ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 310
กลับเป็นเพราะรออยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน คนที่เดินเข้า ๆ ออก ๆ เริ่มนินทาเธอ
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงอยู่ที่หน้าบริษัทพวกเราอยู่ตลอดเวลา?”
“ไม่รู้สิ ได้ยินว่ามาหาท่านประธานของพวกเรา”
“ท่านประธาน?”
มีคนซุบซิบถึงข่าวนี้ คนที่จ้องมองเธอพากันตกตะลึงในทันที จากนั้นสายตาไม่เป็นมิตรต่าง ๆ ก็กวาดมองมาทางเธอ
“แบบนี้เนี่ยนะ? อยากจะมาหาประธานของพวกเรา?”
“เกรงว่าเธอไม่ได้ส่องกระจกดูตัวเองเลยสินะ!”
“...”
เส้นหมี่ทำเป็นไม่ได้ยิน
แต่ว่าเมื่อฟ้าเริ่มมืดลง เธอเริ่มร้อนใจแล้วจริง ๆ เพราะว่าเธอนึกถึงเมื่อเช้าตอนไปส่งลูกสองคนที่โรงเรียนอนุบาลได้ ว่ารับปากพวกเขาแล้วว่าจะไปรับพวกเขา
ช่างเถอะ ไปรับลูกก่อนแล้วกัน เธอไม่สามารถผิดคำพูดกับพวกเขาได้อีกแล้ว
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ลากขาสองข้างที่ทั้งปวดทั้งเจ็บเดินจากไป แล้วเรียกรถแท็กซี่ไปโรงเรียนอนุบาล
ชั้นบนสุดของอาคาร เขากลับมาแล้ว และชายหนุ่มก็ทำงานอยู่ที่ห้องทำงานเป็นเวลานานแล้ว โทรศัพท์มีเสียงข้อความดังขึ้น
ดลธี “ท่านประธานครับ คุณเส้นหมี่กลับไปแล้วครับ”
แถมยังแนบรูปแผ่นหลังของผู้หญิงที่จากไป
ชายหนุ่มเห็นแล้ว ก็ทำแค่เพียงนั่งหัวเราะเย็นชาอยู่บนเก้าอี้ เขากดปิดโทรศัพท์ ในไม่ช้า ก็เริ่มหมกมุ่นกับการทำงานอีกครั้ง
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง จู่ ๆ ทางฝ่ายโรงเรียนอนุบาลก็โทรมา” “ท่านประธานครับ แย่แล้วครับ คุณเส้นหมี่มารับเด็ก ๆ พวกเราเกิดการปะทะกัน แล้วไม่ระวัง...ทำให้เธอบาดเจ็บ”
“นายว่าอะไรนะ?”
เพียงแค่ประโยคนี้ เสียงของชายหนุ่มคนนี้สูงขึ้นในทันที แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่สังเกตเห็น สีหน้าเรียบเฉยที่รักษามาทั้งวัน ทันใดนั้นหน้าตากลับเคร่งขรึมขึ้นมา!
บอดี้การ์ดที่อยู่ในสายตกใจจนตัวสั่น
“เป็น...เป็นเธอที่พุ่งเข้ามา พวกผมพาเด็ก ๆ ขึ้นรถ เตรียมจะขับออกไป แต่จู่ ๆ เธอกับเหมือนกับคนบ้าวิ่งตามมา พวกผมไม่ตั้งใจ...ไม่ตั้งใจชนเธอเข้าครับ”
“...”
จู่ ๆ สมองว่างเปล่า แม้แต่คิดก็ไม่ได้คิด ชายคนนี้โยนโทรศัพท์ทิ้ง จากนั้นก็หยิบกุญแจในลิ้นชักแล้ววิ่งออกไป
เคมีที่เตรียมจะเลิกงานเมื่อเห็นแล้วก็ตกตะลึงจนตาค้าง!
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
-
เส้นหมี่ถูกรถชนจริง ๆ
แต่ว่า อาการบาดเจ็บไม่ได้รุนแรงมาก เพียงแค่ขาถลอก แล้วก็ยังมีบาดแผลเล็กน้อยที่หน้าผาก
“คนชั่ว คนชั่วพวกนี้ ทำไมต้องชนหม่ามี๊ด้วย พวกนายไสหัวไปให้พ้นนะ ฉันไม่ต้องการเห็นพวกนาย!”
เด็กสองคนวิ่งลงมาจากรถตั้งนานแล้ว หนูรินจังพุ่งไปตรงหน้าหม่ามี๊ เมื่อเห็นว่าหน้าผากของหม่ามี๊ได้รับบาดเจ็บ เธอตาแดงก่ำในทันที จากนั้นก็หันไปตะโกนด่าบอดี้การ์ดกลุ่มนี้ขึ้นมา
ชินจังก็สีหน้าเคร่งขรึมมาก!
เขาแม้กระทั่งขี้เกียจจะพูด มีเพียงคำเดียวที่เล็ดลอดออกมาจากฟันเล็ก ๆ ของเขา “ไสหัวไป!”
พวกบอดี้การ์ด “...”
เส้นหมี่กลับห้ามพวกเขาไว้ เธอคลานขึ้นมาจากบนพื้น แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดแผลบริเวณหน้าผากลวก ๆ “พอแล้ว หม่ามี๊ไม่เป็นอะไร พวกหนูอย่าโกรธคุณอาพวกนี้”
“แต่ว่า...”
ชินจังอยากพูดอะไรบางอย่าง
แต่จู่ ๆ หม่ามี๊กับจับมือเล็กของเขาไว้ จากนั้นก็วางกล่องของขวัญที่หยิบขึ้นมาจากพื้นลงบนฝ่ามือของเขา
“ขอโทษด้วยนะ ชินชิน วันนี้หม่ามี๊มีธุระนิดหน่อย ไม่ได้ทำขนมอบถั่วเขียวให้ลูก นี่คือขนมที่หม่ามี๊ซื้อจากร้านขนมที่เขตเมืองเก่า เรียกว่าขนมหน้าแตก อร่อยมากเลยนะ หม่ามี๊กินขนมนี้โตมาเลยนะ”
“...”
ชินจังเป็นเด็กที่คิดถึงขนมซะที่ไหน
เขาคิดแค่อยากเจอหน้าหม่ามี๊แค่นั้นแหละ
สุดท้ายชินจังอ้าปากเล็ก ๆ รับขนมหน้าแตกที่หม่ามี๊ยื่นมาให้ เมื่อกินเสร็จ ถึงได้เม้มปาก มองไปทางบาดแผลของหม่ามี๊แล้วเอ่ยปาก “พวกเราไปโรงพยาบาลกัน”
“หา? โรงพยาบาล? ไม่ต้อง ๆ หม่ามี๊ไม่เป็นไร แผลเล็กแค่นี้เอง หม่ามี๊กลับไปก็สามารถจัดการได้ อ่อใช่ ชินชิน หม่ามี๊...อยากจะบอกกับลูกเรื่องหนึ่ง”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
อันที่จริงนี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่เธอยืนยันจะมาที่นี่ให้ได้
ในเมื่อตอนนี้ผู้ชายคนนั้นไม่ให้เธอเจอกับพวกเขาแล้ว งั้นเธอก็ต้องบอกกับพวกเขาก่อน ไม่อย่างงั้น พวกเขาก็เข้าใจผิดว่าหม่ามี๊ไม่ต้องการพวกเขาแล้วจะทำอย่างไร?
เส้นหมี่อดกลั้นความเสียใจไว้ แล้วพาลูกสองคนมาตรงหน้าตัวเอง
“ชินชิน รินจัง หม่ามี๊อาจจะ...อาจจะอยู่กับพวกหนูไม่ได้ชั่วคราว ระหว่างหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ยังไม่จัดการ แต่ว่าหม่ามี๊รับปากกับพวกหนู ว่าจะไม่มีทางแยกจากพวกหนู และจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเร็วที่สุดแน่นอนดีไหม?”
“...”
ชินจังได้ฟังประโยคนี้ แทบจะหมดความหวัง
ส่วนรินจัง เมื่อที่ได้ยิน ก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที “ไม่ หนูไม่ให้หม่ามี๊จากหนูไป หนูต้องการหม่ามี๊...”
เธอร้องไห้หนัก สองแขนเล็กเนื้ออวบแน่น กอดหม่ามี๊ไว้ไม่ยอมปล่อยมืออีกเลย
เส้นหมี่ “...”
และในตอนนี้เอง บนถนนหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ รถเบนท์ลี่ย์สีดำคันหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เห็นภาพนี้อยู่ไม่ไกล คนบนรถเหยียบคันเร่งเบา ๆ
ทันใดนั้นรถก็ “บรื้น” ขับมาแล้วหยุดลงไม่ไกลจากสามแม่ลูก
เส้นหมี่ที่กระวนกระวายใจกับการร้องไห้ของลูกสาวอยู่เมื่อได้เห็น เดิมทีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ก็หน้าซีดอย่างรุนแรงในทันที
ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก