ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 309

เส้นหมี่ไปส่งรินจังและชินจังที่โรงเรียนอนุบาลด้วยตัวเอง

ยังเป็นโรงเรียนอนุบาลโรงเรียนนั้น เพียงแต่คุณครูและผู้อำนวยการของที่นี่ถูกเปลี่ยนใหม่หมด เป็นคนที่หิรัญชากรุ๊ปควบคุมการรับสมัครด้วยตัวเอง

“หม่ามี๊ งั้นตอนบ่ายหม่ามี๊ต้องมารับพวกเรานะ”

หลังจากแม่ลูกคืนดีกัน หนูรินจังก็กลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ตามติดเธออีกครั้ง ตอนที่เข้าโรงเรียนอนุบาล เธอพูดด้วยเสียงน่ารัก สั่งให้เส้นหมี่มารับเธอตอนเลิกเรียน

แน่นอนว่าเส้นหมี่รับปากแล้ว

“จ้า แน่นอน ถึงเวลาหม่ามี๊เอาเค้กสตรอว์เบอร์รีที่ลูกรักชอบกินมากที่สุดมาด้วย แล้วก็ชินชิน วันนี้หม่ามี๊ทำขนมอบถั่วเขียวให้ลูก แล้วเอามาพร้อมกันดีไหม?”

“ดีครับ”

ชินจังที่เย็นชาน่ารัก เขาเม้มปากพยักหน้าอย่างซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่

จากนั้น เด็กน้อยสองคนก็เข้าโรงเรียนไป

เส้นหมี่พาทั้งสองคนไปส่งที่โรงเรียน แล้วก็กลับมาทันที เธอวางแผนว่าจะดูอิวคิวที่อยู่ที่บ้านหน่อย ว่าตกลงมีปัญหาอะไรกันแน่ ทำไมจนถึงตอนนี้เขาถึงยังไม่หายขาด?

แต่ว่า เธอคิดไม่ถึง หลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้านหลังเล็ก ที่ประตูบ้านมีคนสวมชุดดำสวมแว่นดำยืนอยู่หลายคน

“คุณเส้นหมี่ ท่านประธานสั่งมา ไม่ให้คุณเข้ามาที่นี่อีก”

“ทำไม?” เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที “ฉันเป็นแม่ของลูก ทำไมจะเข้าไปไม่ได้?”

“ท่านประธานบอกว่า เหตุผลคุณคิดเอาเอง เขาหวังว่าคุณจะออกจากที่นี่ไปตอนนี้ ไม่อย่างงั้น คุณมาจากที่ไหน เขาก็จะให้พวกผมโยนคุณกลับไปที่นั่น!”

บอดี้การ์ดพวกนี้ หน้าตาเย็นชา คำพูดโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกหลุดออกจากปาก

เส้นหมี่รู้สึกเหมือนโดนตีหัว!

ให้เธอคิดเหตุผลเอาเอง?

หรือว่า เขาหมายถึงคำพูดที่เธอเคยพูดว่าไม่ต้องการลูก ๆ แล้ว?

ไม่ นั่นเธอพูดมั่ว ๆ ทั้งหมด เธอไม่เคยคิดว่าไม่ต้องการพวกเขา คำพูดพวกนั้น พูดออกมาในตอนที่เธอกำลังโมโห พูดโดยไม่ได้ผ่านสมอง

เส้นหมี่ประหม่า เธอรีบอธิบายกับพวกเขา” “ไม่ใช่นะ พวกนายฟังฉันพูดก่อน คำพูดพวกนั้นเป็นคำโมโหที่ฉันเคยพูดกับประธานของพวกนายตอนทะเลาะกัน นั่นไม่ได้เป็นจริง”

“คุณพูดอะไรกับประธานของพวกเรา พวกเราไม่จำเป็นต้องรู้ ตอนนี้พวกเราได้รับคำสั่ง ว่าไม่ให้คุณเข้าใกล้ที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว คุณเส้นหมี่ ทางที่ดีคุณเชื่อฟังดีกว่าครับ!”

คำพูดประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงของบอดี้การ์ดพวกนี้ สามารถฟังออกได้ว่าไม่เกรงใจแล้ว

ในที่สุดเส้นหมี่ก็หน้าซีดขาวเป็นกระดาษ!

ผู้ชายคนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะโหดร้ายกับเธอถึงขั้นนี้?

แต่ว่านี่ก็โทษเขาไม่ได้ เป็นเธอที่พูดคำเหล่านั้นในตอนแรก และก็เป็นเธอที่สองเดือนมานี้ไม่สนใจไยดีลูก ๆ ตอนนี้เขาไม่ให้เธอพบ มีความผิดตรงไหน?

เส้นหมี่สิ้นหวังอย่างมาก มองดูบ้านเล็กหลังนี้ ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงได้เหมือนกับหุ่นเชิด ลากขาสองข้างที่ถูกกรอกตะกั่วเดินออกไปทีละก้าว ๆ