ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 304

ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดความอัดอั้นในใจช่วงนี้ออกมาจนหมด

อาจเป็นเพราะน้องชายคนนี้คือครอบครัวของเธอ และเป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่เธอสามารถระบายด้วยได้ในตอนนี้

ปอร์เช่ไม่พูดอะไรอีก ดวงตาหลังเลนส์แว่นของเขามืดลึกลงยิ่งกว่าเดิม ราวกับถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำค้างแข็งสีขาว ไม่มีประกายในตาแม้แต่น้อย

ไม่ เขาไม่เข้าใจ

ไม่อยากเข้าใจมากกว่า

เพราะว่า พอเข้าใจแล้ว เขารู้สึกได้เพียงร่องน้ำที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีความหวังที่จะหลุดพ้นได้

ท้ายที่สุดปอร์เช่ก็กลับห้อง หลังจากนั้นเขาก็ไม่ออกมาเลยจนเช้าวันรุ่งขึ้น

เส้นหมี่ไม่ได้ใส่ใจ เธอคิดว่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้อาจจะแค่เหนื่อยในสองวันมานี้

คณาธิปเห็นเด็กชายคนนี้ไม่อยู่ เขาก็ดีอกดีใจขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินว่าเช้าตรู่วันนี้ปอร์เช่ยังไม่ตื่น เขาจึงวางแผนชวนเส้นหมี่ไปทานข้าวเช้าข้างนอก

“ปอร์เช่คงยังไม่ตื่น งั้นหลังกินเสร็จเราค่อยสั่งกลับมาให้เขาดีไหม”

“อย่างงั้น...”

เส้นหมี่ครุ่นคิด สุดท้ายเธอก็เห็นด้วยกับเขา

ดังนั้นนี่เป็นเดทแรกที่ทั้งสองคนได้ด้วยอยู่กันตามลำพังหลังจากมาถึงที่นี่

แน่นอน คำว่า “ออกเดท” เป็นเพียงแค่ความคิดของผู้ชายคนนี้เท่านั้น

“ตอนนี้คุณเริ่มทำสงครามที่นี่แล้ว แผนต่อไปของคุณคืออะไร? ถึงเมื่อวานปอร์เช่จะหามือปืนมาขู่จนอีริคหนีไป แต่ผมคิดว่าเขาไม่ปล่อยคุณไปแน่”

“อืม ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” เส้นหมี่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้น เธอก็ขมวดคิ้วทันที

จริงๆเธอก็คิดเรื่องนี้อยู่ แต่จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังคิดวิธีที่ดีในการแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้

อีริคเป็นเจ้าถิ่นของที่นี่

“เรากลับไปที่เมืองเคลียร์ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ อย่างไรก็ตาม หลังจากคุณเจรจาร่วมมือกับเอฟพี ได้ด้วยตัวเองแล้ว ผมเชื่อว่าชื่อเสียงของคุณจะกว้างขวาง แล้วต่อไปก็จะมีคนเข้ามาหาคุณเอง”

เมื่อคณาธิปเห็นว่าเธอเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขา เขาก็ดีใจมาก จึงเสนอความเห็นของตัวเองขึ้นมาอย่างระมัดระวังในทันที

แน่นอนว่าเขาคาดหวังให้เธอกลับไปกับเขา

ที่นี่ไม่ปลอดภัย

และที่สำคัญกว่านั้น เขาอยากอยู่เคียงข้างเธอในทุกๆวัน

แต่มันก็ทำให้เขาผิดหวัง เมื่อหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามไม่เห็นด้วย

“ไม่ กลับไปที่ไหนจะสะดวกเท่าที่นี่ เรื่องอีริค เดี๋ยวฉันลองคิดดูอีกทีล่ะกัน”

เส้นหมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากพูดจบ หลังจากนั้นก็ทานข้าวต่อ

คณาธิปเห็นเช่นนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกินข้าวอยู่ จู่ๆโทรศัพท์บนโต๊ะของเส้นหมี่ก็ดังขึ้น เธอเห็นดังนั้นจึงหยิบขึ้นมา “สวัสดีค่ะ ใครคะ”

“คุณสวยใส วันนี้คุณมีธุระเหรอ ทำไมคุณไม่มาทำงาน นี่ก็ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว “