ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 304

ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดความอัดอั้นในใจช่วงนี้ออกมาจนหมด

อาจเป็นเพราะน้องชายคนนี้คือครอบครัวของเธอ และเป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่เธอสามารถระบายด้วยได้ในตอนนี้

ปอร์เช่ไม่พูดอะไรอีก ดวงตาหลังเลนส์แว่นของเขามืดลึกลงยิ่งกว่าเดิม ราวกับถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำค้างแข็งสีขาว ไม่มีประกายในตาแม้แต่น้อย

ไม่ เขาไม่เข้าใจ

ไม่อยากเข้าใจมากกว่า

เพราะว่า พอเข้าใจแล้ว เขารู้สึกได้เพียงร่องน้ำที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีความหวังที่จะหลุดพ้นได้

ท้ายที่สุดปอร์เช่ก็กลับห้อง หลังจากนั้นเขาก็ไม่ออกมาเลยจนเช้าวันรุ่งขึ้น

เส้นหมี่ไม่ได้ใส่ใจ เธอคิดว่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้อาจจะแค่เหนื่อยในสองวันมานี้

คณาธิปเห็นเด็กชายคนนี้ไม่อยู่ เขาก็ดีอกดีใจขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินว่าเช้าตรู่วันนี้ปอร์เช่ยังไม่ตื่น เขาจึงวางแผนชวนเส้นหมี่ไปทานข้าวเช้าข้างนอก

“ปอร์เช่คงยังไม่ตื่น งั้นหลังกินเสร็จเราค่อยสั่งกลับมาให้เขาดีไหม”

“อย่างงั้น...”

เส้นหมี่ครุ่นคิด สุดท้ายเธอก็เห็นด้วยกับเขา

ดังนั้นนี่เป็นเดทแรกที่ทั้งสองคนได้ด้วยอยู่กันตามลำพังหลังจากมาถึงที่นี่

แน่นอน คำว่า “ออกเดท” เป็นเพียงแค่ความคิดของผู้ชายคนนี้เท่านั้น

“ตอนนี้คุณเริ่มทำสงครามที่นี่แล้ว แผนต่อไปของคุณคืออะไร? ถึงเมื่อวานปอร์เช่จะหามือปืนมาขู่จนอีริคหนีไป แต่ผมคิดว่าเขาไม่ปล่อยคุณไปแน่”

“อืม ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” เส้นหมี่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้น เธอก็ขมวดคิ้วทันที

จริงๆเธอก็คิดเรื่องนี้อยู่ แต่จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังคิดวิธีที่ดีในการแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้

อีริคเป็นเจ้าถิ่นของที่นี่

“เรากลับไปที่เมืองเคลียร์ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ อย่างไรก็ตาม หลังจากคุณเจรจาร่วมมือกับเอฟพี ได้ด้วยตัวเองแล้ว ผมเชื่อว่าชื่อเสียงของคุณจะกว้างขวาง แล้วต่อไปก็จะมีคนเข้ามาหาคุณเอง”

เมื่อคณาธิปเห็นว่าเธอเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขา เขาก็ดีใจมาก จึงเสนอความเห็นของตัวเองขึ้นมาอย่างระมัดระวังในทันที

แน่นอนว่าเขาคาดหวังให้เธอกลับไปกับเขา

ที่นี่ไม่ปลอดภัย

และที่สำคัญกว่านั้น เขาอยากอยู่เคียงข้างเธอในทุกๆวัน

แต่มันก็ทำให้เขาผิดหวัง เมื่อหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามไม่เห็นด้วย

“ไม่ กลับไปที่ไหนจะสะดวกเท่าที่นี่ เรื่องอีริค เดี๋ยวฉันลองคิดดูอีกทีล่ะกัน”

เส้นหมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากพูดจบ หลังจากนั้นก็ทานข้าวต่อ

คณาธิปเห็นเช่นนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกินข้าวอยู่ จู่ๆโทรศัพท์บนโต๊ะของเส้นหมี่ก็ดังขึ้น เธอเห็นดังนั้นจึงหยิบขึ้นมา “สวัสดีค่ะ ใครคะ”

“คุณสวยใส วันนี้คุณมีธุระเหรอ ทำไมคุณไม่มาทำงาน นี่ก็ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว “

“อะไรนะคะ”

เส้นหมี่มองโทรศัพท์อย่างงงงวย คิดว่าน่าจะโทรผิด

แต่แล้ว คนในสายก็เอ่ยพูดอีกครั้ง “คุณสวยใส รบกวนคุณมาหาคุณอีริคที่นี่ให้เร็วที่สุด เขามีโครงการสำคัญให้คุณทำ”

“พรวด...”

เส้นหมี่พ่นน้ำเต้าหู้ออกมาเต็มปาก

-

แสนรักกลับมาที่เมืองA และเมื่อเขากลับมาถึง เขาก็รีบร้อนไปที่โรงพยาบาลในทันที

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆอิคคิวถึงป่วย”

“ไม่รู้ครับ ช่วงที่คุณไม่อยู่บ้าน พวกเขาอยู่แต่ที่คฤหาสน์หลังเก่า ไม่รู้ว่าคุณท่านกมลภพตามใจพวกเขามากเกินไปหรือเปล่า ปล่อยให้พวกเขาเอาแต่เล่นและกินอย่างเต็มที่”

เคมีขับรถไปรับเขา หลังจากได้ยินเขาซักถามบนรถ ก็รีบเอ่ยอธิบายสถานการณ์

ช่วงนี้เด็กๆถูกคุณกมลภพพาไปจริงๆ เมื่อแสนรักไม่อยู่ เขาก็กังวลอยู่เสมอว่าเด็กๆอยู่ที่เรืองรองแล้วจะไม่ได้รับการดูแลที่ดี จึงพาไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่าเสียเลย

แสนรักขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรอีกเลย

ยี่สิบนาทีต่อมา ณ โรงพยาบาลราษฎร์ของเมือง

เดิมทีเขากำลังจะไปห้องพักผู้ป่วยเพื่อพบลูกชายของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อเขาเข้ามา เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มลูกชายของเขาออกมาจากในโรงพยาบาลอย่างยิ้มแย้ม

“แครอท? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่? คุณอุ้มลูกชายผมทำไม”

“หือ? แสนรักกลับมาแล้วเหรอ ลูกชายคุณป่วย ฉันเลยจะพาเขาไปรักษา โรงพยาบาลร้าย ๆ แบบนี้ช่วยอะไรไม่ได้ เชื้อรานิดเดียวก็ยังจัดการไม่ได้”

เมื่อแครอทเห็นว่าเป็นแสนรัก เธอก็แสดงความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเธอก็อุ้มเด็กไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินตรงมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

เคมีที่เข้ามาพร้อมกันตกใจเมื่อเห็นเช่นนี้ “คุณแครอทล้อเล่นเหรอครับ โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้รักษาเด็กคนเดียวไม่ได้? ไม่ใช่ว่าคุณแค่อยากพาเด็กออกไป? ผมบอกคุณไว้นะ ว่าเขาป่วยอยู่ คุณอย่าวุ่นวายอีกเลย”

เขากำลังขอร้องผู้หญิงคนนี้

คำพูดดูผิดแปลกไป

แต่ทว่าแสนรักไม่สนใจเรื่องนี้ เขาขมวดคิ้วไม่พูดอะไร ก้าวตรงไปข้างหน้าและอุ้มเด็กออกมาจากอ้อมกอดของผู้หญิงคนนี้

“อิคคิว?”

“แด๊ดดี้ กลับมาแล้ว...”

ทันทีที่ร่างเล็กๆอ่อนนุ่มอยู่ในอ้อมแขนของเขา แสนรักก็ตกใจกับอุณหภูมิที่ร้อนจัด ไม่ต้องพูดถึงเสียงที่อ่อนแรงราวกับลูกแมวของเขาเลย

แสนรักรู้สึกบีบหัวใจขึ้นมาทันที

ใบหน้าหล่อเศร้าหมอง เขารีบอุ้มลูกเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง

ไม่กี่นาทีต่อมา หัวหน้าแผนกกุมารเวชศาสตร์ของโรงพยาบาลก็มาถึง

“ประธานแสนรักครับ ตามการวินิจฉัยของโรงพยาบาลเรา คุณหนูชินจังเป็นโรคกระเพาะและลําไส้อักเสบจริงๆครับ แต่คุณผู้หญิงท่านนี้กล่าวว่าโรงพยาบาลของเราไม่ดีพอแล้วพาเด็กออกไป เราจะจัดการอย่างไรครับ?”

เมื่อผู้อำนวยการด้านกุมารเวชศาสตร์เห็นแสนรักอุ้มเด็กกลับมาอีกครั้ง เขาก็ระบายความคับข้องใจในทันที