ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 320

“โอเค ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็รีบนอนพักผ่อน”

ในเวลานี้อารมณ์ของแสนรักก็ดีขึ้น เขาเห็นว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เลยพูดทิ้งท้ายเตรียมที่จะเดินออกไป

เส้นหมี่พยักหน้า เธอโค้งตัวลงเพื่อที่จะเก็บกระดาษขาวขึ้นมาจากพื้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะไปโดนแผลที่อยู่บนร่างกาย ทันใดนั้นให้ส่งเสียงร้องออกมา เธอห้ามไม่ให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้

“เป็นอะไรหรอ?”

พอสิ้นเสียงผู้ชายที่เดินมาถึงปากประตูก็หันมามอง

เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยน รีบทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไร “ไม่เป็นไรๆ เก็บกระดาษน่ะ คุณกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานนะ”

เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่งั้นปากของเขาคงต้องต่อว่าเธอต่างๆนานาว่าเธอไม่ได้เรื่อง

แต่ว่าพอผู้ชายคนนี้ได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยืนหรี่ตาอยู่ตรงนั้น สายตามีเลศนัย “ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”

เส้นหมี่ “อ๊า?”

เพียงแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นศีรษะของเธอเหมือนลานส่งคลื่นวิทยุ ที่เริ่มเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว

เธอพูดผิดหรอ?

เดี๋ยว!!

เธอพูดผิดไปจริงๆ ตอนนี้เธอแกล้งป่วยเพื่อให้อยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรอ เมื่อกี้เธอพูดว่าไม่เป็นไร นี่เป็นการขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองชัดๆ!!!

เส้นหมี่ยังถือว่าฉลาด เธอรีบโต้กลับทันที เธอเอ่ยปากขึ้นว่า “ม่ะ…..ไม่ใช่ ฉัน….ฉันยังไม่ดีขึ้นเลย”

“ยังไม่ดีขึ้นอีกแล้วหรอ?”

“ใช่ๆ ยังไม่ดีขึ้น คุณดูสิๆ ท้องของฉันตรงนี้เขียวไปหมด”

เธอตกใจสายตาที่ขรึมลงอย่างนี้ เลยถกเสื้อออกข้างนึงเพื่อให้เขาดูแผลของเธอ

แม่เจ้า!

นี่ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายหรือเปล่า? ในที่สุดเธอก็มีรอยแผลที่สามารถเอาออกมาให้ดูได้

สายตาของแสนรักให้เยือกเย็นลง เขาจ้องมองรอยช้ำบนผิวขาวของเธอ นัยน์ตาเยือกเย็น ทันใดนั้นทั่วร่างก็ปรากฏให้เห็นความอาฆาตออกมา

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นแกล้งป่วย

เขาพูดอย่างนี้ก็เพื่อบีบบังคับให้สาวซื่อคนนี้เอาแผลออกมาให้ดู

แผลนี้น่าจะเป็นไอสุเชาวน์ที่ทำสินะ?

เขาเดินเข้ามาด้วยสายตาขรึมลง แล้วดึงมือเธอออก

เส้นหมี่ “อ๊า…”

เธอตกใจเบิกตากว้างจ้องมองไปที่ผู้ชายด้วยความหวาดกลัว

“คุณ…..คุณจะทำอะไร? ฉันยังไม่หายดีจริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ”

“แล้วไงล่ะ?”

“หา?” ในความลุกลี้ลุกลนทำให้เส้นหมี่ตามเขาไม่ทัน เธอทำได้แค่มองเขาด้วยความเกร็งๆกลัวๆ