ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 305

เมื่อแครอทได้ฟัง กลับลุกขึ้นในทันที “ก็ไม่ดีจริง ๆ เมื่อวานเขาป่วยกะทันหัน มาโรงพยาบาลของพวกคุณจนถึงตอนนี้ ยังไม่หยุดท้องเสีย นี่มันแสดงให้เห็นถึงอะไร? แสดงให้เห็นว่าพวกคุณยังหาสาเหตุของการเจ็บป่วยไม่พบ!”

“คุณ...”

หัวหน้าแผนกกุมารเวชโมโหจนตัวสั่น “นี่มันต้องมีกระบวนการของมัน มีที่ไหนพูดว่าหายก็หายเลย”

แครอทหัวเราะเยาะเย้ย “แน่นอนว่าได้ คุณรู้ไหม? เขาอายุแค่ห้าขวบ ถ้าหากหนึ่งวันหนึ่งคืนพวกคุณยังหยุดอาการท้องเสียของเขาไม่ได้ เขาจะเกิดอันตรายถึงชีวิต”

แสนรัก “...”

แค่เพียงประโยคนี้ ชายคนนี้มองไปทางเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนที่ไม่มีแม้แต่แรงจะลืมตาขึ้น เขาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีกะจิตกะใจจะฟังคำแก้ตัวของหัวหน้าแผนกกุมารเวชคนนี้อีกต่อไป

“พอแล้ว รีบไปเตรียมรถ”

“หา?”

เคมีที่อยู่ในห้องตรวจนี้ด้วยเมื่อได้ยินก็ตกตะลึง

แต่หลังจากที่แครอทได้ฟัง ก็หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสในทันที “ตกลง จะไปเดี๋ยวนี้ ฉันบอกแล้วว่าให้ไปกับฉัน นี่เป็นทางเลือกที่ฉลาดปราดเปรื่องมาก”

ผู้หญิงคนนี้มั่นใจในตัวเองขนาดนี้เสมอ

แต่ความเป็นจริง ไม่เชื่อคำพูดของเธอไม่ได้จริง ๆ เพราะว่าเธอก็เป็นหมอ และในบางขอบเขตบางด้าน ก็ยังเป็นระดับอัจฉริยะ

แสนรักพาลูกไปที่สถาบันวิจัยของแครอทด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด สิบกว่านาทีต่อมา เป็นไปตามความจริง หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ฉีดยาหนึ่งหลอดให้กับอิคคิวที่ใกล้หมดสติ ในไม่ช้า อาการของเขาก็ค่อย ๆ คงที่

“ดูสิ ฉันบอกแล้ว เขามีโรคเชื้อรา”

“เชื้อรา?” แสนรักเหลือบมองลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที “เชื้อราอะไร?”

“เชื้อราก็คือเห็ดไง แต่ก็น่าแปลกมาก ตามหลักการ ตอนนี้ตามท้องตลาดเห็ดที่สามารถกินได้ปลอดภัยทั้งหมด ทำไมลูกชายของคุณถึงได้รับพิษนี้นะ? เขากินตามอำเภอใจที่บ้านคุณปู่ของเขาหรือเปล่า?”

“...”

แสนรักไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพราะว่าช่วงนี้ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ

แครอทเห็นเขาไม่พูด จึงพูดต่ออีกครั้ง “สถานการณ์แบบนี้อันตรายมาก ถ้าหากคุณมาช้าอีกนิด เขาเกิดเรื่องขึ้นจะทำยังไง?”

จู่ ๆ เธอพูดขึ้นมาแบบนี้

แสนรักฟังแล้ว ก็หน้าซีดขาวขึ้นมาทันที

ไม่ เขาไม่มีทางให้ลูกของเขาเกิดเรื่องขึ้น

แต่ว่า วันนี้ก็เกือบเกิดเรื่องขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากเขากลับมาช้าอีกหน่อย ถ้าหากไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่แครอทคนนี้อยู่ที่นี่พอดี เช่นนั้นแล้วผลจะเป็นอย่างไร?

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างเตียงของลูกเป็นเวลานาน สีหน้าแย่ถึงจุดต่ำสุด

แม้แต่ฝ่ามือที่กุมมือเล็ก ๆ ของลูกไว้หลวม ๆ ก็เป็นเพราะตำหนิตัวเองและความรู้สึกผิด ในตอนนี้นิ้วมือกำแน่น เขากุมมือเล็กนี้ไว้ ข้อต่อนิ้วมือขาวไปหมด

“ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก แต่ในเมื่อคุณพาเด็กคนนี้มาบนโลกนี้แล้ว ก็ดูแลดี ๆ เงินสำคัญ? หรือว่าคนสำคัญ?”

แครอทบ่นอีกสองสามคำ

จากนั้นเธอก็เดินออกไป เอาเลือดของเด็กไปตรวจสอบ

เรื่องนี้ เธอยังรู้สึกว่าไม่ปกตินิดหน่อย

แสนรักนั่งอยู่ตรงนั้นไม่พูดไม่จา

แน่นอนว่าคนสำคัญ ถ้าหากให้เขาเลือก เขาจะต้องทิ้งทุกอย่าง มาเลือกเด็กสามคนนี้

แต่ว่ามีบางคนกลับไม่ต้องการพวกเขาแล้ว

คืนนั้น แสนรักเฝ้าอยู่ที่นี่

อิคคิวตื่นขึ้นมากลางดึก ลืมตาน้อย ๆ คู่นั้นที่สลบไปทั้งวัน เขาเห็นแด๊ดดี้ที่เฝ้าอยู่ด้านข้างเขา มือเล็กที่ยังไม่มีแรงขยับเขยื้อนเล็กน้อย

“แด๊ดดี้...”

“หืม?” แสนรักที่เพิ่งปิดตาลง ได้ยินเสียงของลูก ก็ตื่นขึ้นทันทีด้วยสัญชาตญาณ

“คิวคิว ลูกตื่นแล้ว? ดีจริง ๆ เลย รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?” เขาลุกขึ้นนั่งข้างเตียงของลูกอย่างเป็นกังวล จากนั้นก็ยื่นมือออกไปลูกหน้าเล็กของเขา

อิคคิวไม่เคยเห็นแด๊ดดี้เป็นกังวลขนาดนี้มาก่อน ทันใดนั้นเขาที่ป่วยหนักยังไม่หาย ดวงตาเล็กแดงก่ำด้วยความคับข้องใจทันที

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้...ไปไหนมา? แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ไม่ต้องการพวกเราแล้วใช่ไหม? แด๊ดดี้หม่ามี๊จะหย่ากันจริง ๆ ใช่ไหม?”

เขาร้องไห้แล้ว

หนุ่มน้อยที่ใช้ชีวิตอย่างลำบากที่ด้านนอกกับหม่ามี๊ในวัยเด็กคนนี้ ตอนนั้นยังไม่ร้องด้วยซ้ำ

หลังจากที่กลับมา เผชิญหน้ากับเรื่องต่าง ๆ ของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ แม้แต่พี่ชายและน้องสาวก็ยังอดกลั้นไว้ไม่ไหว เขาก็ยังไม่เสียน้ำตาสักหยด รักษาความร่าเริงความมองโลกในแง่ดีไว้

แต่ตอนนี้ เขาร้องไห้แล้ว

หัวใจของแสนดีแตกสลาย เขายื่นมืออุ้มอิคคิวขึ้นมาจากเตียง จากนั้นก็โอบกอดเขาไว้ในอ้อมกอด

“ไม่ใช่ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะไม่ต้องการพวกหนูได้ยังไงล่ะ? พวกหนูคือแก้วตาดวงใจของพวกเรา ต่อให้แด๊ดดี้ไม่ต้องการโลกทั้งใบแล้ว ก็ไม่มีทางไม่ต้องการพวกหนู”

“แต่ว่า หม่ามี๊ไม่กลับมาเลย หมามี๊ไม่ต้องการพวกเราแล้วใช่ไหม?”

ลูกยังคงน้ำตาไหลรินอยู่ในอ้อมกอดของเขา สายตานั้นมองดูแล้วน่าเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด เหมือนกับมีดเล่มหนึ่งแทงเข้าอย่างแรงตรงหัวใจ

แสนรักถอนหายใจในทันที คำพูดนั้น เขาก็พูดออกมาไม่ได้อีกแล้ว

เขาไม่รู้ บางทีอาจจะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ

เธอพูดแล้ว ว่าเธอไม่ต้องการพวกเขาแล้ว ไม่ใช่เหรอ?

จู่ ๆ แสนรักรู้สึกว่าในใจมีอะไรบางอย่างที่เริ่มพังถล่มลง เขาสูงส่งและแข็งแกร่ง สามารถควบคุมธุรกิจการค้าได้ และเข้าได้กับทุกฝ่าย แต่ว่า เขารู้สึกว่าความรู้สึกไร้อำนาจแบบนั้น มันเหมือนกับกระแสน้ำที่ม้วนตัวเองเข้าไป