ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 320

“โอเค ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็รีบนอนพักผ่อน”

ในเวลานี้อารมณ์ของแสนรักก็ดีขึ้น เขาเห็นว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เลยพูดทิ้งท้ายเตรียมที่จะเดินออกไป

เส้นหมี่พยักหน้า เธอโค้งตัวลงเพื่อที่จะเก็บกระดาษขาวขึ้นมาจากพื้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะไปโดนแผลที่อยู่บนร่างกาย ทันใดนั้นให้ส่งเสียงร้องออกมา เธอห้ามไม่ให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้

“เป็นอะไรหรอ?”

พอสิ้นเสียงผู้ชายที่เดินมาถึงปากประตูก็หันมามอง

เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยน รีบทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไร “ไม่เป็นไรๆ เก็บกระดาษน่ะ คุณกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานนะ”

เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่งั้นปากของเขาคงต้องต่อว่าเธอต่างๆนานาว่าเธอไม่ได้เรื่อง

แต่ว่าพอผู้ชายคนนี้ได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยืนหรี่ตาอยู่ตรงนั้น สายตามีเลศนัย “ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”

เส้นหมี่ “อ๊า?”

เพียงแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นศีรษะของเธอเหมือนลานส่งคลื่นวิทยุ ที่เริ่มเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว

เธอพูดผิดหรอ?

เดี๋ยว!!

เธอพูดผิดไปจริงๆ ตอนนี้เธอแกล้งป่วยเพื่อให้อยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรอ เมื่อกี้เธอพูดว่าไม่เป็นไร นี่เป็นการขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองชัดๆ!!!

เส้นหมี่ยังถือว่าฉลาด เธอรีบโต้กลับทันที เธอเอ่ยปากขึ้นว่า “ม่ะ…..ไม่ใช่ ฉัน….ฉันยังไม่ดีขึ้นเลย”

“ยังไม่ดีขึ้นอีกแล้วหรอ?”

“ใช่ๆ ยังไม่ดีขึ้น คุณดูสิๆ ท้องของฉันตรงนี้เขียวไปหมด”

เธอตกใจสายตาที่ขรึมลงอย่างนี้ เลยถกเสื้อออกข้างนึงเพื่อให้เขาดูแผลของเธอ

แม่เจ้า!

นี่ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายหรือเปล่า? ในที่สุดเธอก็มีรอยแผลที่สามารถเอาออกมาให้ดูได้

สายตาของแสนรักให้เยือกเย็นลง เขาจ้องมองรอยช้ำบนผิวขาวของเธอ นัยน์ตาเยือกเย็น ทันใดนั้นทั่วร่างก็ปรากฏให้เห็นความอาฆาตออกมา

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นแกล้งป่วย

เขาพูดอย่างนี้ก็เพื่อบีบบังคับให้สาวซื่อคนนี้เอาแผลออกมาให้ดู

แผลนี้น่าจะเป็นไอสุเชาวน์ที่ทำสินะ?

เขาเดินเข้ามาด้วยสายตาขรึมลง แล้วดึงมือเธอออก

เส้นหมี่ “อ๊า…”

เธอตกใจเบิกตากว้างจ้องมองไปที่ผู้ชายด้วยความหวาดกลัว

“คุณ…..คุณจะทำอะไร? ฉันยังไม่หายดีจริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ”

“แล้วไงล่ะ?”

“หา?” ในความลุกลี้ลุกลนทำให้เส้นหมี่ตามเขาไม่ทัน เธอทำได้แค่มองเขาด้วยความเกร็งๆกลัวๆ

สุดท้ายแล้ว หลังจากที่ผู้ชายคนนี้กวาดตามองเธออย่างเยือกเย็น เขาก็ให้ก้มตัวต่อหน้าเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาตอนเธอไม่ทันตั้งตัว

“!!!!!”

ตอนนั้นในสมองของเส้นหมี่แฮงค์ไปเลย!

เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝัน

แต่แสนรักกลับสีหน้าราบเรียบ หลังจากอุ้มเธอมาไว้ที่ห้องของตัวเองแล้วก็เอาเธอวางลงบนเตียง แล้วเขาก็ไปเอากล่องยามา

บน….บนเตียง…..

เส้นหมี่หัวใจเต้นโครมครามอีกครั้ง

และในเวลานี้นั่นเองที่เขาหยิบกล่องยามา เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเหมือนมีข้าศึกกำลังมา เขาก็ยืนพูดสั่งว่า “ถอดเสื้อออก”

“ห๊ะ?” เส้นหมี่เหมือนได้รับการจู่โจมครั้งใหญ่ เงยหน้าขึ้นมาทันที “ทำไมต้องถอดเสื้อ ฉัน….ฉันไม่ถอด”

“คุณไม่ถอดแล้วผมจะทายาให้คุณยังไง? หรือว่าคุณจะกลิ้งออกไปเรียกให้คนอื่นมาทำให้?”

แสนรักขู่อย่างไม่ปรานี

ทำท่าทีบริสุทธิ์แบบนี้ให้ใครดู เขาสองคนไม่ใช่ไม่เคยมีอะไรกัน

ยังดีที่คำพูดสุดท้ายนั้นมีผล เพื่อไม่ให้ถูกกลิ้งออกไป เส้นหมี่ตาแดงๆแล้วก็ถอดเสื้อออก

และในเวลานี้นี่เอง แสนรักก็พบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวมชุดชั้นใน เธอสวมแค่เสื้อกล้ามตัวเดียว เหมือนน่าจะอาบน้ำแล้ว ด้านนอกเลยคลุมชุดคลุมเฉยๆ

บ้าชะมัด!

เขารู้สึกว่าตรงหน้าท้องให้มีความร้อนระอุขึ้นมา ต้องฝืนสายตาให้มองมายังที่รอยแผลของเธอ

ตรงจุดนั้นเป็นรอยช้ำเขียวที่ใหญ่มาก พอมันมาอยู่บนผิวของผู้หญิงที่ขาวให้ไม่เข้าตายิ่งนัก ดูก็รู้แล้วว่าสถานการณ์ในตอนนั้นรุนแรงมาก

“คุณไม่คิดหรือไงว่าเขาจะฆ่าคุณในตอนนั้น?”

“….หื้ม?”

ใบหน้าน้อยๆของเส้นหมี่ที่กำลังแดงได้หันมองไปทางอื่น เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็หันกลับมา และสบตากับลูกตาดำคู่นั้นพอดี

มันลึกซึ้งจนมองไม่เห็นอะไร แต่ความโกรธและความเจ็บปวดที่มีอยู่ในนั้น กลับชัดเจน

เส้นหมี่หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทุกที

“ฉัน….ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรเยอะ ฉันคิด…คิดแค่ว่าอยากที่จะหาสาเหตุของโรคของคิวคิวเจอ” เธอรีบดึงสายตากลับมาทันที ความลุกลี้ลุกลนในชั่วขณะนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

แสนรักชะงัก

เพื่อลูก ผู้หญิงที่ไม่คิดแม้แต่ชีวิต ทำไมตอนนั้นถึงบอกเขาว่าเธอไม่ต้องการพวกเขาแล้ว?

นัยน์ตาของแสนรักให้มีความขรึมลง และหันโฟกัสกลับมา เขาหยิบขวดยาที่ขจัดเลือดคั่งมาเทใส่ฝ่ามือแล้วถูๆ หลังจากนั้นก็มาแตะที่ผิวนุ่มนิ่มบริเวณรอยนั้น

“อ๊า….”

เส้นหมี่ร้องออกมาทันที!

ความเจ็บปวดที่รอยแผลบวกกับการสัมผัสร้อนผ่าวของฝ่ามือเขา ทำให้เธอเกิดความรู้สึกที่แตกต่างมาก