ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 332

เขาหลับตาลง เดินซวนเซ——

“รินจัง！”

เส้นหมี่กรีดร้องด้วยความตกใจทันที

ยังดีที่ในตอนนี้ คณาธิปมือไว รับร่างของเด็กน้อยที่ร่วงหล่นลงมาได้

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก เงยหน้าขึ้น กำลังจะก่นด่าผู้ชายคนนี้ ก็รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆหยดลงมาที่แก้ม เธอตกใจเล็กน้อย

ก็พบว่ามันคือหยดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาที่ยังคงปิดอยู่ของชายหนุ่ม

แพขนตานั้นช่างสวยงามจริงๆ……

ราวกับใบพัดเล็กๆ ที่ทั้งหนาและงามงอน ดวงตาคู่คมที่เบ้าตาสวยงามอย่างมาก แต่ในตอนนี้ มันก็ราวกับปีกของผีเสื้อที่เปียกปอน ไหวสั่นอยู่อย่างนั้น

“ลาก่อน เส้นหมี่”

ในที่สุดเขาก็ค่อยๆปล่อยมือออกจากเธอ จากนั้น ก็หันหลังแล้วเดินจากไป เท้าที่ก้าวย่างซวนเซ แต่เขาก็ไม่ได้หันกลับมาอีก

เส้นหมี่เหม่อมองด้วยสายตาว่างเปล่า

จนเวลาผ่านไปสักพัก ร่างของคนคนนี้ก็หายลับไปจากห้องโถงของอาคารผู้โดยสาร เธอในตอนนี้ร่างกายก็ราวกับมีอะไรบางอย่างหลุดลอกออกมา

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ร่างเธอไหวสั่น ยกมือขึ้นกอบกุมหน้าอกของตัวเองทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮออกมา

พวกเขา……จบกันแล้วจริงๆ

——

ในตอนที่แครอทขับรถออกมาตามหาแสนรักจนเจอ ก็เกือบจะรุ่งเช้าแล้ว

เช้าตรู่ในฤดูใบไม้ผลิของเมืองA สภาพอากาศมีเม็ดฝนโปรยปราย และคืนนี้ก็เช่นกัน แครอทตามหามาตลอดทางจนเจอ เดิมทีคิดว่าชายหนุ่มจะอยู่ในสนามบิน

แต่เธอไม่คิดว่า จะมาเจอเขากลางทาง

ชายหนุ่มคนนี้เดินอยู่บนท้องถนนราวกับซากศพที่เดินได้ เขาไม่ได้ขับรถ ข้างกายห่างออกไปอีกหลายกิโล ก็ไม่เห็นใครเลยสักคน เขาเดินซวนเซอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง ?

อยากตายมากใช่ไหม ?

แครอทตกใจจนใบหน้าซีดเผือด รีบจอดรถในทันที เธอลงจากรถมาได้ก็ปรี่เข้าไปหาเขา“แสนรัก คุณกำลังทำอะไร ? คุณบ้าไปแล้วหรือไง ? มาเดินตากฝนทำไมแบบนี้！อยากตายมากหรือไง ？！！”

เธอเต็มไปด้วยความโกรธ

และในความโกรธ ก็มีความตื่นตระหนกและความกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนผสมปนเปอยู่ด้วย

แต่ทว่า ชายหนุ่มก็ราวกับมองไม่เห็นเธอ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย ดวงตาของเขาว่างเปล่า ใบหน้าซึมเศร้า ริมฝีปากที่ถูกสายฝนอันเย็นเยือกซัดสาด ก็แทบมองไม่เห็นสีเลือด ราวกับซากศพ

ต้องขนาดนี้เลยเหรอ ? ผู้หญิงคนเดียว ทำร้ายเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอ?