ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 279

พี่ภารู้สึกเป็นห่วงมา

แต่เธอไม่รู้ว่าระหว่างทั้งสองคนที่เธอภาวนาอยู่นั้นมีเรื่องราวมากมายมากั้นไว้ หลายๆครั้งที่ไม่ใช่จะเป็นไปตามที่พวกเขาพูดไว้ แล้วก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถควบคุมได้ด้วยเช่นกัน

ตอนใกล้ช่วงเช้ามืดถึงได้รับข่าวนี้ หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็รีบไปโดยที่ไม่ได้สนใจกับความจนตรอกของตัวเอง

ผลปรากฏว่า เธอเพิ่งจะถึงโรงพยาบาล สาธินีป้าของเธอก็ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าเธอไปหนึ่งที!

“แกไสหัวไปซะ! ไสหัวไปสิ! ฉันไม่อยากเห็นแกอีกแล้ว ไสหัวไป!!”

นี่เป็นครั้งแรกที่พูดแรงๆกับเธอแบบนี้ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ตีเธอด้วยเช่นกัน

เส้นหมี่รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่างกาย

เธอไม่สนใจความรู้สึกเจ็บบนแก้ม แล้วก็ไม่สนใจกลิ่นคาวที่ออกมาจากมุมปากด้วยเช่นกัน เธอจับแขนของป้าเธอแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเสียงดังตุบ

“ไม่ใช่แบบนี้นะคะป้า ป้าฟังฉันอธิบายนะ ฉันไม่ได้....ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้เธอมาตายจริงๆ”

“ไม่อย่างนั้นเหรอ?”

ดวงตาที่แดงก่ำเป็นเลือดของสาธินีนั้นจ้องมองเธอ “ถ้าไม่ใช่แล้วแกให้คนของแสนรักไปคอยเฝ้าอยู่ตรงหน้าบ้านฉันทำไม? ไม่ใช่ว่าแกร่วมมือกับเขามาจัดการแต่งฝันหรอกเหรอ? เธอเชื่อฟังคำพูดของแกอย่างว่าง่ายให้แกเอาความทรงจำไปก็มากพอแล้ว นี่ไม่เชื่อฟังก็ฆ่าเธอไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้ค่ะ!”

“ไม่ใช่แบบนี้? เส้นหมี่ จนถึงตอนนี้แล้วยังจะมาเถียงข้างๆคูๆอีกเหรอ? นั่นฉันเป็นคนเห็นกับตานะ!!ฉันเห็นว่าเธอตายในมือของคนตระกูลหิรัญชา ฉันตาบอดอย่างนั้นเหรอ? หะ?”

สาธินีตวาดออกมาอย่างคนที่เป็นโรคฮิสทีเรียไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ใบหน้าที่จืดชืดเยือกเย็น เวลานี้ที่ปรากฏออกมานั้นแดงฉาดด้วยความดุดันโหดร้าย และความเคียดแค้นที่แทบอยากจะสับร่างของเส้นหมี่ให้แหลกละเอียด

เส้นหมี่ตกตะลึงไป

ในที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดออกมาแล้ว ในดวงตาที่เต็มไปด้วยหวาดกลัวและสิ้นหวังเหลือเพียงแค่น้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น

คุณลุงก็ไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน

เขากำลังจัดการเรื่องเอาแต่งฝันเข้าหอประกอบพิธีฌาปนกิจ โดยแทบจะไม่แม้แต่จะมองเส้นหมี่เลย

ใช่ ต่อให้แต่งฝันจะไม่ดีแค่ไหน แต่นั่นก็คือลูกสาวแท้ๆของพวกเขา

เส้นหมี่หลับตาลง

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่ยังมีหยดน้ำตาอยู่บนขนตานั้น ได้เปลี่ยนไปอย่างแดงก่ำด้วยความเยือกเย็นไปแล้ว เธอลุกขึ้นยืน แล้วก็หายไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

และพอดีกับที่เวลานี้แสนรักก็มาถึงที่นี่พอดี

เขาเห็นปอร์เช่ คาเยนน์คันคุ้นเคยที่เตรียมกำลังจะขับออกไปจากที่จอดรถ จากนั้น เขาก็ขับรถคันนี้ของตัวเองไปขวางเอาไว้ให้ ขณะที่กำลังจะออกจาโรงพยาบาลจึงดักเธอเอาไว้ตรงนั้น

“เส้นหมี่ คุณอยู่ที่นี่จริงๆ คุณรู้หรือเปล่าว่าผมตามหาคุณตั้งนาน!”

เขาขวางเธอเอาไว้ เห็นว่าคนที่อยู่ในรถเป็นคนที่เขาหาอยู่จริงๆ ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา เขาลงจากรถแล้วเดินไปทางเธอ