ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 305

เมื่อแครอทได้ฟัง กลับลุกขึ้นในทันที “ก็ไม่ดีจริง ๆ เมื่อวานเขาป่วยกะทันหัน มาโรงพยาบาลของพวกคุณจนถึงตอนนี้ ยังไม่หยุดท้องเสีย นี่มันแสดงให้เห็นถึงอะไร? แสดงให้เห็นว่าพวกคุณยังหาสาเหตุของการเจ็บป่วยไม่พบ!”

“คุณ...”

หัวหน้าแผนกกุมารเวชโมโหจนตัวสั่น “นี่มันต้องมีกระบวนการของมัน มีที่ไหนพูดว่าหายก็หายเลย”

แครอทหัวเราะเยาะเย้ย “แน่นอนว่าได้ คุณรู้ไหม? เขาอายุแค่ห้าขวบ ถ้าหากหนึ่งวันหนึ่งคืนพวกคุณยังหยุดอาการท้องเสียของเขาไม่ได้ เขาจะเกิดอันตรายถึงชีวิต”

แสนรัก “...”

แค่เพียงประโยคนี้ ชายคนนี้มองไปทางเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนที่ไม่มีแม้แต่แรงจะลืมตาขึ้น เขาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีกะจิตกะใจจะฟังคำแก้ตัวของหัวหน้าแผนกกุมารเวชคนนี้อีกต่อไป

“พอแล้ว รีบไปเตรียมรถ”

“หา?”

เคมีที่อยู่ในห้องตรวจนี้ด้วยเมื่อได้ยินก็ตกตะลึง

แต่หลังจากที่แครอทได้ฟัง ก็หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสในทันที “ตกลง จะไปเดี๋ยวนี้ ฉันบอกแล้วว่าให้ไปกับฉัน นี่เป็นทางเลือกที่ฉลาดปราดเปรื่องมาก”

ผู้หญิงคนนี้มั่นใจในตัวเองขนาดนี้เสมอ

แต่ความเป็นจริง ไม่เชื่อคำพูดของเธอไม่ได้จริง ๆ เพราะว่าเธอก็เป็นหมอ และในบางขอบเขตบางด้าน ก็ยังเป็นระดับอัจฉริยะ

แสนรักพาลูกไปที่สถาบันวิจัยของแครอทด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด สิบกว่านาทีต่อมา เป็นไปตามความจริง หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ฉีดยาหนึ่งหลอดให้กับอิคคิวที่ใกล้หมดสติ ในไม่ช้า อาการของเขาก็ค่อย ๆ คงที่

“ดูสิ ฉันบอกแล้ว เขามีโรคเชื้อรา”

“เชื้อรา?” แสนรักเหลือบมองลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที “เชื้อราอะไร?”

“เชื้อราก็คือเห็ดไง แต่ก็น่าแปลกมาก ตามหลักการ ตอนนี้ตามท้องตลาดเห็ดที่สามารถกินได้ปลอดภัยทั้งหมด ทำไมลูกชายของคุณถึงได้รับพิษนี้นะ? เขากินตามอำเภอใจที่บ้านคุณปู่ของเขาหรือเปล่า?”

“...”

แสนรักไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพราะว่าช่วงนี้ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ

แครอทเห็นเขาไม่พูด จึงพูดต่ออีกครั้ง “สถานการณ์แบบนี้อันตรายมาก ถ้าหากคุณมาช้าอีกนิด เขาเกิดเรื่องขึ้นจะทำยังไง?”

จู่ ๆ เธอพูดขึ้นมาแบบนี้

แสนรักฟังแล้ว ก็หน้าซีดขาวขึ้นมาทันที

ไม่ เขาไม่มีทางให้ลูกของเขาเกิดเรื่องขึ้น

แต่ว่า วันนี้ก็เกือบเกิดเรื่องขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากเขากลับมาช้าอีกหน่อย ถ้าหากไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่แครอทคนนี้อยู่ที่นี่พอดี เช่นนั้นแล้วผลจะเป็นอย่างไร?

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างเตียงของลูกเป็นเวลานาน สีหน้าแย่ถึงจุดต่ำสุด

แม้แต่ฝ่ามือที่กุมมือเล็ก ๆ ของลูกไว้หลวม ๆ ก็เป็นเพราะตำหนิตัวเองและความรู้สึกผิด ในตอนนี้นิ้วมือกำแน่น เขากุมมือเล็กนี้ไว้ ข้อต่อนิ้วมือขาวไปหมด