ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 341

สิ่งที่โกรธคือ วันสำคัญของเธอ เส้นหมี่ดันโผล่มาทำให้งานหมั้นเธอปั่นป่วนกะทันหัน

ส่วนที่ดีใจคือ ได้ยินว่าแสนรักจะเอาตัวผู้หญิงคนนั้นไปเป็นอาหารสุนัข

ในเมื่อจะเอาไปเป็นอาหารสุนัข งั้นเรื่องนี้ก็ไม่ถือสาเอาความผู้หญิงคนนี้แล้ว

อย่างไรเสีย ตอนนี้กำลังจะเริ่มพิธีหมั้นหมายกับเขาแล้ว และวันหน้าก็จะได้แต่งงานกัน ไม่มีอะไรเสียหาย

แครอทคิดได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังไม่ให้คนรบกวนเรื่องนี้ จึงไปปลอบใจพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย บอกว่าแสนรักมีธุระในบริษัทกะทันหัน

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลก็ไม่ถือสาเอาคน

ยกเว้นเด็กน้อยผู้น่ารักทั้งสองคน

“หม่ามี๊ไม่ได้มาใช่ไหม?”

จวบจนงานหมั้นเสร็จสิ้น หม่ามี๊ก็ไม่มาให้เห็นหน้า ชินจังรู้สึกเสียใจเป็นล้นพ้น ดวงตาเล็กแดงก่ำไปหมด

คิวคิวก็ผิดหวังมากเช่นกัน

ทว่าเขาเห็นพี่ชายหดหู่ใจแบบนี้ จึงยังคงเอ่ยปากปลอบใจพี่ชาย“อย่าพึ่งกังวลไป พวกเราถามคุณปู่เล็กว่าหม่ามี๊กลับมาไหมก่อน？”

“ดี”

ชินจังได้ยินก็รู้สึกดีขึ้น จากนั้นเด็กๆก็ไปหาธนาตย์

เมื่อเด็กๆรู้ข่าวคราวหม่ามี๊ หม่ามี๊ของพวกเขาก็โดนขังที่โรงเลี้ยงสุนัขหนึ่งคืนเต็มๆแล้ว

“กินข้าว”

เช้าวันรุ่งขึ้น เส้นหมี่ที่โดนกักขังหน่วงเหนี่ยวได้ยินเสียงเหลืออดดังมาจากด้านนอก เมื่อประตูเปิดออก ผู้ขายใส่ชุดคนงานก็โยนโจ๊กเนื้อหนึ่งถ้วยกับไข่สองฟองมาให้

เส้นหมี่“……”

คนงาน“คุณรีบกินเลย ท่านประธานบอกว่าเลี้ยงคุณให้อ้วนแล้วค่อยเอาไปเป็นอาหารสุนัข ได้ยินหรือเปล่า？”

“……”

ตอนนี้เส้นหมี่ไม่อยากตอบอะไรทั้งสิ้น ยืนเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่าง

ที่เธออยู่คือตึกเล็กขนาดสองชั้น ตอนนี้เธออยู่บนชั้นสอง บอกตามความจริง สภาพแวดล้อมไม่เลวเลย เพราะนอกจากจะมีของใช้ครบครันแล้ว เธอมองลงไปแล้วยังเห็นทิวทัศน์ภูเขาแม่น้ำอันสวยงามอีกด้วย

โรงเลี้ยงสุนัข？

ผู้ชายคนนี้มีงานอดิเรกแบบนี้ตอนไหน？ถึงได้เลี้ยงสุนัขเป็นฝูงเช่นนี้

เส้นหมี่ฟังเสียงสุนัขร้องไม่ขาดสายก็รู้สึกรำคาญใจ หมุนกายไปหยิบข้าวเช้ามากินเนือยๆ

ตอนนี้เธอมีสติสัมปชัญญะแล้ว

เธอไม่กลัวถูกสับเป็นอาหารสุนัข

สิ่งที่เธอจดจ่อก็คือเรื่องความทรงจำที่ถูกลบทิ้งของผู้ชาย เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งความจำเขาจะหายไป……

นิ้วมือเธอซีดขาว