“เธอออกไปหาคุณนี่คะ? คุณผู้ชาย ไม่เจอเธอเหรอคะ?”

พี่ภารีบออกมาจากห้องของเด็กๆ เห็นเจ้านายที่มีท่าทางร้อนรนแล้วก็รู้สึกแปลกใจมาก

แสนรักชะงักไป

เธอไปหาเขาแล้ว? ไปหาเขาที่ไหน?

ทันใดนั้นในหัวของเขาก็แวบขึ้นมาว่าที่เขาเพิ่งจะกลับมาจากทางแครอทเมื่อครู่นี้ ความผิดปกติของเธอที่ไม่ได้มีความยึดติดกับตัวเองไม่ยอมปล่อยง่ายๆแบบนั้น และลางสังหรณ์ที่อยู่ในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้นมา

“คุณผู้ชาย?”

พี่ภาที่จู่ๆก็เห็นสีหน้าท่าทางของเจ้านายหนุ่มคนนี้เปลี่ยนไปเป็นดูแย่ขึ้นมา จึงอดที่จะเริ่มไม่สบายใจขึ้นมาไม่ได้

แต่เขากลับไม่ได้สนใจเธอ

เขาหยิบกุญแจ แล้วทิ้งคำพูดเอาไว้กับเธอเพียงประโยคเดียวว่า “ให้ดูแลเด็กทั้งสามคนให้ดี”หลังจากนั้นเขาก็หันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ในความคลุมเครือไม่ชัดเจนนี้ สามารถรู้สึกได้ถึงเขาได้สูญเสียความสงบนิ่งก่อนหน้านี้ไปแล้ว

คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?

อย่าเป็นแบบนี้เลย เด็กๆทั้งสองคนสามารถเดินมาถึงขั้นนี้ได้แล้วไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ พระเจ้าจะปล่อยพวกเขาไปไม่ได้เลยใช่ไหม?