ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 333

อายุสิบสอง ？

ในตอนนั้น เส้นหมี่อายุแค่แปดขวบ และกำลังเรียนอยู่ชั้นป.3

เธอเคยให้ขนมปังกับเขาเหรอ ?

เส้นหมี่จำไม่ได้แล้ว เธอในตอนนั้น เอาแต่ยุ่งอยู่กับการเขียนจดหมายถึงเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่ถูกคุมขังเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ใช้การเขียนหนังสือที่ยังไม่คล่องแคล่ว เขียนมันทีละตัวๆ

เป็นแบบนั้นอยู่ตลอดไม่เคยขาด

ดังนั้น เส้นหมี่ก็จึงจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย

“ฉันไม่ต้องการการปกป้องจากคุณ และฉันก็จำไม่ได้ว่าเคยให้อะไรกับคุณ หากมีแบบนั้นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอบอกคุณในตอนนี้ ว่าฉันรู้สึกเสียใจมากทำไมต้องให้อะไรคุณในตอนนั้นด้วย ? ความปรารถนาดีของฉัน ไม่ใช่ให้คุณเอามาอ้างสิทธิ์แล้วทำกับฉันแบบนี้！”

คำพูดของเส้นหมี่ช่างโหดร้ายอย่างมาก！

ราวกับมีดเล่มคม แทงเข้ามาที่หัวใจของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ทำเอาใบหน้าที่แดงก่ำของเขาซีดขาว และขาวจนหมอง ช่างมีสีสันยิ่งกว่าร้านย้อมผ้าเสียอีก

ใช่เขาพูดจาฟังดูดีแต่กลับทำเรื่องน่าละอายจริงๆ

เขาเอาแต่พูดว่าเพื่อปกป้องเธอ พูดซะสูงส่งขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เขาทำ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

ที่เมืองเคลียร์เส้นหมี่และเขารู้จักกันมาห้าปี จนเมื่อเธอถูกแสนรักพากลับมา เขาก็ตามกลับมาที่เมืองAด้วย จากนั้นก็วอลล์สตรีทในตอนนี้ รวมถึงคืนนี้ด้วย

เขากล้าพูด ว่าเขาไม่เคยทำอะไรที่ทำร้ายเธอเลยงั้นเหรอ ?

หากเส้นหมี่จำไม่ผิด เขาบอกว่าตอนอายุสิบสอง ลูกพี่ลูกน้องของเธอแต่งฝันก็บังเอิญไปที่โรงเรียนนั้น และก็บังเอิญ เรียนอยู่ชั้นป.6 เหมือนกัน

เส้นหมี่หลับตาลง และไม่ได้พูดอะไรอีก

วันถัดไป

เมื่อเครื่องลงจอดที่เมืองM ท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว เช้าวันใหม่ของอีกวัน

“หม่ามี๊ เรามาถึงแล้วเหรอ？”

ครั้งนี้หนูรินจังมากับหม่ามี๊ด้วย ลงจากเครื่องบินมา เห็นเมืองที่แปลกหูแปลกตาตรงหน้า แขนเล็กๆของเธอก็กอดหม่ามี๊แน่น สำรวจมองด้วยความอยากรู้และตื่นเต้น

เส้นหมี่โอบกอดเธอ และพยักหน้าให้ “ใช่ เรามาถึงแล้ว ต่อไป ลูกก็จะใช้ชีวิตอยู่กับหม่ามี๊ที่นี่นะ ”

หนูรินจัง“……”

แม้จะคิดถึงพี่ชายทั้งสองคนมาก แต่ว่า เธอในตอนนี้ก็ตอบเพียง“อืม”กลับไปอย่างเชื่อฟัง

แม่ลูกสองคนออกจากสนามบินอย่างรวดเร็ว คณาธิปไม่อยู่แล้ว และเส้นหมี่เองก็ไม่ได้สนใจเขา หลังจากที่ออกมา เธอก็กำลังจะโบกแท็กซี่กลับบ้าน

และในตอนนี้เอง เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเธอ“พี่ครับ ทางนี้ ผมอยู่นี่ ”

คือปอร์เช่ เป็นเขาที่มารับพวกเธอ