ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 294

ว้าวนี่มันสุดยอดมาก!

อีริคกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นทันที"คุณสวยใสคุณทำให้ผมมองคุณใหม่ตอนนี้ผมต้องยอมรับความสามารถของคุณจริงๆคุณรู้มั้ยว่าวันนี้พวกเขาสูญเสียไปเท่าไหร่"

เส้นหมี่ยิ้มอย่างสงบ"ตามราคาหุ้นของพวกเขาน่าจะเสียหายไปประมาณหลายร้อยล้านใช่ไหม"

"ใช่พันล้าน!คุณสวยใสคุณสุดยอดมากจริงๆแข็งแกร่งกว่าผมเมื่อก่อนอีกคุณมีความสามารถขนาดนี้ผมต้องรับคุณอยู่แล้ว!"

เจ้าพ่อแห่งวงการการเงินยักษ์ใหญ่ตัดสินใจทันทีเพื่อที่จะรับเส้นหมี่เข้ามาอยู่ในองค์กรของเขา

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ

ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว

จากนั้นเธอก็ถูกเชิญอย่างเป็นทางการให้เข้าไปในคฤหาสน์และเมื่อเข้าไปถึงคนของอีริคก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับเธออย่างยิ่งใหญ่

และในงานนั้นเขาก็ยังเชิญเพื่อนร่วมธุรกิจของเขาหลายคนมาร่วมงาน

แน่นอนว่าเป็นคนที่ควบคุมตลาดในแวดวงการเงินอย่างแท้จริงแขกที่มามีหลายหลายคน

"พี่เป็นอะไรไปทำไมดูไม่ค่อยมีความสุข"

เมื่อถึงช่วงงานปาร์ตี้เส้นหมี่ก็ถือแก้วไวน์ชนกับแขกเล็กน้อยก่อนจะพูดคุยกันนิดหน่อยและปลีกตัวออกมาเมื่อเห็นอย่างนั้นปอร์เช่จึงเดินมาหาเธอและถามด้วยความเป็นห่วง

เส้นหมี่ขมวดคิ้ว"ฉันกำลังรอข่าว"

"ข่าวอะไร"

"ข่าวของหิรัญชากรุ๊ปเมื่อกี้ฉันทำให้บริษัทสูญเสียเงินไปพันล้านทำไมตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหว"

ปอร์เช่ตะลึงครู่หนึ่ง"พี่อยากให้พวกเขามีการเคลื่อนไหวหรอแต่ถ้าเขาเคลื่อนไหวจะไม่เป็นประโยชน์ต่อเราถ้าสำนักงานตรวจความมั่นคงทางการเงินพบเข้าคนที่ทำผิดกฎหมายอย่างอีริคจะต้องชดใช้เป็นสองเท่าแล้วยังมีโอกาสติดคุกเราจะทำยังไง"

เส้นหมี่"…"

เธอกระวนกระวายไม่รู้จะพูดยังไงดี

สิ่งที่ปอร์เช่พูดมันก็ถูกถ้าอีริคล้มลงจะไม่เป็นผลดีกับพวกเขาเลย

แล้วทำไมเธอถึงเอาแต่คิดเรื่องนี้

หรือจนถึงตอนนี้เธอก็ยังปล่อยผู้ชายคนนั้นไปไม่ได้

ไม่ไม่มีทาง!

เธอเจ็บปวดมายังไม่พออีกหรอพยายามมายังไม่พออีกหรอแค่พันล้านมันจะเท่าไหร่กันเชียวถึงจะทำให้เขาล้มละลายตายอยู่ตรงหน้าเธอก็จะไม่แม้แต่ขมวดคิ้ว

เส้นหมี่กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นพี่คณาธิปก็เดินเข้ามาหาเธอไปทำความรู้จักกับคนเหล่านั้นเธอจึงถือแก้วไวน์แล้วเดินตามเขาไป

ปอร์เช่มองอยู่เงียบๆ

ไม่มีใครสังเกตเลยว่าขณะที่เธอหันหลังไปดวงตาที่ดูขี้ขลาดของเด็กชายก็กลายเป็นนิ่งสงบในทันใดเขามองตรงไปที่หญิงสาวดวงตาสีดำขลับราวกับหยกขยับเล็กน้อยพร้อมกับสายตาเย็นชาดุจหิมะน้ำแข็งก็เริ่มเปล่งประกายขึ้น

ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆแต่มันชัดเจนมาก

….

คืนนั้นเส้นหมี่ดื่มจนเมาก่อนจะพากลับเมื่อเข้ามาในห้องเธอก็ไม่แน่ใจว่าเพราะตอนกลางวันได้ทำเรื่องไม่ดีหรือเปล่าเจ้าหนี้ของเธอถึงได้มานั่งไขว่ห้างอยู่ในห้องอย่างนี้

แม่เจ้า!

เธอตกใจจนก้นกระแทกพื้น

ภาพลวงตาต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ

เธอสัมผัสได้ว่าหน้าผากของเธอเริ่มมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นมาด้วยความกลัวเธอจึงบอกตัวเองว่านี่เป็นความฝันเธอน่าจะดื่มหนักเกินไปสายตาถึงได้พร่าเบลอแบบนี้

แต่ตอนที่เธอกำลังจะลุกจากพื้นเธอก็เห็นรองเท้าหนังของผู้ชายคู่หนึ่งกำลังเดินมาตรงหน้าเธอ

"คืนนี้สนุกไหม"

"หืม"

"ทำเงินได้เป็นพันล้านรู้สึกดีมากใช่ไหม"

ชายหนุ่มมองเธอลงมาจากข้างบนร่างใหญ่สูงเหมือนหอคอยเหล็กเหงาสูงใหญ่ของเขาสามารถบังตัวเส้นหมี่ที่อยู่บนพื้นไว้ได้ทั้งตัว

น่ากลัวมาก

เส้นหมี่หดตัวลงทันทีจากหน้าที่แดงเพราะดื่มมามากตอนนี้เริ่มขาวด้วยความกลัว"ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันต้องเข้าไปในนั้นจะให้ฉันทำยังไง"

"แล้วยังไง"

"แล้ว…แล้ว…"

เส้นหมี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผู้ชายคนนี้ก็อุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นน้ำหนักตัวของเธอเบามากจึงทำให้สามารถเข้าสู่อ้อมแขนเขาได้อย่างง่ายดาย!

"…"

"พูดมาสิทำไมไม่พูดแล้วแล้วยังไงต่อ"

สุดท้ายผู้ชายที่อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนก็ก้มใบหน้าหล่อเหลาลงมากดดันเธอระหว่างทั้งสองคนเหลือเพียงลมหายใจที่ร้อนแรงและแข็งแกร่งจนสามารถควบคุมบรรยากาศทั้งหมดได้

ตอนนี้สมองของเส้นหมี่ขาวโพลนไปหมด

เธอถูกกักอยู่ในอ้อมแขนของเขาเหมือนลูกกวางน้อยด้วยความร้อนจากแอลกอฮอล์และความร้อนแรงของลมหายใจของผู้ชายคนนี้ในที่สุดเธอก็สูญเสียสติรับรู้ไป

"แล้ว…แล้วก็รอคุณมาจับฉันทำไมคุณไม่มาล่ะ"

"รอผมมัดจับหรอ"

"ใช่ฉันแก้แค้นให้คุณเขารังแกคุณฉันจะเอาคืน!"

ตอนนี้เธอเมาแล้วจริงๆถึงได้โบกมือกำหมัดเล็กๆขึ้นมาต่อหน้าหมาป่าคนนี้เธอบอกว่าเธอจะช่วยเขาแก้แค้นด้วยสายตาไร้เดียงสา

ตอนนี้ไม่มีแล้วความเฉียบแหลมและเย็นชาเหมือนตอนที่มีสติ

หัวใจของแสนรักอ่อนลง

เขาไม่สนใจอะไรแล้วหลังจากที่ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วเขาก็จูบเธออย่างละเมียดละไมอยย่างร้อนแรงจนค่อยๆลงสู่เตียง……